KEIMENO
«Πᾶσα πνοή αἰνεσάτω τόν Κύριον. ἀλληλούϊα »
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
« Κάθε τι πού ἔχει ζωήν καί ἀναπνέει, ἄς αἰνέσῃ τόν Κύριον. Ἀλληλούϊα. Αἰνεῖτε τόν Θεόν» (Ἀπό τήν «ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας», ἔκδοση « Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ Γ´ (συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)
Προσφορὰ αἴνου ἐπίσης στὸ Θεὸ εἶναι οἱ μάρτυρες. Οἱ ἀρχαῖοι, οἱ πρῶτοι καὶ οἱ ἐπ᾿ ἐσχάτων. Αὐτοὶ ποὺ ἀκύρωσαν τὰ διατάγματα τῶν αὐτοκρατόρων καὶ τῶν συγχρόνων στρατευμένων ἀθέων ὑλιστῶν εἶναι τώρα σὲ μιὰ πορεία. Περνοῦν ἀπὸ μπροστὰ καὶ παιδιὰ καὶ γέροντες καὶ γερόντισσες, ἀξιωματοῦχοι καὶ μή. Περνοῦν. Ναί, περνοῦν. Βαδίζουν πρὸς τὴν αἰωνιότητα, ἀφοῦ γέμισαν τὶς φυλακὲς καὶ ἐκεῖ ἔψαλαν. Στὰ ἀμφιθέατρα, τὶς λίμνες, τὰ ποτάμια, τὶς παλαῖστρες. ῎Εχουν μαζί τους τώρα ὡρισμένους καὶ ἀπὸ τοὺς δημίους τους καὶ ἀπὸ τοὺς βασανιστές τους καὶ μάλιστα ὄχι ὀλίγους. ᾿Επικεφαλῆς τους εἶναι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. ῞Ολοι φοροῦν τώρα λευκά, ὅλοι ψάλλουν «ἀκαταπαύστοις στόμασιν, ἀσιγήτοις δοξολογίαις». Ψάλλουν ἀλληλούϊα. Εἶναι πολλοί, ἀμέτρητοι. ῾Ο αἶνος τους πρὸς τὸ Θεὸ δὲν εἶναι μὲ τὰ χείλη τους, δὲν εἶναι λόγια, ὄχι, εἶναι μὲ τὸ αἷμα τους τὸ συγκερασμένο μὲ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Μὲ αὐτὸ ἔπλυναν καὶ ἐλεύκαναν τὶς στολές τους, τὶς ψυχές τους. Τὸ αἷμα τους συντηρεῖ καὶ ποτίζει τὴν οἰκουμένη ἄχρις ἡμέρας ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐν δόξει.
Νὰ θυμηθοῦμε καὶ μία εὐχὴ τῆς θείας Λειτουργίας. Εἶναι ὁ κατ᾿ ἐξοχὴν αἶνος πρὸς τὸν Θεόν. «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν σοὶ προσφέρομεν κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα». Σοῦ προσφέρουμε τὰ δῶρα αὐτά, τὰ ὁποῖα μὲ τὴν καθιέρωση ἔγιναν δικά σου, προέρχονται ὅμως ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς, ποὺ εἶναι ἐπίσης δικά σου. Προσφέρονται θυσία κατὰ πάντα χρόνον καὶ γιὰ τίς πρὸς ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους δωρεές σου.
Νὰ σταθοῦμε ἐδῶ μὲ πολὺ φόβο καὶ νὰ δοῦμε τὸν αἶνο πρὸς τὸ Θεό. Εἶναι κορυφαία στιγμή.
῾Ο ἱερεὺς τελεῖ τὴν θυσίαν ἐν ἀλαλαγμῷ ἐσωτερικῷ ὅλος, ἐν σιωπῇ, ἐν ἐκστάσει. Φοβᾶται τὰ μάτια του, τὴν καρδιά του, τρέμουν τὰ χέρια του, τρέμει σύγκορμος. ῾Ο αἶνος ἀρχίζει, ἐπικαλεῖται ὁ ἱερεὺς τὸ ῞Αγιον Πνεῦμα. ῾Ο Θεὸς παρών, οἱ ἄγγελοι παρόντες. ῾Η δημιουργία ὅλη ἐκφράζεται μὲ αἶνο μὲ τὸ δικό της τρόπο. ῾Η θριαμβεύουσα ᾿Εκκλησία παρούσα, ἡ στρατευομένη παρούσα, ἡ δημιουργία τῆς φύσεως παρούσα. ῾Η γῆ ἔδωσε τὴν ἐλιά, τὸ λάδι, τὸ ἀμπέλι ἔδωσε τὸ νᾶμα, ποὺ μετουσιώνεται σέ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τὰ λουλούδια καὶ τὰ δένδρα ἔδωσαν στὴ μέλισσα τὸ κερὶ καὶ τὸ μέλι, ἡ γῆ ἔδωσε τὸ σιτάρι. Γίνεται τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. ῾Ο Χριστὸς παρών.
᾿Εδῶ ὅλη ἡ δημιουργία αἰνεῖ τὸ Θεό. ῞Ολη ἡ δημιουργία ἡ οὐράνια καὶ ἡ ἐπίγεια. ῾Ο ἀέρας, ἡ βροχή, ὁ ἥλιος, ἡ ζέστη καὶ τὸ κρύο, ἡ γῆ, ὅλη ἡ φύση.
Τὸ ρολόϊ τοῦ χρόνου σταματᾷ. ῎Αρχισε ἡ αἰωνιότης.
᾿Εμπρὸς ὅλοι μαζί.
«Πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν Κύριον. ἀλληλούϊα». ( Ἀπό τό περιοδικό « Ο ΣΩΤΗΡ», τ.1932, σ.202,203)
