Κυριακή 23 Ὀκτωβρίου 2011 Β´Κορ. στ´12-13

                                                                                                                              ag_anastasi

KEIMENO

« οὐ στενοχωρεῖσθε ἐν ἡμῖν, στενοχωρεῖσθε δὲ ἐν τοῖς σπλάγχνοις ὑμῶν· τὴν δὲ αὐτὴν ἀντιμισθίαν, ὡς τέκνοις λέγω, πλατύνθητε καὶ ὑμεῖς. »

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

« Δέν αἰσθάνεσθε σφίξιμο καθώς εἶστε μέσα στήν εὐρύχωρη ἀπό ἀγάπη καρδιά μας. Πιέζεστε ὅμως μέσα στά δικά σας σπλάχνα, πού εἶναι στενά, διότι σᾶς λείπει ἡ ἀγάπη. Δεῖξτε κι ἐσεῖς τήν ἴδια ἀγαθή διάθεση γιά νά ἀνταμείψετε τήν ἀγάπη μας. Σᾶς μιλῶ σάν παιδιά μου. Ἀνοῖξτε κι ἐσεῖς διάπλατα τίς καρδιές σας μέ τήν ἀγάπη.»  (Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ» μέ σύντομη Ἑρμηνεία, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)

ΣΧΟΛΙΟ Β´ (συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)

Τί σημαίνει στὴν πρᾶξι καὶ στὴν οὐσία της αὐτὴ ἡ θεία συνταγή; Ἀνοῖξτε τὴν καρδιά σας, γιὰ νὰ χωρέσῃ μέσα της τοὺς ἄλλους. Ἀγωνισθῆτε δηλαδὴ νὰ ἀγαπᾶτε. Τὸ ἀγώνισμα αὐτὸ πλαταίνει τὴν καρδιά. Μὲ τὴν ἀγάπη ἡ καρδιὰ μπορεῖ νὰ χωρέσῃ ὅλο τὸν κόσμο.
Ἡ καρδιά, ὅπως ἀναφέρει ἡ ἀλάθητη Ἁγία Γραφή, ἔχει βάθος ἀμέτρητο καὶ ἀπύθμενο. «Βαθεῖα ἡ καρδία παρὰ πάντα», γράφει ὁ θεόπνευστος Προφήτης (Ἱερ. ιζ΄ 9). Μοιάζει μὲ ἀνεξερεύνητη ἄβυσσο. Περιλαμβάνει ἕνα πνευματικὸ κόσμο ἀνεξιχνίαστο. Τὸ πνευματικό της βάθος ξεπερνᾷ κάθε ἄλλο βάθος. Καὶ ἡ πνευματικὴ χωρητικότητά της ἑπομένως εἶναι μεγαλύτερη ἀπὸ κάθε ἄλλη χωρητικότητα.
Ὁ Θεὸς ποὺ μᾶς ἐχάρισε τὴν καρδιά, τὸ βασικώτατο αὐτὸ γιὰ τὴν ζωή μας ὄργανο, τὴν ἔπλασε ἔτσι, ὥστε νὰ εἶναι εὐρύχωρη καὶ νὰ χωρῇ μέσα της ἄνετα τοὺς ἄλλους. Καὶ εἶναι διαστροφὴ τῆς φυσικῆς της καταστάσεως τὸ νὰ μένῃ στενὴ καὶ νὰ μὴ μπορῇ νὰ χωρῇ μέσα της κανένα ἄλλον. Εἶναι ἀρρώστια πνευματική, ποὺ ἔχει τὶς ρίζες της στὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα τῶν Πρωτοπλάστων μὲ βασικὴ ἐκδήλωσι τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν φιλαυτία. Φιλαυτία, ἐγωισμὸς καὶ στένωσις καρδιᾶς συμβαδίζουν. Ὅσο λοιπὸν πιὸ πολὺ χτυπιέται ὁ ἐγωισμός, τόσο καλύτερα ἀνοίγει ἡ καρδιὰ καὶ πλημμυρίζει ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἄλλους.
Ὅσο δὲ ἄσχημη καὶ νοσηρὴ εἶναι αὐτὴ ἡ στένωσι τῆς καρδιᾶς τόσο καὶ ἀσυγκρίτως πιὸ εὐχάριστη γίνεται ἡ ὅλη κατάστασί μας, ψυχικὴ καὶ σωματική, ὅταν μάθουμε νὰ ἀγαπᾶμε καὶ νὰ ἔχουμε τοὺς ἄλλους στὴν καρδιά μας. Τότε οὔτε ζήλεια θὰ ὑπάρχῃ μέσα μας οὔτε μνησικακία οὔτε ἀλαζονεία καὶ ὑπερηφάνεια οὔτε διάθεσι κατακρίσεως οὔτε τάσι ὑποτιμήσεως τῶν ἄλλων, πράγματα ποὺ κάμνουν μαῦρες τὶς μέρες τῆς ζωῆ μας.