ΚΕΙΜΕΝΟ
“Μηδὲν κατὰ ἐριθείαν ἢ κενοδοξίαν, ἀλλὰ τῇ ταπεινοφροσύνῃ ἀλλήλους ἡγούμενοι ὑπερέχοντας ἑαυτῶν. μὴ τὰ ἑαυτῶν ἕκαστος σκοπεῖτε, ἀλλὰ καὶ τὰ ἑτέρων ἕκαστος”
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Χωρίς τίποτε νά πράττετε ἤ νά φρονῆτε ἐκ φατριασμοῦ καί ἀντιζηλίας ἤ ἐκ κενοδοξίας. Ἀλλά διά τῆς ταπεινοφροσύνης νά θεωρῇ ὁ καθένας σας τούς ἄλλους ὅλους ὑπερτέρους καί ἀνωτέρους ἀπό τόν ἑαυτόν του καί ὡς τοιούτους νά τούς σέβεται καί νά τούς τιμᾶ. Μή ἐπιδιώκετε ἕκαστος τά συμφέροντά του ἤ ἐκεῖνα, πού ἀρέσουν εἰς τόν ἑαυτόν του, ἀλλ’ ἄς ἐπιζητῇ ἕκαστος καί τά συμφέροντα τῶν ἄλλων” (Ἀπό τήν “ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας” τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”).
ΣΧΟΛΙΟ Δ΄(συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)
Ἂς ἐξετάσουμε τώρα ἕνα ἄλλο ζήτημα: Σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις ὀφείλει νὰ ὑποχωρεῖ κανεὶς ἢ ὑπάρχουν καὶ περιστάσεις, ὅπου ὀφείλει νὰ μένει ἀνυποχώρητος; Καὶ πῶς θὰ τὶς διακρίνει αὐτές; α) Ἀσφαλῶς ὑπάρχουν περιστάσεις στὶς ὁποῖες ὀφείλουμε νὰ μὴν ὑποχωροῦμε. Στὰ θέματα τῆς Πίστεως ἢ ἐκεῖ ὅπου πρόκειται νὰ γίνει παράβαση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ ὁ πιστὸς δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ ὑποχωρεῖ. Ὀφείλει νὰ μένει σταθερὸς καὶ ἀταλάντευτος, ἀνεξαρτήτως τῶν συνεπειῶν ποὺ μπορεῖ νὰ ὑποστεῖ. Ἄλλωστε ὅλη ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡρωικὴ ἱστορία ἀταλάντευτου θάρρους τῶν μαρτύρων μας καὶ τῶν ὁμολογητῶν τῆς Πίστεώς μας.
Ἀκόμη καὶ στὰ καθημερινὰ πράγματα ὑπάρχουν περιπτώσεις ὅπου εἶναι ἀπαραίτητο νὰ μὴν ὑποχωρεῖ κανείς. Τὸ ἄρθρο σημειώνει κάποιες τέτοιες καταστάσεις, κυρίως μέσα στὴν οἰκογενειακὴ ζωὴ ἀλλὰ καὶ πέρα ἀπὸ αὐτήν. Σ᾿ ὅλες αὐτὲς τὶς περιστάσεις ὁ πιστὸς ὀφείλει νὰ στέκεται ἀκλόνητος. «Ἵστασο. Πάντα Θεοῦ δεύτερα». Στάσου ὄρθιος! Ὅλα εἶναι δευτερεύοντα ἐν σχέσει μὲ τὸν Θεό, συμβουλεύει καὶ πάλι ὁ ἅγιος Γρηγόριος σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ποιήματά του.
β) Χρειάζεται βέβαια σοφία καὶ διάκριση. Δὲν εἶναι πάντα εὔκολο νὰ ξεχωρίσουμε πότε πρέπει νὰ ὑποχωρήσουμε καὶ πότε νὰ μείνουμε σταθεροί. Συχνὰ εὔκολα μποροῦμε νὰ θεωρήσουμε ὅτι ἀγωνιζόμαστε νὰ μείνουμε πιστοὶ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα κάνουμε τὸ δικό μας θέλημα καὶ ὑπηρετοῦμε τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν ματαιοδοξία μας. Πάρα πολλοὶ ἄνθρωποι ἔπεσαν καὶ πέφτουν σ᾿ αὐτὴν τὴν παγίδα. Αὐτοανακηρύσσονται ὑπερασπιστὲς τῆς Πίστεως, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα ὑπηρετοῦν μόνο τὸ δικό μας πεῖσμα καὶ τὸν ἐγωισμό μας. Ὁ καλοδιάθετος ἄνθρωπος, προσευχόμενος μὲ θερμότητα καὶ ζητώντας μὲ πολλὴ ταπείνωση τὶς συμβουλὲς τοῦ πνευματικοῦ καὶ ἄλλων ἀνθρώπων φρόνιμων καὶ γνωστικῶν, θὰ ξεχωρίσει τὶς περιστάσεις καὶ ἀνάλογα θὰ φερθεῖ.
Ὑποχωρητικοὶ καὶ ἀταλάντευτοι! Βρισκόμαστε στὴν πρώτη ἑβδομάδα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἡ περίοδος αὐτὴ μᾶς παρακινεῖ πιὸ ἔντονα ἀκόμη νὰ ἐπιμεληθοῦμε τὴν πνευματική μας ζωὴ βαθύτερα καὶ νὰ γίνουμε ὑποχωρητικοὶ καὶ διαλλακτικοὶ ἄνθρωποι. Ὅμως αὐτὴ ἡ ἑβδομάδα ἀποκορυφώνεται στὴν Κυριακὴ τῆς ’Ορθοδοξίας, μιὰ μέρα ποὺ τὸ βασικὸ μήνυμά μας εἶναι τὸ νὰ μένουμε ἀνυποχώρητοι στὰ θέματα τῆς ἀληθείας, στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὑποχωρητικοὶ στὰ δικά μας θελήματα, σταθεροὶ καὶ ἀκλόνητοι στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
