ΚΕΙΜΕΝΟ
«Μηδὲ δίδοτε τόπον τῷ διαβόλῳ»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Καὶ μὴ δίδετε εὐκαιρίαν εἰς τὸν διάβολον διὰ νὰ εἰσχωρῇ μεταξύ σας»
Εἶναι πολλὰ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἡ Ἁγία Γραφὴ κάνει λόγο γιὰ τὸν διάβολο καὶ τὸν πόλεμό του ἐναντίον τῶν πιστῶν, ὅλων μας. Εἶναι ὅμως καὶ ἕνας λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀπὸ τὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολὴ ποὺ ἀξίζει νὰ τὸν προσέξουμε ἰδιαίτερα. Στό στίχο πού προτάξαμε ὁ Ἀπόστολος τονίζει ὄχι τὴν κακία τοῦ διαβόλου ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας πολεμεῖ μανιωδῶς τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὴν εὐθύνη τῶν ἴδιων τῶν ἀνθρώπων στὸ νὰ γίνονται θύματα τῶν ἐπιθέσεών του. Καὶ πῶς γίνονται θύματα αὐτῶν τῶν ἐπιθέσεων;
Ἂς δοῦμε ἐκτενέστερα ποιὰ εἶναι ἡ δράση τοῦ διαβόλου στὸν κόσμο καὶ πόσο εὐθύνεται ὁ ἄνθρωπος γι᾿ αὐτήν; α) Ἡ δράση τοῦ διαβόλου εἶναι καταστροφική. Ὅπως ὑπογραμμίζει τὸ ἄρθρο, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἀκόμη τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου ὁ διάβολος προσπάθησε καὶ τὸ πέτυχε νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο στὴν καταστροφή. Τὸν παρέσυρε στὴν ἁμαρτία, τὸν ἔκανε ἐπαναστάτη καὶ ἐχθρὸ τοῦ δημιουργοῦ καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τὸν ἔβγαλε ἔξω ἀπὸ τὸν Παράδεισο, ὅπου ἀπολάμβανε εὐτυχισμένος τὰ θαυμαστὰ καὶ ἀπερίγραπτα δῶρα τοῦ Θεοῦ. Καὶ βέβαια δὲν ἀρκέστηκε σ’ αὐτό. Στὴ διάρκεια τῶν αἰώνων ποὺ ἀκολούθησαν πολέμησε μὲ μανία τὸ παραστρατημένο πλάσμα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ἔσπρωξε σὲ ὠκεανὸ δυστυχίας μὲ τοὺς πολέμους, τὰ μίση, τὴ διαφθορά, τὴν εἰδωλολατρία. Αὐτὸ δὲ τὸ ἔργο τὸ ἐργάζεται μέχρι καὶ σήμερα, καὶ θὰ ἐξακολουθεῖ νὰ τὸ ἐργάζεται. Μάλιστα, ὅσο περνάει ὁ καιρός, θὰ τὸ ἐνεργεῖ μὲ μεγαλύτερη λύσσα, διότι καταλαβαίνει ὅτι πλησιάζει τὸ τέλος του. Τὸ λέγει αὐτὸ πολὺ χαρακτηριστικὰ ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψι: «Οὐαὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν, ὅτι κατέβη ὁ διάβολος πρὸς ὑμᾶς ἔχων θυμὸν μέγαν, εἰδὼς ὅτι ὀλίγον καιρὸν ἔχει» (Ἀποκ. ιβ΄ 12).
Καὶ δὲν χρειάζεται πολλὴ σοφία γιὰ νὰ καταλάβει κανεὶς ὅτι οἱ ἄνθρωποι τοὺς ὁποίους μὲ περισσότερη καὶ μὲ μεγαλύτερη πονηριὰ καὶ κακία πολεμάει ὁ διάβολος εἶναι οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ ποὺ ἀγωνίζονται νὰ μένουν πιστοὶ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ μέσα στὸν κόσμο αὐτὸν τῆς ἀποστασίας καὶ τῆς γενικῆς διαφθορᾶς.
