ΚΕΙΜΕΝΟ
“Ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω; ἐὰν ἀναβῶ εἰς τὸν οὐρανόν, σὺ ἐκεῖ εἶ, ἐὰν καταβῶ εἰς τὸν ᾅδην, πάρει· ἐὰν ἀναλάβοιμι τὰς πτέρυγάς μου κατ᾿ ὄρθρον καὶ κατασκηνώσω εἰς τὰ ἔσχατα τῆς θαλάσσης, καὶ γὰρ ἐκεῖ ἡ χείρ σου ὁδηγήσει με, καὶ καθέξει με ἡ δεξιά σου”
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Ποῦ νά ὑπάγω ὥστε νά εἶμαι μακράν ἀπό τό πνεῦμα σου, καί ποῦ νά φύγω ὥστε νά μή παρακολουθοῦμαι ἀπό τό πρόσωπόν σου; Ἐάν ἀναβῶ εἰς τόν οὐρανόν, σύ εἶσαι ἐκεῖ· ἐάν ἀποθάνω καί καταβῶ εἰς τόν Ἅδην, ἡ παρουσία σου καί ἐκεῖ ἐκτείνεται. Ἐάν ἤθελον γίνει πτερωτός καί ἔπαιρνα ἐπάνω μου ἰδικά μου πτερά ἐκεῖ, ὅπου ἀνατέλλει κατά τά βαθειά ἐξημερώματα ὁ ἥλιος, καί κατασκηνώσω εἰς τάς ἐσχατιάς τῆς θαλάσσης ὅπου γίνεται ἡ δύσις, καί πετάξω λοιπόν ἀπό τήν ἀνατολήν ἕως τήν δύσιν, ἀλλά καί ἐκεῖ ἡ χείρ σου θά μέ ὁδηγήσῃ καί θά μέ καρτῇ σφιγκτά ἡ δεξιά σου” (Ἀπό τήν “ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας”, τόμος 10ος, ἔκδοση Ὁ ΣΩΤΗΡ”).
ΣΧΟΛΙΟ Β΄(συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)
Τό νὰ θυμώμαστε πάντοτε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι πανταχοῦ παρὼν καὶ γνωρίζει τὰ πάντα μᾶς βοηθεῖ πάρα πολύ. α) Πραγματικὰ τὸ πρῶτο τὸ ὁποῖο ὠφελούμαστε εἶναι ἡ ἀποφυγὴ τοῦ κακοῦ καὶ κάθε ἁμαρτίας. Ποιὸς ἀπὸ μᾶς θὰ τολμοῦσε νὰ ἁμαρτήσῃ ἂν εἶχε ζωηρὴ συναίσθησι τῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ; Ἁμαρτάνουμε καὶ μάλιστα συνεχῶς καὶ πολύ, ἀκριβῶς διότι λησμονοῦμε τὴν τόσο σπουδαία αὐτὴ καὶ μεγάλη ἀλήθεια. Ξεγελιόμαστε ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐμεῖς δὲν βλέπουμε τὸν Θεὸ καὶ νομίζουμε ὅτι καὶ Ἐκεῖνος εἶναι μακριά μας καὶ δὲν μᾶς βλέπει. Τραγικὸ λάθος αὐτό, ποὺ πρέπει μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις μέρα καὶ νύχτα νὰ τὸ πολεμοῦμε. Κάθε στιγμὴ καὶ κάθε ὥρα νὰ στρέφουμε τὴν καρδιά μας πρὸς τὸν Κύριο καὶ νὰ μὴν τῆς ἐπιτρέπουμε νὰ ζῇ στὴν πλάνη ὅτι βρίσκεται μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό. Σήμερα ἔχουμε φθάσει στὸ σημεῖο μὲ τοὺς δορυφόρους νὰ παρακολουθοῦν οἱ ἄνθρωποι τὰ πάντα σχεδὸν ἐπάνω στὴ γῆ. Καὶ δὲν εἶναι λίγοι αὐτοὶ ποὺ τρομάζουν μπροστὰ σ’ αὐτὸ τὸ φαινόμενο καὶ ἀντιδροῦν προκειμένου νὰ μὴν εἶναι ἡ ἰδιωτική μας ζωὴ ἐκτεθειμένη στὸν ἔλεγχο τῶν μυστικῶν κέντρων παρακολουθήσεως ποὺ οἱ διάφορες κυβερνήσεις τῶν κρατῶν ἔχουν δημιουργήσει. Ἀλλὰ ἂν κάτι τέτοιο ὅλους μᾶς ἐνοχλῇ καὶ ἀντιδροῦμε, πῶς λησμονοῦμε ὅτι ὁ Θεὸς βρίσκεται πάντοτε δίπλα μας καὶ γνωρίζει καὶ παρακολουθεῖ τὰ πάντα;
Ἄς θυμηθοῦμε τὸ περιστατικὸ ἐκεῖνο τῆς ζωῆς τοῦ Ἰωσὴφ ὅπου ἡ σύζυγος τοῦ κυρίου του, τοῦ Πετεφρῆ, τὸν πίεζε νὰ ἁμαρτήσῃ. Καὶ ὅμως ἐκεῖνος ἀντιστάθηκε μέχρι τέλους. Καὶ ἀντιστάθηκε ἀκριβῶς διότι εἶχε ἔντονη τὴν συναίσθησι ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι κοντὰ καὶ παρακολουθεῖ τὰ πάντα. Ἐδῶ ἑπομένως εἶναι τὸ μυστικό. Νὰ μὴ λησμονοῦμε ὅτι ὅπου κι ἂν βρισκώμαστε, εἴμαστε πάντα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ πὼς ὅ, τι κι ἂν κάνουμε τὸ βλέπει ὁ Θεός. Μάλιστα ὁ Θεὸς δὲν βλέπει μόνο τὰ ἔργα μας, ἀλλὰ γνωρίζει λεπτομερῶς καὶ τὶς σκέψεις μας, τὶς κρυφὲς ἐπιθυμίες μας, τὰ μυστικὰ σχέδιά μας, τὰ πάντα! Πόσο θὰ μᾶς ὠφελήσῃ αὐτό! Θὰ εἴμαστε συγκρατημένοι, προσεκτικοί, ἁγνοί, «ἅγιοι ἐν πάσῃ ἀναστροφῇ» (Α΄ Πέτρ. α΄ 15). Ὁ Θεὸς μᾶς βλέπει καὶ στὸ δρόμο ποὺ περπατοῦμε καὶ στὴν ἐργασία μας καὶ στὶς ποικίλες δραστηριότητές μας, καὶ στὸ σπίτι μας τὶς ὧρες ποὺ καθόμαστε ἢ παρακολουθοῦμε τηλεόρασι καὶ βλέπουμε, τί βλέπουμε! Παντοῦ καὶ στὰ πάντα μᾶς βλέπει ὁ Θεός. Μὴν ἀνέχεσαι λοιπὸν νὰ κάνῃς ποτὲ τίποτε χωρὶς νὰ συναισθάνεσαι ὅτι σὲ ὅλα εἶναι παρὼν ὁ Θεός, «ἄνευ τοῦ νομίζειν ἐν πᾶσι παρεῖναι τὸν Θεόν», λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (P.G. 62, 239). «Ἂν ἐννοήσωμεν ὅτι πανταχοῦ πάρεστιν ὁ Θεός, ὅτι πάντα ἀκούει, ὅτι πάντα ὁρᾷ οὐ τὰ πραττόμενα μόνον καὶ λεγόμενα, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐν καρδίαις ἅπαντα, καὶ τὰ ἐν τῷ βάθει τῆς διανοίας», θὰ ἔχουμε μέσα μας ἕναν ἅγιο φόβο, ποὺ θὰ μᾶς προφυλάσσῃ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τονίζει ὁ ἅγιος.
β) Ταυτόχρονα αὐτὴ ἡ συναίσθησι τῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ θὰ μᾶς ἐνισχύῃ πάρα πολὺ στὸν πνευματικό μας ἀγῶνα. Δὲν εἶναι μικρότερο κέρδος αὐτό. Γνωρίζουμε ὅτι ὅπου κι ἂν βρεθοῦμε, σὲ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες, κι ὅσες δυσκολίες, πειρασμοὺς καὶ προβλήματα κι ἂν ἀντιμετωπίσουμε, δὲν εἴμαστε ποτὲ μόνοι καὶ ἀβοήθητοι. Εἶναι πάντα κοντά μας, πολὺ κοντά μας, δίπλα μας, ὁ Θεός. «Ἐὰν πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ’ ἐμοῦ εἶ»· ἂν διαβῶ μέσα ἀπὸ σκοτεινὲς χαράδρες καὶ ἀντιμετωπίσω θανάσιμους κινδύνους, δὲν πρόκειται νὰ φοβηθῶ ὅτι θὰ πάθω κάποιο κακό, διότι ἐσὺ εἶσαι μαζί μου, γράφει τόσο παραστατικὰ ὁ προφήτης καὶ βασιλιᾶς Δαβὶδ στὸν 22ο Ψαλμό. Κι ἂν κάποτε συμβῇ νὰ μείνουμε ἐντελῶς μόνοι, ἐγκαταλελειμμένοι ἀπὸ συγγενεῖς καὶ φίλους, κι ἂν βρεθοῦμε ἔρημοι καὶ ἀβοήθητοι σὲ δύσκολες περιστάσεις, γνωρίζουμε ὅτι ἀκόμη καὶ τότε δὲν εἴμαστε μόνοι. Τότε μάλιστα περισσότερο ἀπὸ ὁποτεδήποτε ἄλλοτε ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας καὶ μᾶς στηρίζει καὶ μᾶς ἐνισχύει στὸν ἀγῶνα μας. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅταν τὸν ἀπειλοῦσαν μὲ διωγμοὺς καὶ ἐξορίες, ἔλεγε ὅτι τὸ μόνο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ φοβηθῇ ἦταν τὸ νὰ τὸν ἐξορίσουν σὲ κάποιον τόπο στὸν ὁποῖο δὲν θὰ ὑπῆρχε ὁ Θεός, ἀλλὰ αὐτὸ ἦταν ἀδύνατο, γι’ αὐτὸ καὶ συνέχιζε ἀτρόμητος τὸν ἀγώνα του.
Παντοῦ καὶ πάντοτε εἴμαστε κάτω ἀπὸ τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ, μέσα στὴν παντοκρατορικὴ παρουσία του. Ἂς μὴν τὸ λησμονοῦμε αὐτὸ ποτέ. Γιὰ νὰ μὴν παρασυρώμαστε στὸ κακὸ ποὺ μᾶς πολιορκεῖ σὲ κάθε μας βῆμα, καὶ γιὰ νὰ μὴν τὰ χάνουμε, ὅταν συμβῇ νὰ βρεθοῦμε σὲ θλίψεις καὶ δοκιμασίες μεγάλες.
