KEIMENO
« Ὅτι ὑμῖν ἐχαρίσθη τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ, οὐ μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
« Καί εἶναι ἀπόδειξη αἰώνιας σωτηρίας γιά σᾶς, διότι σέ σᾶς δόθηκε τό χάρισμα ὄχι μόνο νά πιστεύετε στόν Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλά καί νά πάσχετε γιά χάρη τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ» μέ σύντομη Ἑρμηνεία, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ Β´ (συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)
Σ’ αὐτοὺς ποὺ προσφέρονται νὰ πάθουν γιὰ τὸν Χριστὸ, σ’ αὐτοὺς χαρίζεται ὡς δῶρο, ὡς βραβεῖο τῆς καλῆς διαθέσεώς τους τὸ «ὑπὲρ Χριστοῦ πάσχειν». Σ’ αὐτοὺς ἐπιδαψιλεύεται πλουσία ἡ θεία Χάρις νὰ ὑπομείνουν «πολλὴν ἄθλησιν παθημάτων» (Ἑβρ. ι΄ 32). Ἄρα χρειάζεται καὶ ἡ δική μας ὁλοπρόθυμη διάθεσι. «Ἀμφοτέρων γὰρ χρεία, καὶ τῆς ἡμετέρας προθυμίας καὶ τῆς θείας ἐπικουρίας», παρατηρεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.
Μερικοὶ νομίζουν ὅτι «ὑπὲρ Χριστοῦ πάσχειν» λογίζεται μόνο τὸ τελικὸ μαρτύριο. Ἀλλὰ δὲν λογίζεται μόνο αὐτὸ. Λογίζεται καὶ κάθε λογῆς μικρότερο μαρτύριο ποὺ τὸ ὑπομένει καθημερινῶς ὁ πιστὸς ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ. Μάρτυρας δὲν εἶναι μόνον αὐτὸς ποὺ ὁδηγεῖται στὸ μαρτύριο, ἀλλὰ «καὶ ὁ ὑπὲρ ἐλαττόνων σφαγείς, μάρτυς ἐστὶν ἀπηρτισμένος». Ὁ ἅγιος Θεὸς ἀνταμείβει ὄχι μόνο τὴν τελικὴ πρᾶξι ἀλλὰ καὶ τὴν πρόθεσι καὶ τὰ ἐλατήρια καὶ τὶς καθημερινὲς μικρότερες θυσίες ποὺ γίνονται γιὰ τὴν ἀγάπη του.
Γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Κἂν τῇ φύσει κεκλημένον ᾖ μόνον ἅπαξ ἀποθανεῖν, τῇ προαιρέσει τὸ καθ’ ἡμέραν τοῦτο πάσχειν, εἰ βουληθείημεν, ἔδωκεν ὁ Θεός» (ΕΠΕ 17, 258). Ποὺ σημαίνει μὲ ἁπλούστερα λόγια ὅτι κλῆρος τῶν ἀνθρώπων εἶναι νὰ πεθάνουμε σωματικῶς μία φορά. Ἀλλὰ ὡς πρὸς τὴν προαίρεσι ὁ ἅγιος Θεὸς μᾶς ἔδωσε τὴν δυνατότητα νὰ πεθαίνουμε μυριάδες φορὲς τὴν ἡμέρα. «Ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν» (Ρωμ. η΄ 36). Μποροῦμε κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα τῆς ζωῆς μας νὰ θυσιαζώμαστε στῆς ἀγάπης τὸν βωμό. Ἀρκεῖ νὰ τὸ θέλουμε.
Ἴσως νὰ ἀντιλέξῃ κανεὶς ὅτι ἔτσι ζοῦσαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι. Ὄντως ὁ γνήσιος ἀποστολικὸς βίος εἶναι βίος θυσιῶν. Ἀλλὰ κατὰ τὸ μέτρο τοῦ δυνατοῦ ὅλοι οἱ πιστοὶ καλούμεθα νὰ ἔχουμε πνεῦμα θυσίας. Νὰ ἔχουμε ἀπόφασι θανάτου. Νὰ σηκώνουμε μὲ αὐταπάρνησι τὸν σταυρό μας καὶ νὰ ἀκολουθοῦμε τὸν Κύριο «ὅπου ἂν ὑπάγῃ» (Ἀποκ. ιδ΄ 4).
