Τρίτη 4 Ὀκτωβρίου 2011 Α´Κορ. στ´12-20

ΚΕΙΜΕΝΟ 

«Ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ» 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ 

«Ναί· δέν ὁρίζετε τόν ἑαυτό σας. Διότι ἐξαγορασθήκατε μέ τίμημα βαρύ, μέ τό ἀτίμητο αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ἀπο­φεύγετε λοιπόν κάθε αἰσχρή πράξη πού γίνεται μέ τό σῶμα· καί ἀποδιώκετε κάθε πονηρή σκέψη καί ἐπι­θυμία ἀπό τό πνεῦμα σας. Καί ἔτσι νά δοξάζετε τόν Θεό μέ τό σῶμα σας καί μέ τό πνεῦμα σας, τά ὁποῖα ἀνή­κουν στό Θεό» ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μέ σύντομη ἑρμηνεία» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἀπόδοση στή δημοτική Μ.Δομουχτσῆ, ἔκδοση « Ο ΣΩΤΗΡ»)

ΣΧΟΛΙΟ Δ´ (τελευταῖο)

Νά λοιπὸν πῶς θὰ δοξάζουμε τὸν Θεὸ «ἐν τῷ σώματι ἡμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ἡμῶν». ῞Οταν στὴ ψυχή μας κατοικεῖ ὁ πανάγιος Κύριος ᾿Ιησοῦς Χριστός, τότε μεταδίδει σ᾽ αὐτὴν μέρος ἀπὸ τὴν ἁγιότητά του· κάνει καὶ τὴ ψυχὴ ἁγία. Μία ἁγία ὅμως ψυχὴ θὰ μεταδίδει τὴν ἁγιότητα καὶ στὸ σῶμα, τὴν κατοικία αὐτὴ τῆς ψυχῆς. Καὶ ἑπομένως, ὅλα τὰ μέλη τοῦ ἀνθρώπου θὰ ἀποφεύγουν συστηματικῶς νὰ γίνωνται ὄργανα καὶ ὅπλα τῆς ἁμαρτίας· ἀντιθέτως, θὰ ἐπιδιώκουν πάντοτε νὰ γίνονται ὄργανα καὶ ὅπλα τῆς ἀρετῆς.

῎Ετσι, οἱ ὀφθαλμοὶ θὰ παρατηροῦν πάντοτε τὰ ὀρθὰ καὶ θὰ ἀποφεύγουν τὰ ἁμαρτωλά. ῾Η γλώσσα ὁμοίως θὰ προφέρει τὰ χρήσιμα καὶ οἰκοδομητικά, θὰ ψάλλει τὴν ὑμνωδία στό Θεό. Τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια θὰ κινοῦνται γιὰ τὴν ἱεραποστολὴ καὶ κάθε πράξη ἀγάπης πρὸς τὸ Θεὸ καὶ τὸν πλησίον. ῞Ολα ὅμως αὐτὰ εἶναι «εὐάρεστα τῷ Θεῷ»· εὐχαριστοῦν ἰδιαιτέρως τὸν Θεὸ καὶ γίνονται ὄργανα τῆς δόξης τοῦ παναγίου Θεοῦ μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Εἶναι θυσία στὸ Θεό, εἶναι ἱερὰ προσφορὰ στὸ Θεό.

Διὰ τοῦτο καὶ ὁ ἅγιος ᾿Ισίδωρος ὁ Πηλουσιώτης, περίφημος γιὰ τὴν ἀρετή του καὶ τὴ σοφία του, γράφει· «῞Εκαστος οἰκείου σώματος ἱερεὺς κεχειροτόνηται… ἵνα τῆς κακίας ἄρξας τὸ σῶμα τέμενος ἢ ἱερὸν τῆς ἁγνείας κατασκευάσει»· κάθε Χριστιανὸς ἔχει χειροτονηθεῖ ἱερεὺς τοῦ ἰδικοῦ του σώματος, ἄνθρωπος δηλαδὴ ποὺ προσφέρει τὸ σῶμα του θυσία στὸ Θεό… μὲ τὸ σκοπό, ἀφοῦ κυριαρχήσει τῆς κακίας, νὰ καταστήσει τὸ σῶμα του ἱερὸ χῶρο καὶ ναὸ τῆς ἁγνότητος.

Καὶ μάλιστα ὁ ᾿Απόστολος διασαφηνίζει: «Θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν»· τὸ σῶμα του δὲν σφαγιάζεται, ἀλλὰ εἶναι ζωντανὸ καὶ κινεῖται πάντοτε κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ ὡς ὄργανο οὐδέποτε τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ πάντοτε ὡς ὄργανο ἁγίων καὶ θεαρέστων πράξεων. Καὶ συμ–πληρώνει ὁ ᾿Απόστολος καὶ ἕνα ἄλλο οὐσιαστικότερο χαρακτηριστικὸ τῆς θυσίας αὐτῆς· «Τὴν λογικὴν λατρείαν ὑμῶν». ῾Η λατρεία αὐτὴ δὲν προσφέρει, ὅπως τὴν παλαιὰ ἐποχή, ἄλογα ζῶα, οὔτε ἄλογα πάθη, διότι εἶναι ἐλεύθερη ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὰ ἄλογα πάθη τῆς ἁμαρτίας. Προσφέρει θυσία, ἡ ὁποία ἁρμόζει στὴ λογικὴ ἀνθρώπινη ὕπαρξη· εἶναι καθαρῶς πνευματικὴ θυσία πρὸς τὸ Θεό. ……………………………………………………………………………………………………….

Καὶ γιὰ νὰ ὁλοκληρώσουμε τὸ ὅλο θέμα μας, νὰ περιγράψουμε τὴν μεγαλειώδη καὶ παραστατικὴν εἰκόνα τοῦ ᾿Αποστόλου· καὶ μὲ αὐτὴν νὰ ἐπισφραγίσουμε τὸ ὅλο ζήτημά μας.

῾Ο ἀπόστολος Παῦλος χρησιμοποιεῖ τὴ λέξη «παραστῆσαι», ἡ ὁποία εἶναι λευϊτικὸς τεχνικὸς ὅρος ἀπὸ τὶς θυσίες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Στὸ Ναὸ τοῦ Σολομῶντος ὑπῆρχε τὸ θυσιαστήριο μὲ τὴ φωτιά, στὴν ὁποία κατεκαίοντο τὰ ζῶα. ῾Ο θύτης, ὁ θυσιάζων ἄνθρωπος, ὁ προσφέρων τὴν θυσίαν, ἦτο ὁ ἱερεύς, ὁ λευΐτης ἢ ὁ ἀρχιερεύς, ὡς ἀντπρόσωπος τοῦ πιστοῦ. Καὶ τὸ θῦμα ἦτο τὸ σφαζόμενο πρὸς ἐξιλέωσιν τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ ἀνθρώπου ζῶο.

Στὰ λόγια λοιπὸν τοῦ ᾿Αποστόλου ναὸς τῆς Παναγίας Τριάδος εἶναι ὁ κάθε Χριστιανός. ᾿Αλλ᾿ ἐπίσης καὶ θυσιαστήριο καὶ θύτης καὶ θῦμα ὁ ἴδιος ὁ Χριστιανός. Στὴ φωτιὰ τοῦ θυσια–στηρίου κατακαίει ὁ Χριστιανὸς τὶς ἁμαρτωλὲς σκέψεις, ἐπιθυμίες, ἀποφάσεις καὶ πράξεις.

Διότι τώρα εὑρισκόμεθα στὴν Καινὴ Διαθήκη, τὴν ἐποχὴ τῆς Χάριτος· καὶ ὅλα τὰ ἔχει ἀναλάβει καὶ προσφέρει ὁ Χριστός, ὁ Σωτὴρ καὶ Λυτρωτής μας. Μᾶς ζητεῖ λοιπὸν αὐτὸ τὸ καθῆκον τὸ ἀρνητικό. Καὶ παραλλήλως τὸ θετικό. Νὰ προσφέρουμε θυμιάματα εὐώδη ἁγιότητος καὶ ἀγάπης· ἀγάπης καὶ ἁγιότητος. Τίς ἀρετὲς τοῦ Χριστοῦ. ῎Ετσι, θὰ δοξάζουμε τὸν Θεὸν «ἐν τῷ σώματι ἡμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ἡμῶν». ( Τά κείμενα τῶν σχολίων αὐτῶν εἶναι παρμένα ἀπό τό περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ» τ.1925,1.1.2007, σ.17-18, 42-43)