ΚΕΙΜΕΝΟ
“Ἀποκριθεὶς δὲ Πέτρος καὶ οἱ ἀπόστολοι εἶπον· πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις“
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Ἀπεκρίθη δέ ὁ Πέτρος ἐξ ὀνόματος καί τῶν Ἀποστόλων καί εἶπεν· Ὑποχρέωσιν καί καθῆκον ἔχομεν νά πειθαρχῶμεν μᾶλλον εἰς τόν Θεόν, πού μᾶς διέταξε διά τοῦ ἀγγέλου του νά ἐξακολουθήσωμεν τό δημόσιον κήρυγμά μας, παρά εἰς σᾶς τούς ἀνθρώπους, πού μᾶς διετάξατε νά σιωπῶμεν” (Ἀπό τήν “ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας” τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ“).
ΣΧΟΛΙΟ Δ΄(τελευταῖο)
β) Νὰ ἀγωνιζόμαστε ἀσυμβίβαστοι στὰ θέματα τῆς πίστεως. Ἐδῶ δὲν χωράει καμμία ὑποχώρηση. Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἐκκλησιαστικοὶ ἄρχοντες ὑποχωροῦν ἐπικίνδυνα ἢ καὶ προδίδουν τὴν πίστη. Οἱ πιστοὶ ἔχουμε χρέος νὰ μένουμε ἀμετακίνητοι καὶ νὰ ὁμολογοῦμε τὴν ἀλήθεια. Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ἀγωνιζόμενος ὑπὲρ τῶν ἱερῶν εἰκόνων, παραγγέλλει στοὺς μοναχοὺς ὅτι στὴν περίσταση ἐκείνη κάθε πιστός, ὅποια θέση κι ἂν ἔχει, ὀφείλει νὰ ἀγωνιστεῖ γιὰ τὴν ἀλήθεια: «καὶ εἰ μαθητοῦ τάξιν ἐπέχων εἴη, χρεωστεῖ παρρησιάζεσθαι τὴν ἀλήθειαν καὶ ἐλευθεροστομεῖν»· ἀκόμη, λέγει, κι ἂν κάποιος εἶναι ἁπλὸς μαθητὴς στὴν Ἐκκλησία, ἔχει χρέος νὰ ὑπερασπίζεται μὲ θάρρος τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ μιλάει ἐλεύθερα ὁμολογώντας τὴν πίστη του.
Τέτοια συγκλονιστικὰ παραδείγματα ἔχουμε πολλά. Ἀνάμεσά τους πολὺ διδακτικὸ εἶναι ἐκεῖνο τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Ὁ ὕπαρχος Μόδεστος, ἀπεσταλμένος ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ αὐτοκράτορα Οὐάλη, τὸν ἀπειλοῦσε μὲ δήμευση τῆς περιουσίας του, μὲ βασανιστήρια καὶ θάνατο, ἂν δὲν ὑποχωροῦσε νὰ δεχτεῖ τὸν ἀρειανισμό. Ἀκλόνητος ὁ Μέγας Βασίλειος. Αὐτά, τοῦ λέγει, ἐμένα οὔτε κἂν μὲ ἐγγίζουν. Καὶ στὸν κατάπληκτο ὕπαρχο πρόσθεσε: Ἐμεῖς, ὕπαρχε, σὲ ὅλα τὰ πράγματα εἴμαστε ὑποχωρητικοὶ καὶ ταπεινότεροι ἀπὸ ὅλους καὶ ὄχι μόνο μπροστὰ στὴν αὐτοκρατορικὴ ἐξουσία ἀλλὰ καὶ μπροστὰ στὸν πιὸ τυχαῖο ἄνθρωπο. «Οὗ δὲ Θεὸς τὸ κινδυνευόμενον καὶ προκείμενον, τἆλλα περιφρονοῦντες πρὸς αὐτὸν μόνον βλέπομεν»· ὅπου ὅμως αὐτὸ ποὺ κινδυνεύει εἶναι ἡ πίστη στὸν Θεό, περιφρονώντας ὅλα τὰ ἄλλα, στρέφουμε τὸ βλέμμα μας μόνον πρὸς Αὐτόν.
Αὐτὸ εἶναι τὸ φρόνημα ποὺ καὶ ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς ὀφείλει νὰ ἔχει καὶ ἡ στάση τὴν ὁποία πρέπει νὰ τηρεῖ.
Ἡ ἐποχή μας εἶναι ἐποχὴ συγκρητική. Τὰ ἰσοπεδώνει ὅλα καὶ τὰ συγχωνεύει, τὰ ἀνακατεύει μεταξύ τους, χωρὶς νὰ διακρίνει τὰ οὐσιώδη ἀπὸ τὰ δευτερεύοντα. Μέσα σὲ μιὰ τέτοια ἰσοπεδωτικῆς νοοτροπίας ἐποχὴ οἱ πιστοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἂς κρατήσουμε ἀκέραια φρονήματα καὶ θεάρεστο τρόπο ζωῆς. Ἂς μὴν ὑποκύπτουμε στὶς πιέσεις ἢ τίς ἀπειλὲς τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ ἀταλάντευτοι νὰ μένουμε πιστοὶ καὶ ἀφοσιωμένοι στὸν Δημιουργό μας τηρώντας τὶς ἐντολές Του.
