KEIMENO
« οὐχ ὁ ἔξωθεν ἐμπλοκῆς τριχῶν καὶ περιθέσεως χρυσίων ἢ ἐνδύσεως ἱματίων κόσμος, ἀλλ’ ὁ κρυπτὸς τῆς καρδίας ἄνθρωπος ἐν τῷ ἀφθάρτῳ τοῦ πραέος καὶ ἡσυχίου πνεύματος, ὅ ἐστιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ πολυτελές »
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
« Ἐσεῖς οἱ γυναῖκες σύζυγοι νά στολίζεστε ὄχι μέ ἐξωτερικά στολίδια: Μήν πλέκετε δηλαδή περίτεχνα τά μαλλιά σας, οὔτε νά φορᾶτε χρυσά κοσμήματα ἤ νά ντύνεστε μέ πολυτελή ροῦχα. Ἀντιθέτως νά ἔχετε ἐσωτερικά στολίδια. Νά ἔχετε δηλαδή ὡς στόλισμα τόν κρυφό καί ἀφανή στά σωματικά μάτια ἐσωτερικό ἄνθρωπο τῆς καρδιᾶς, ὁ ὁποῖος ἔχει ὡς κόσμημα καί ἄφθαρτο στολισμό τό πράο καί ὑπομονετικό καί ἥσυχο πνεῦμα. Αὐτό τό πνεῦμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἔχει μεγάλη ἀξία καί εἶναι πολυτελές.» (Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ» μέ σύντομη Ἑρμηνεία, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ Α ´ (συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)
῾Ο σύγχρονος ἄνθρωπος διακρίνεται γιὰ τὴν ἐπιπολαιότητα καὶ τὴν ἐπιφανειακὴ πνευματικότητά του. Προσέχει πιὸ πολὺ τὴ βιτρίνα, αὐτὰ ποὺ φαίνονται. Γι’ αὐτὰ ποὺ δὲν φαίνονται, καθόλου δὲν νοιάζεται. Μπορεῖ ἐξωτερικὰ νὰ καλλωπίζεται, ἀλλ’ ἐσωτερικὰ νὰ μὴ φροντίζῃ γιὰ τὴν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς του. Μπορεῖ νὰ ἐπιμελῆται, ἰδίως ἂν εἶναι γυναίκα, τὸ πλέξιμο τῶν τριχῶν τῆς κεφαλῆς της, νὰ ντύνεται μὲ πολυτελῆ φορέματα, νὰ στολίζεται μὲ χρυσᾶ κοσμήματα, ἀλλὰ νὰ παραμελῇ τελείως «τὸν κρυπτὸν τῆς καρδίας ἄνθρωπον» καὶ τὴν ἐσωτερικὴ ὀμορφιά του, τὸν ἄφθαρτο στολισμὸ τοῦ πράου καὶ ὑπομονητικοῦ «καὶ ἡσυχίου πνεύματος» (Α΄ Πέτρ. γ΄ 4).
Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος φροντίζει νὰ εἶναι καθαρὸ «τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου» (Ματθ. κγ΄ 25). Tὸ «ἔσωθεν τοῦ ποτηρίου» οὔτε κἂν τὸ ἀγγίζει. Ὅλο τὸ δυναμικό του τὸ καταναλίσκει στὴν ὁριζόντια διάστασι. Τὸν ἀπασχολεῖ τί ἐπιχειρηματικὲς δραστηριότητες θὰ ἀναπτύξῃ, πῶς θὰ ἀναρριχηθῇ στὰ ὕπατα ἀξιώματα, πῶς θὰ ἐπιτύχῃ στὴ ζωή, ἀλλὰ δὲν σκύβει νὰ ἐπιμεληθῇ τὸν ἔσω ἄνθρωπο! Εἶναι ὑπὲρ τὸ δέον ἐξωστρεφὴς καὶ καθόλου ἢ σχεδὸν καθόλου ἐσωστρεφής. Ἀναπτύσσει κοινωνικὲς δραστηριότητες, καταναλίσκει πάρα πολὺ χρόνο γιὰ ἐπισκέψεις, συνομιλίες, ἐπικοινωνίες, τηλεφωνήματα καὶ εὐχές, ἀλλὰ δὲν ἀφιερώνει τὸν ἀπαιτούμενο χρόνο νὰ ἐπιμεληθῇ τὸν πνευματικό του καταρτισμό. Τὸν ἐνδιαφέρει περισσότερο τί κάνουν καὶ πῶς πᾶνε οἱ ἄλλοι παρὰ τί κάνει καὶ πῶς πάει ὁ ἑαυτός του. Τοὺς κατακρίνει μὲ εὐκολία ὅτι αὐτὸ δὲν τὸ κάνουν καλά, τὸ ἄλλο δὲν τὸ κάνουν καλά, ἀλλὰ δὲν ὑποβάλλεται στὸν κόπο νὰ γνωρίσῃ τὶς δικές του ἀτέλειες καὶ ἀδυναμίες, νὰ ἐρευνήσῃ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του, νὰ ἀνακρίνῃ τὸν ἑαυτό του, νὰ δῇ σὲ τί ὑστερεῖ.
