ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ἔλαβε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε, καὶ ἔθετο αὐτὸν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτὸν καὶ φυλάσσειν»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
” Καί ὁ παντοδύναμος καί ἀπειροτέλειος Θεός ἐπῆρε τόν ἄνθρωπον, πού ἐδημιούργησεν ἔξω ἀπό τόν παράδεισον καί τόν ὡδήγησε μέσα εἰς τόν παράδεισον τῆς εὐτυχίας καί τῆς μακαριότητος, διάνά τόν κασλλιεργῇ, νά τόν φωτίζῃ καί νά τόν φυλάττῃ ἀπό τά πτηνά, τά ζῶα καί τά θηρία” (Ἀπό τήν “ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας”, τόμος 1ος, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”)
ΣΧΟΛΙΟ Β΄(συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)
Τί θὰ πρέπει λοιπὸν νὰ κάνουμε μπροστὰ στὸ πολὺ μεγάλο αὐτὸ πρόβλημα;
α) Νὰ συνειδητοποιήσουμε σὲ ποιὰ πραγματικὰ ἐποχὴ ζοῦμε. Συνηθίζουμε συχνὰ στὴν ἐποχή μας νὰ λέμε ὅτι ζοῦμε σὲ καιροὺς Ἀποκαλύψεως. Τὸ ἀκριβὲς νόημα τῆς φράσεως αὐτῆς εἶναι ὅτι ζοῦμε στοὺς φοβεροὺς ἐκείνους καιροὺς ποὺ περιγράφει τὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. Γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα βέβαια αὐτὴ ἡ ἔκφραση σήμαινε ἁπλῶς ὅτι βρισκόμαστε σὲ κρίσιμους καιρούς, σὲ καιροὺς στοὺς ὁποίους τὸ κακὸ καὶ ἡ ἁμαρτία κυριαρχοῦν στὸν κόσμο. Μόλις ὅμως τὰ τελευταῖα χρόνια ἄρχισε νὰ γίνεται ἀντιληπτὸ ὅτι πλέον, ὅταν λέμε «ζοῦμε σὲ καιροὺς Ἀποκαλύψεως», κυριολεκτοῦμε καὶ ἐκφράζουμε μιὰ ἀλήθεια συγκλονιστική, ὅτι δηλαδὴ ζοῦμε στὴν ἐποχὴ στὴν ὁποία πραγματοποιοῦνται κάποια ἀπὸ τὰ φοβερὰ γεγονότα, τὰ λεγόμενα «σημεῖα τῶν καιρῶν» ποὺ ἐξιστοροῦνται στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως καὶ τὰ ὁποῖα φανερώνουν ὅτι ἔρχεται φοβερὴ θύελλα στὴ γῆ. Τὸ ἄρθρο σημειώνει ἕνα ἀπὸ αὐτά, τὶς μεγάλες πυρκαγιὲς ποὺ καταστρέφουν τὰ δάση, ἀλλὰ δὲν εἶναι τὸ μόνο. Ὑπάρχουν καὶ ἄλλα ἐξίσου ἢ καὶ περισσότερο φοβερά, γιὰ τὰ ὁποῖα ὅμως δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε λόγο τώρα.
β) Νὰ συνειδητοποιήσουμε ἐπίσης ὅτι τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι οἰκονομικὸ ἢ τεχνικὸ ἁπλῶς, ἀλλὰ κυρίως πνευματικό. Δηλαδὴ νὰ καταλάβουμε ὅτι εἴμαστε ὅλοι ὑπεύθυνοι καὶ ἔνοχοι γιὰ τὴν καταστροφὴ ποὺ συντελεῖται, καὶ ὅτι ἀπαιτεῖται μετάνοια ἀπὸ ὅλους μας. Μετάνοια ὅμως σημαίνει ἀλλαγή. Ἀλλαγὴ καὶ νοοτροπίας καὶ συμπεριφορᾶς. Καὶ αὐτὸ πάλι πρακτικότερα σημαίνει ὅτι εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀπαλλαγοῦμε πρῶτα ἀπὸ ὅλα ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀχαλίνωτου καταναλωτισμοῦ. Νὰ ἐλέγχουμε τὸν ἑαυτό μας γιὰ καθετὶ ποὺ ἀγοράζουμε καὶ ξοδεύουμε: Αὐτὸ τὸ ἔχω πραγματικὰ ἀνάγκη; Μήπως εἶναι μιὰ σπατάλη ἁπλῶς γιὰ ἐπίδειξη; Καὶ σὲ τόσα ἄλλα θέματα ἐπίσης νὰ προσέχουμε: Μήπως κάνουμε ἄσκοπη χρήση τοῦ αὐτοκινήτου ἐνῶ μποροῦμε νὰ ἐξυπηρετηθοῦμε μὲ τὰ δημόσια μέσα μεταφορᾶς; Μήπως ξοδεύουμε ἄσκοπα ἠλεκτρικὸ ρεῦμα; Μήπως πετᾶμε χωρὶς λόγο τρόφιμα στὰ σκουπίδια; Μήπως ἀλλάζουμε συνεχῶς ἔπιπλα, ἐνδύματα καὶ ἄλλα πράγματα μόνο καὶ μόνο γιὰ ἐπίδειξη;
