ΚΕΙΜΕΝΟ
“Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πρᾳότητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ”
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Σύμφωνα λοιπόν μέ αὐτά, πού σᾶς ἔγραψα προηγουμένως, σᾶς παρακαλῶ ἐγώ, ὁ ὁποῖος εἶμαι φυλακισμένος διά τό ὄνομα τοῦ Κυρίου, νά πολιτευθῆτε κατά τρόπον ἄξιον τῆς ὑψηλῆς κλήσεως, εἰς τήν ὀποίαν προσεκλήθητε ἀπό τόν Θεόν. Σᾶς παρακαλῶ δέ νά πολιτευθῆτε μέ πᾶσαν ταπεινοφροσύνην καί πραότητα, μέ μεγαλόψυχον ὑπομονήν, ἀνεχόμενοι διά τῆς ἀγάπης ὁ ἔνας τοῦ ἄλλου τά ἐλαττώματα” ( Ἀπό τήν “ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας” τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”)
ΣΧΟΛΙΟ Δ΄(συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)
Πῶς λοιπὸν πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζουμε αὐτὲς τὶς ἐκνευριστικὲς καταστάσεις οἱ πιστοί;
α) Πρέπει νὰ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ! Εἴπαμε καὶ προηγουμένως ὅτι βασικὴ αἰτία τῶν ἐκδηλώσεων ἀνυπομονησίας εἶναι ἡ ἔλλειψη πίστεως στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Πίστεως μὲ τὴν ἔννοια ὄχι ἁπλῶς ὅτι δεχόμαστε τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ ὅτι ἐμπιστευόμαστε τὴ ζωή μας μὲ προθυμία καὶ εὐγνωμοσύνη στὴν ἀγαθὴ πρόνοια, τὴν πατρικὴ ἀγάπη καὶ τὴ στοργικὴ φροντίδα τοῦ Θεοῦ! Ὅταν αὐτὸ τὸ ἔχουμε ὡς τρόπο ζωῆς, ὅλες τὶς ἀπρόοπτες περιστάσεις θὰ τὶς δεχόμαστε ὡς προερχόμενες ἐκ τοῦ Θεοῦ, εἴτε διότι τὶς στέλνει, εἴτε διότι ἐπιτρέπει ἢ ἀνέχεται νὰ μᾶς ἔρχονται. Καὶ βέβαια εἴτε τὶς στέλνει, εἴτε τὶς ἐπιτρέπει καὶ τὶς ἀνέχεται, τὸ κάνει αὐτὸ πάντοτε γιὰ τὸ καλό μας. Εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ τὸ δεχτοῦμε αὐτὸ ὁλόψυχα καὶ χωρὶς τὴν παραμικρὴ ἀμφιβολία. Αὐτὸ θὰ μᾶς κάνει ἱκανοὺς σὲ κάθε τέτοια δυσκολία, ἀντὶ νὰ ἀγανακτοῦμε, νὰ εὐγνωμονοῦμε καὶ νὰ δοξάζουμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν πατρική Του προστασία. Τίποτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἀφοροῦν τὴ ζωή μας δὲν εἶναι λεπτομέρεια καὶ ἀσήμαντο γιὰ τὸν Θεό.
β) Χρειάζεται ἀκόμη νὰ δείχνουμε ὑπομονὴ σ᾿ ὅλες αὐτὲς τὶς καταστάσεις. Εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ ἔλλειψη τῆς ὑπομονῆς μᾶς κάνει νὰ παραφερόμαστε καὶ νὰ μὴν ἐλέγχουμε τὶς ἀντιδράσεις μας σὲ τέτοιες περιστάσεις. Εἶναι συνεπῶς ἀναγκαῖο νὰ μάθουμε νὰ ὑπομένουμε. Αὐτὸ πρακτικότερα σημαίνει ὅτι θὰ σεβόμαστε τοὺς ἄλλους, ἀκόμη καὶ ὅταν μὲ τὰ λάθη καὶ τὶς παραλείψεις τους μᾶς ταλαιπωροῦν. Ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἕνα μυστήριο. Μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίζει δύσκολα προβλήματα εἴτε ὁ ἴδιος εἴτε μέλη τῆς οἰκογενείας του καὶ αὐτὸ τὸν κάνει νὰ τὰ χάνει καὶ νὰ δημιουργεῖ δύσκολα προβλήματα στους γύρω του. Ἂς μὴ παρασυρόμαστε λοιπὸν ἀπὸ τὰ ἐξωτερικὰ γεγονότα καὶ παραφερόμαστε.
Καὶ βέβαια εἶναι σημαντικὸ πάντοτε νὰ μάθουμε νὰ μὴ βιαζόμαστε. Ὑπάρχει ἕνα διδακτικότατο περιστατικὸ στοὺς βίους τῶν ἀσκητῶν. Κάποτε, λέγει, ὁ ἀββᾶς Ἀμμωνᾶς ἤθελε νὰ περάσει ἀπὸ τὴ μιὰ στὴν ἄλλη ὄχθη τοῦ μεγάλου ποταμοῦ Νείλου. Ὅμως τὸ «πορθμεῖον», τὸ πλοιάριο δηλαδὴ τῆς γραμμῆς, εἶχε κάποια ζημιὰ καὶ τὸ ἐπιδιόρθωναν. Στὸ μεταξὺ ἐμφανίστηκε τυχαῖα ἄλλο ἰδιωτικὸ πλοιάριο καὶ πῆρε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ περίμεναν γιὰ νὰ τοὺς περάσει ἀπέναντι. Προσκάλεσαν καὶ τὸν ἅγιο νὰ μπεῖ μέσα, ἐκεῖνος ὅμως ἀρνήθηκε: «Εἰμὴ εἰς τὸ δημόσιον πορθμεῖον οὐκ ἀναβαίνω», ἀπάντησε· δηλαδὴ σὲ ἄλλο πλοιάριο ἐκτὸς ἀπὸ τὸ δημόσιο δὲν ἀνεβαίνω! Καὶ περίμενε ἐκεῖ πλέκοντας τὸ ἐργόχειρό του ἕως ὅτου ἐπισκευάστηκε τὸ «πορθμεῖον» καὶ τότε πέρασε. Γιατί τὸ ἔκανες αὐτό; τὸν ρώτησαν οἱ ἄλλοι μοναχοί. Καὶ ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Ἵνα μὴ πάντοτε σπουδάζοντος τοῦ λογισμοῦ περιπατῶ»· δηλαδὴ γιὰ νὰ μὴ μὲ παρασύρει ὁ λογισμὸς νὰ περπατάω πάντοτε βιαστικά!
Ἀντὶ γιὰ ἄλλο συμπέρασμα θὰ κλείσουμε μὲ μιὰ πολὺ ὡραία προσευχὴ ποὺ ἔλεγαν οἱ τελευταῖοι στάρετς (γέροντες ἀσκητές) στὸ Ὄπτινο τῆς Ρωσίας:
Κύριε, βοήθησέ με νὰ ἀντιμετωπίσω μὲ ψυχικὴ γαλήνη ὅλα ὅσα θὰ μοῦ φέρει ἡ σημερινὴ ἡμέρα. Βοήθησέ με νὰ παραδοθῶ ὁλοκληρωτικὰ στὸ ἅγιο θέλημά σου. Στὴν κάθε ὥρα αὐτῆς τῆς ἡμέρας φώτιζέ με καὶ δυνάμωνέ με γιὰ τὸ κάθε τι. Ὅποιες εἰδήσεις κι ἂν λάβω στὸ διάστημα τῆς σημερινῆς ἡμέρας, δίδαξέ με νὰ τὶς δεχτῶ μὲ ἠρεμία καὶ μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι προέρχονται ἀπὸ τὸ ἅγιο θέλημά Σου. Καθοδήγησε τὶς σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματά μου σὲ ὅλα τὰ ἔργα μου καὶ τὰ λόγια μου.
Σ’ ὅλες τὶς ἀπρόοπτες περιστάσεις μή με ἀφήσεις νὰ ξεχάσω ὅτι τὰ πάντα προέρχονται ἀπὸ Σένα. Δίδαξέ με νὰ συμπεριφέρομαι σὲ κάθε μέλος τῆς οἰκογενείας μου μὲ εὐθύτητα καὶ σύνεση, ὥστε νὰ μὴ συγχύσω καὶ στενοχωρήσω κανένα. Κύριε, δός μου τὴν δύναμη νὰ ὑποφέρω τὸν κόπο καὶ ὅλα τὰ γεγονότα τῆς ἡμέρας αὐτῆς καθ’ ὅλη τὴ διάρκειά της. Καθοδήγησε τὴν θέλησή μου καὶ δίδαξέ με νὰ προσεύχομαι, νὰ πιστεύω, νὰ ὑπομένω, νὰ συγχωρῶ καὶ νὰ ἀγαπῶ. ΑΜΗΝ.
