“Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται”
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι, πού ἔχουν μέσα τους τήν ἐκ τοῦ ἁγιασμοῦ εἰρήνην καί μεταδίδουν αὐτήν καί εἰς τούς ἄλλους, εἰρηνεύοντες τούτους καί μεταξύ των καί πρός τόν Θεόν, διότι αὐτοί θά ἀναγνωρισθοῦν καί θά ἀνακηρυχθοῦν εἰς τόν οὐράνιον κόσμον υἱοί Θεοῦ” ( Ἀπό τήν “ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”).
ΣΧΟΛΙΟ Γ΄(συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)
Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀναφέραμε, τό καθῆκον μας εἶναι ὁλοφάνερο: Ὀφείλουμε νὰ ἐπιτελοῦμε ἔργο εἰρηνοποιοῦ μεταξὺ τῶν εὑρισκομένων σὲ ἔχθρα ἀνθρώπων. Βεβαίως ἀπαραίτητη προϋπόθεσι γιὰ νὰ εἰρηνεύσουμε τοὺς ἄλλους εἶναι τὸ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι εἰρήνη ψυχῆς. Ὅμως αὐτὸ τὸ μεγάλο θέμα δὲν θὰ τὸ θίξουμε σήμερα. Θὰ μᾶς ἀπασχολήσῃ σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς ἑπόμενες συναντήσεις μας. Σήμερα θὰ συζητήσουμε γιὰ τὴν ἀνάγκη καὶ τὸ καθῆκον νὰ ἐπιμεληθοῦμε αὐτὸ τὸ ἔργο.
Τὸ ἔργο δὲ τῆς εἰρηνεύσεως τῶν ἐχθρῶν δὲν εἶναι συνηθισμένο οὔτε μικρὸ καὶ δευτερεῦον. Εἶναι ἔργο κορυφαῖο: θεϊκὸ καὶ θεοποιό. Εἶναι ἔργο θεϊκό, διότι ἀποτελεῖ ἀπομίμησι καὶ προέκτασι τοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου μας, ὁ Ὁποῖος γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ἔγινε καὶ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ συμφιλιώσῃ τὸν οὐρανὸ μὲ τὴ γῆ. Εἶναι ὁ μέγας εἰρηνοποιός, ὁ «εἰρηνοποιήσας διὰ τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ» (Κολ. α΄ 20) τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸν Θεὸ καὶ μεταξύ τους. Εἶναι δὲ τὸ ἔργο αὐτὸ καὶ θεοποιό, διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος βεβαίωσε, ὅπως μελετήσαμε στὴν ἀρχή, ὅτι εἶναι μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, διότι αὐτοὶ θὰ ἀναδειχθοῦν υἱοὶ Θεοῦ. Ὁ ἀδελφὸς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης, ἑρμηνεύοντας τοὺς μακαρισμούς, τοὺς παραλληλίζει μὲ τὴν παράδοσι τοῦ νόμου στὸν Μωυσῆ στὸ ὄρος Σινᾶ καὶ κυρίως μὲ τὶς ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν κατασκευὴ τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου. Ἡ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου εἶχε δύο τμήματα: Τὸ πρῶτο ἦταν τὰ Ἅγια, ὅπου οἱ ἱερεῖς προσέφεραν τὴν καθημερινὴ λατρεία. Τὸ δεύτερο τμῆμα τῆς Σκηνῆς ἦταν ἄδυτο, μυστικὸ καὶ ἀπρόσιτο, ὠνομαζόταν δὲ Ἅγια τῶν Ἁγίων. Στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων ἔμπαινε μόνο ὁ Ἀρχιερεύς, καὶ αὐτὸς πάλι μόνο μιὰ φορὰ τὸ χρόνο στὴν ἑορτὴ τοῦ Ἐξιλασμοῦ. Λοιπὸν ὅλοι οἱ μακαρισμοί, λέγει ὁ ἅγιος, εἶναι ἱεροὶ καὶ ἅγιοι καὶ ἀντιστοιχοῦν κατὰ κάποιον τρόπο στὰ Ἅγια τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου. Ὁ μακαρισμὸς ὅμως γιὰ τοὺς εἰρηνοποιοὺς εἶναι ἀκόμη ἁγιώτερος καὶ ἀντιστοιχεῖ στὸ ἄδυτο καὶ ἀπλησίαστο τμῆμα τῆς Σκηνῆς, τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων. Εἶναι «ἄδυτον ὡς ἀληθῶς καὶ Ἅγιον ἁγίων» (P.G. 44, 1277), ἀφοῦ, κατὰ τὴν διαβεβαίωσι τοῦ Κυρίου, ἀναδεικνύει τὸν ἄνθρωπο υἱὸ τοῦ Θεοῦ, κατὰ χάριν Θεό.
β) Ὀφείλουμε δὲ τὸ ἔργο αὐτὸ νὰ τὸ ἐπιτελοῦμε μὲ προσευχὴ καὶ προσοχή. Πρωτίστως βεβαίως μὲ προσευχή, διότι χρειάζεται φωτισμὸς Θεοῦ στὸ τί θὰ ποῦμε καὶ πότε καὶ πῶς θὰ τὸ ποῦμε. Χρειάζεται ἀκόμη φωτισμὸς Θεοῦ καὶ σὲ κείνους ποὺ θὰ ἀκούσουν, νὰ μαλακώσῃ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ τὶς καρδιές τους καὶ νὰ ἀνοίξῃ τὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς τους γιὰ νὰ δεχθοῦν τὰ λόγια ποὺ θὰ τοὺς ἀπευθύνουμε. Πρέπει ὅμως νὰ ἐνεργήσουμε καὶ μὲ προσοχή. Μὲ προσοχὴ νὰ μὴν ἀδικήσουμε. Μὴν πᾶμε προκατειλημμένοι, οὔτε μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι ἔχουμε κατανοήσει πλήρως τὸ πρόβλημα. Συχνὰ συμβαίνει ἡ αἰτία τῆς ἔχθρας νὰ εἶναι ὁ καλύτερος καὶ ὄχι ὁ χειρότερος ἀπὸ τοὺς δύο. Ἀπαιτεῖται ἀκόμη προσοχὴ ὥστε νὰ μὴν ἐρεθίσουμε χειρότερα τὰ πράγματα ἐπιμένοντας στὴν ἀνάγκη τῆς συμφιλιώσεως. Χρειάζεται ὑπομονὴ καὶ διάκρισι πολλή. Ἴσως ἀπαιτηθοῦν καὶ κάποιες θυσίες, ποὺ πρέπει νὰ εἴμαστε πρόθυμοι νὰ τὶς κάνουμε. Ἂς θυμηθοῦμε ἐδῶ τὸ θαυμαστὸ παράδειγμα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ὁ ὁποῖος, προκειμένου νὰ εἰρηνεύσουν οἱ Ἐπίσκοποι κατὰ τὴ Β΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, δὲν ἐδίστασε νὰ παραιτηθῇ ἀπὸ τὸν πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως.
Μακάριοι λοιπὸν οἱ εἰρηνοποιοί! Μακάριοι καὶ εὐλογημένοι. Μακάριοι ὄχι μόνο γιὰ τὴ μεγάλη προσφορά τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἄπειρη ἀμοιβή τους: θὰ ἀναδειχθοῦν υἱοὶ Θεοῦ καὶ θὰ γίνουν κληρονόμοι τῶν πατρικῶν ἀγαθῶν. Καὶ μακάρι ὅλοι μας τέτοιοι νὰ γίνουμε.
