KEIMENO
« Μὴ ἀπορρίψῃς με εἰς καιρὸν γήρως, ἐν τῷ ἐκλείπειν τὴν ἰσχύν μου μὴ ἐγκαταλίπῃς με »
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
« Ὅπως πάντοτε δηλαδὴ ὑπῆρξες ὁ προστάτης μου, ἔτσι καὶ κατ᾿ αὐτὸν τὸν καιρὸν τῶν γηρατειῶν μου μὴ μὲ ἀπορρίψῃς· ὅταν θὰ ὀλιγοστεύουν καὶ θὰ ἐκλείπουν οἱ σωματικές μου δυνάμεις, μὴ μὲ ἐγκαταλίπῃς. Φύλαξέ με ἀπὸ ἐλαφρότητες καὶ μικρὰ καὶ μεγάλα ἀτοπήματα· ἀπὸ ἰδιοτροπίες, παραξενιὲς καὶ πιέσεις τῶν ἀνθρώπων τοῦ περιβάλλοντός μου.» (Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ» μέ σύντομη Ἑρμηνεία, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ
Πολὺ διδακτικὸς πράγματι ὁ 70ὸς Ψαλμός!
Γεμᾶτος εὐγνωμοσύνην καὶ εὐχαριστίαν διακηρύσσει ὁ Ψαλμωδὸς ὅτι ὁ Κύριος ἦταν ἡ ἐλπίδα, τὸ στερέωμα, ἡ καταφυγὴ καὶ ὁ προστάτης του τῆς νηπιακῆς, παιδικῆς, νεα-νικῆς καὶ ὡρίμου ἡλικίας του.
Tώρα ὅμως εὑρίσκεται εἰς τὴν γεροντικὴν ἡλικίαν. Καὶ ἀκριβῶς αὐτή του ἡ προσευχὴ ἀποτελεῖ θερμὴν παράκλησιν νὰ παραμείνῃ ὁ Θεὸς παντοδύναμος καὶ φιλόστοργος προστάτης καὶ βοηθός του καὶ κατὰ τὴν ἡλικίαν αὐτὴν τῆς ἀσθενείας καὶ ποικίλης ἀδυναμίας.
Διὰ τὸν χαρακτηρισμὸν τῆς ἡλικίας αὐτῆς μᾶς ἔχει προετοιμάσει ὁ Θεὸς ἐδῶ καὶ 4.000 χρόνια μὲ τὸν παλαιότερον ψαλμὸν τοῦ ἐνδόξου καὶ θεόπτου Μωϋσέως καὶ «ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ», τόν ὁποῖο μελετοῦμε.
Καὶ ἡ πεῖρα φανερώνει ὅτι τοῦ γέροντος δὲν τρέμουν μόνον τὰ γόνατα καὶ τὰ χέρια· ἀλλὰ καὶ τὰ μάτια καὶ τὰ αὐτιὰ καὶ ὅλες οἱ αἰσθήσεις χάνουν τὴν πρώτην των δυναμικότητα· ἀλλὰ καὶ τὸ μυϊκὸν καὶ νευρικὸν σύστημα ἐξασθενίζει· καὶ κινδυνεύει νὰ παραλύσῃ καὶ ἡ θέλησίς του.
Διὰ τοῦτο καὶ ὁ λειτουργὸς ἱερεὺς εἰς τὴν εὐχὴν τῆς Λειτουργίας τοῦ Μ. Βασιλείου μετὰ τὸν καθαγιασμὸν ἀπευθύνει μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τοῦτο τὸ συγκινητικὸν καὶ προσγειωμένον αἴτημα: «Τὸ γῆρας περικράτησον»· βοήθησε καὶ ἐνίσχυσε τοὺς εἰς γεροντικὴν ἡλικίαν εὑρισκομένους· ἀπ᾿ ὅλες τὶς πλευρὲς καὶ ἀπ᾿ ὅλα τὰ μέρη ἔχουν ἀνάγκην οἱ γέροντες νὰ συγκρατηθοῦν καὶ ὑποστηριχθοῦν.
᾿Επίσης δὲ εἰς μίαν αἴτησιν τῆς θείας Λειτουργίας παρακαλεῖ νὰ εἶναι «τὰ τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν ἀνεπαίσχυντα»· οἱ τελευταῖες ἡμέρες τῆς ζωῆς μας βοήθησε νὰ μὴν ἔχουν ἔργα ποὺ φέρουν αἰσχύνην καὶ ἐντροπήν. Διὰ τοῦτο καὶ κάθε πιστὸς ἡλικιωμένος μαζὶ μὲ τὸν λειτουργὸν τοῦ Ὑψίστου ἐπαναλαμβάνει: «Τὸ γῆρας περικράτησον… Τὰ τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν ἀνεπαίσχυντα» χάρισε.
Καὶ μαζὶ μὲ τὸν Ψαλμωδὸν ξαναζητεῖ: «Μὴ ἀπορρίψῃς με εἰς καιρὸν γήρως, ἐν τῷ ἐκλείπειν τὴν ἰσχύν μου μὴ ἐγκαταλίπῃς με» (Ψαλ. ο´ [70] 9)· ὅπως πάντοτε δηλαδὴ ὑπῆρξες ὁ προστάτης μου, ἔτσι καὶ κατ᾿ αὐτὸν τὸν καιρὸν τῶν γηρατειῶν μου μὴ μὲ ἀπορρίψῃς· ὅταν θὰ ὀλιγοστεύουν καὶ θὰ ἐκλείπουν οἱ σωματικές μου δυνάμεις, μὴ μὲ ἐγκαταλίπῃς. Φύλαξέ με ἀπὸ ἐλαφρότητες καὶ μικρὰ καὶ μεγάλα ἀτοπήματα· ἀπὸ ἰδιοτροπίες, παραξενιὲς καὶ πιέσεις τῶν ἀνθρώπων τοῦ περιβάλλοντός μου.
Καὶ προσθέτει ὁ πιστὸς πάλιν μαζὶ μὲ τὸν Ψαλμωδόν: «Καὶ ἕως γήρως καὶ πρεσβείου, ὁ Θεός μου, μὴ ἐγκαταλίπῃς με, ἕως ἂν ἀπαγγελῶ τὸν βραχίονά σου τῇ γενεᾷ πάσῃ τῇ ἐπερχομένῃ» (Ψαλ. ο´ [70] 18). Καὶ μέχρι τοῦ γήρατος καὶ τῶν πολὺ προχωρημένων χρόνων τῆς ζωῆς μου μὴ μὲ ἐγκαταλίπῃς, Κύριε, ἀλλὰ διατήρησέ με εἰς τὴν ζωὴν μὲ ἀκέραιες τὶς δυνάμεις μου· μέχρις ὅτου μὲ τὴν ὅλην ἁγίαν, ἀξιοπρεπῆ καὶ εὐγενῆ διαγωγήν μου, καθὼς καὶ μὲ τὴν χριστιανικὴν γεροντικὴν σύνεσιν καὶ πεῖραν, γίνω πολύτιμος σύμβουλος καὶ συνετὸς καθοδηγὸς τῆς νεωτέρας γενεᾶς καὶ ἐξαγγείλω εἰς αὐτὴν τὰ θαυμαστὰ ἔργα τῆς Παντοδυναμίας σου…
Κύριέ μου καὶ Θεέ μου, εἴθε· γένοιτο· ἀμήν!
