ΚΕΙΜΕΝΟ
“Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν. 6 ἐὰν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίετα” (στ.5-6)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Ἐγώ εἶμαι ἡ κληματαριά καί σεῖς εἶσθε οἱ κλάδοι της. Ἐκεῖνος πού μένει ἑνωμένος μαζί μου καί μένω καί ἐγώ μέσα του, αὐτός φέρει ἄφθονον καί ἐκλεκτόν καρπόν, διότι χωρίς ἐμέ καί χωρίς νά ἔχετε τήν ζωτικήν δύναμιν, πού πηγάζει ἀπό ἐμέ, δέν ἠμπορεῖτε νά κάμετε τίποτε διά τήν δικαίωσιν καί τόν ἐξαγιαασμόν σας. Ὅποιος δέν μείνῃ ἑνωμένος μαζί μου, ὡρισμένως θά πεταχθῇ ἔξω ὅπως καί τό ἄκαρπον καί ἄχρηστον κλῆμα. Καί τότε θά ξεραθῇ καί δέν θά τοῦ μείνῃ κανέν ἴχνος χάριτος καί πνευματικῆς δυνάμεως καί ζωῆς. Καί τά πνευματικά κλήματα, πού ἐξεράθησαν ἔτσι, τά μαζεύουν οἱ ἄγγελοι καί τά ρίπτουν εἰς τό πῦρ τῆς κολάσεως καί ἐκεῖ καίονται συνεχῶς καί ἐξακολουθητικῶς” (Ἀπό τήν “ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας” τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”).
ΣΧΟΛΙΟ Β΄( συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)
Αὐτὴ ἡ ἑνότητα γιά τήν ὀποία μιλᾶ ὀ Κύριος ἀπὸ ποῦ πηγάζει; Τὸ ὅτι ὁ Κύριος ἑνώνεται μαζί μας ὅπως ἡ κληματαριὰ μὲ τὰ κλήματα, τί φανερώνει;
Φανερώνει τὴν μεγάλη ἀγάπη του πρὸς ἐμᾶς. Γι’ αὐτὸ καὶ λέγει «καθὼς ἠγάπησέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ ἠγάπησα ὑμᾶς» (στίχ. 9). Εἶναι πράγματι κάτι ἀπίστευτο! Ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἡ ἀγάπη του γιὰ μᾶς εἶναι ὅμοια μὲ αὐτὴν ποὺ ἔχει πρὸς Αὐτὸν ὁ Θεὸς Πατήρ, δηλαδὴ ὅμοια μὲ αὐτὴν ποὺ ὑπάρχει μεταξὺ τῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἂν τὸ σκεφθοῦμε αὐτὸ στὶς ἀληθινές του διαστάσεις, θὰ συγκλονιστοῦμε. Θὰ μᾶς φανῇ σχεδὸν ἀπίστευτο. Ἀλλὰ γιατί ἀπίστευτο; Μήπως ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀγάπη παρακινούμενος δὲν ἔφθασε μέχρι τὸν Σταυρὸ καὶ τὸν θάνατο ὁ Κύριός μας;
Ὁ προφήτης Ἱερεμίας μᾶς παρουσιάζει τὸν Κύριο νὰ ἐκδηλώνῃ τὴν ἄπειρη πρὸς ἐμᾶς ἀγάπη του μὲ αὐτὰ τὰ λόγια: «ἀγάπησιν αἰώνιον ἠγάπησά σε, διὰ τοῦτο εἵλκυσά σε εἰς οἰκτείρημα» (Ἱερ. λη΄ 3)· μὲ ἀγάπη αἰώνια σὲ ἀγάπησα, γι’ αὐτὸ καὶ σὲ εἵλκυσα, σὲ τράβηξα δυνατὰ κοντά μου μὲ εὐσπλαγχνία καὶ ἔλεος. Θέλοντας δὲ καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος νὰ φανερώσῃ τὸ μέγεθος αὐτῆς τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸν καθένα μας, Τὸν παρουσιάζει νὰ μᾶς λέγῃ τὰ ἑξῆς: «Ἐγὼ πατήρ, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ νυμφίος, ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφή, ἐγὼ ἱμάτιον, ἐγὼ ρίζα, ἐγὼ θεμέλιος, πᾶν ὅπερ ἂν θέλῃς ἐγώ· μηδενὸς ἐν χρείᾳ καταστῇς… Ἐγὼ καὶ φίλος, καὶ μέλος, καὶ κεφαλή, καὶ ἀδελφός, καὶ ἀδελφή, καὶ μήτηρ, πάντα ἐγώ· μόνον οἰκείως ἔχε πρὸς ἐμέ. Ἐγὼ πένης διὰ σέ· καὶ ἀλήτης διὰ σέ· ἐπὶ σταυροῦ διὰ σέ, ἐπὶ τάφου διὰ σέ· ἄνω ὑπὲρ σοῦ ἐντυγχάνω τῷ Πατρί, κάτω ὑπὲρ σοῦ πρεσβευτὴς παραγέγονα παρὰ τοῦ Πατρός. Πάντα μοι σύ, καὶ ἀδελφός, καὶ συγκληρονόμος καὶ φίλος καὶ μέλος. Τί πλέον θέλεις;» (P.G. 58, 700). Ἕνα ξεχείλισμα ἐκφραστικὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἀποτελοῦν ὅλα αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ ἱεροῦ Πατρός.
