ΚΕΙΜΕΝΟ
“Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· δοκεῖτε ὅτι οἱ Γαλιλαῖοι οὗτοι ἁμαρτωλοὶ παρὰ πάντας τοὺς Γαλιλαίους ἐγένοντο, ὅτι τοιαῦτα πεπόνθασιν; οὐχί, λέγω ὑμῖν, ἀλλ᾿ ἐὰν μὴ μετανοῆτε, πάντες ὡσαύτως ἀπολεῖσθε” (στ.2,3)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Καί ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς καί τούς εἶπε· Νομίζετε, ὅτι οἱ Γαλιλαῖοι οὗτοι ὑπῆρξαν ἁμαρτωλοί περισσότερον ἀπό ὅλους τούς Γαλιλαίους, καί δι’ αὐτό ἔπαθαν αὐτά καί ηὗραν ἕνα τόσον οἰκτρόν τέλος” (Ἀπό τήν “ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας” τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”).
ΣΧΟΛΙΟ
Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς μᾶς μεταφέρει ἐδῶ μιὰ συνομιλία τοῦ Κυρίου μὲ τοὺς Φαρισαίους. Εἶναι ἀξιοσημείωτο τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὴ ἡ συνομιλία ἔγινε τὴν ὥρα ποὺ ὁ Κύριος μιλοῦσε γιὰ τὰ «σημεῖα τῶν καιρῶν» (Λουκ. ιβ΄ 54-59). Οἱ Φαρισαῖοι, ἔχοντας πιθανῶς ἀκούσει τὰ τελευταῖα λόγια του, Τοῦ ἀνέφεραν ὡς ἕνα ἀκόμη τέτοιο σημεῖο τὸ γεγονὸς τῆς σφαγῆς ἀπὸ τὸν Πιλάτο κάποιων προσκυνητῶν ἀπὸ τὴν Γαλιλαία τὴν ὥρα ποὺ ἐκεῖνοι προσέφεραν τὶς θυσίες τους στὸ ναό. Φαίνεται ὅτι ἦσαν ἐπαναστάτες, ποὺ εἶχαν συγκρουστεῖ μὲ τὰ ρωμαϊκὰ στρατεύματα. Τὸ ἄλλο γεγονὸς στὸ ὁποῖο ἀναφέρθηκε ὁ Κύριος, ἦταν ἡ κατάρρευση ἑνὸς πύργου στὸ ὑδραγωγεῖο τῆς περιοχῆς Σιλωάμ, νοτιοανατολικὰ τῆς Ἱερουσαλήμ, ὅπου καταπλακώθηκαν 18 ἄνθρωποι.
Καὶ τὰ δύο αὐτὰ περιστατικὰ εἶχαν συγκλονίσει τοὺς Ἰουδαίους καὶ εἶχε διαμορφωθεῖ ἡ ἀντίληψη ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ θανατώθηκαν μὲ τέτοιο τρόπο μᾶλλον ἦσαν πολὺ ἁμαρτωλοὶ καὶ τιμωρήθηκαν γιὰ τὰ ἁμαρτήματά τους. Ὁ Κύριος ὅμως δίνει ἄλλη διάσταση στὰ γεγονότα καὶ προτρέπει ὅλους σὲ μετάνοια.
Βλέπουμε πάντως μεγάλη ἀναλογία μὲ τὰ σύγχρονα γεγονότα. Γιὰ τὰ ὁποῖα εἶναι ἀπαραίτητο νὰ δοῦμε τώρα τὰ βαθύτερα αἴτια ποὺ τὰ προκάλεσαν.
Ποιὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο συμβαίνουν οἱ μεγάλες καταστροφές στόν κόσμο; Ποιοὶ εἶναι οἱ ἀληθινοὶ ἔνοχοι τοῦ κακοῦ; α) Ἡ πραγματικὴ αἰτία τοῦ κακοῦ εἶναι ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸν Θεό, ἡ ἁμαρτία. Χωρὶς ἀμφιβολία ἡ συμφορὰ ποὺ ἔπληξε τὸν τόπο μας τὸ καλοκαίρι ὑπῆρξε φοβερή. Καὶ βέβαια δὲν πρέπει νὰ λησμονήσουμε ὅτι καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα μέρη τῆς γῆς ἐκδηλώθηκαν τέτοιες ἢ καὶ χειρότερες συμφορές, ἀφοῦ ὑπῆρξαν χῶρες ποὺ ἀντιμετώπισαν ὄχι μόνο πυρκαγιὲς ἀλλὰ καὶ πλημμύρες, οἱ δὲ πλημμύρες ἔπνιξαν πλῆθος ἀνθρώπων καὶ ἀνάγκασαν ἑκατομμύρια ἄλλους νὰ μεταναστεύσουν σὲ ξένα μέρη γιὰ νὰ σωθοῦν, ἐνῶ οἱ περιουσίες τους καταστράφηκαν ἐντελῶς.
Καὶ γιὰ μὲν τὶς φωτιὲς δόθηκαν διάφορες ἑρμηνεῖες, ἀπὸ τὰ συμφέροντα τῶν οἰκοπεδοφάγων μέχρι τὶς τρομοκρατικὲς ἐνέργειες καὶ τὶς δράσεις μυστικῶν ὑπηρεσιῶν. Γιὰ τὶς πλημμύρες ὅμως ἀπέμεινε μία καὶ μόνη ἑρμηνεία, αὐτὴ τῆς μεταβολῆς τοῦ κλίματος τῆς γῆς, ποὺ ὀφείλεται στὸ λεγόμενο φαινόμενο τοῦ θερμοκηπίου. Λέγεται ἔτσι, λόγω τοῦ ὅτι τὰ καυσαέρια ποὺ παράγονται ἀπὸ τὰ ἐργοστάσια, τὰ αὐτοκίνητα καὶ τὶς ἄλλες ἀνθρώπινες δραστηριότητες, σχηματίζουν στὴν ἀτμόσφαιρα ἕνα στρῶμα διοξειδίου τοῦ ἄνθρακος ποὺ λειτουργεῖ ὅπως καὶ τὰ σκέπαστρα τῶν θερμοκηπίων: τὴν ἀκτινοβολία τοῦ ἥλιου ποὺ ἀντανακλᾶται ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς γῆς δὲν τὴν ἀφήνει νὰ διαχυθεῖ στὸ διάστημα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ αὐξάνεται ἡ θερμοκρασία στὴ γῆ καὶ νὰ προκαλεῖται γενικότερη ἀναταραχὴ στὸ κλίμα της. Ἡ ἑρμηνεία βέβαια αὐτὴ ἐφαρμόζεται καὶ στὸ πρόβλημα τῶν μεγάλων πυρκαγιῶν.
Αὐτὰ ὅμως εἶναι μόνο ἐπιφανειακὲς προσεγγίσεις τοῦ πολὺ σοβαροῦ προβλήματος τῶν φυσικῶν καταστροφῶν. Στὴν πραγματικότητα ἡ ἀληθινὴ ἑρμηνεία εἶναι μόνο μία, αὐτὴ τὴν ὁποία ἐπισημαίνει τὸ ἄρθρο μὲ τὰ λόγια τοῦ Σολζενίτσυν: ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἡ ἐπιμονή μας στὴν ἁμαρτία καὶ τὸ κακό.
