Σχημάτισαι μὲ τὸν νοῦν σου, ἀγαπητέ, πὼς εἶσαι καὶ ἐσὺ παρών, καὶ βλέπεις τὸν Ἰησοῦν ὡσὰν ἕνα ἀρνίον ἄκακον ὅπου τὸ ἔχουν περικυκλωμένον εἰς τὸ μέσον τους οἱ αἱμοβόροι ἐκεῖνοι λύκοι καὶ πὼς τὸν ἔχουν δεδεμένον σφικτὰ εἰς μίαν κολόναν καὶ τὸν μαστίζουν ἄσπλαγχνα καὶ πὼς κροτοῦν καὶ ἀντηχοῦν αἱ μάστιγες ἀπὸ κάθε μέρος. Καὶ εἰς μὲν τὴν ἀρχὴν πληγώνουν ἐκεῖνο τὸ πανάγιον σῶμα, ἔπειτα τὸ τραυματίζουν καὶ τελευταῖον τὸ καταξεσχίζουν τοιουτοτρόπως, ὅπου κτυπῶντες οἱ θηριώδεις ἐκεῖνοι πάλιν ἐπάνω εἰς τὰς προτέρας πληγὰς καὶ ἀνοίγοντες τὰ τραύματα, καὶ κατακόπτοντες εἰς κάθε πληγὴν μέρος ἀπὸ τὴν παρθενικὴν ἐκείνην καὶ εὐγενεστάτην σάρκα τοῦ Κυρίου, ἔκαμαν νὰ μείνουν σχεδὸν ξεσκεπασμέναι καὶ γυμναὶ αἱ πλευραὶ καὶ τὰ κόκκαλά του, εἰς τρόπον ὥστε ἠδύνατο ἀπ’ ἔξωθεν νὰ μετρηθοῦν, «ἐξηρίθμησαν πάντα τὰ ὀστᾶ μου» (Ψαλ. κα΄ 18). Τὸ δὲ αἷμα τρέχοντας ποταμηδὸν ἀπὸ ὅλας τὰς φλέβας ἔγινε ὡσὰν λίμνη κάτω εἰς τὴν κολόναν ὅπου τὸν εἶχον δεμένον.
Ἰδοὺ λοιπόν, ἰδοὺ μὲ πόσην πλουσιοπάροχον τιμὴν ἐξηγόρασεν ὁ Ἰησοῦς Χρι-στὸς τὴν σωτηρίαν σου, ἀγαπητέ· διότι μία μοναχὴ πληγὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἦτον ἀρκετὴ νὰ ἐξαγοράσῃ ὅλον τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, μὲ ὅλον τοῦτο ὁ Κύριος ἠθέλησε νὰ λάβῃ τόσας πληγὰς εἰς τὴν μαστίγωσίν του καὶ μὲ τοιούτους ἀσπλάγχνους τρόπους διὰ νὰ δείξῃ πόσον ὑπερβολικὰ ἀγαπᾷ τὴν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων. Ὅθεν ἀνίσως καὶ ἐσὺ κολασθῇς ἀφ’ οὗ αὐτὸς ἔπαθε τόσον διὰ νὰ σὲ σώσῃ, σοῦ πρέπει ἡ κόλασις καὶ δὲν ἔχεις κανένα δίκαιον νὰ παραπονεθῇς εἰς τὸν Κύριον καὶ νὰ ὀδύρεσαι. Ἰδοὺ βλέπεις φανερὰ πόσον ἔπαθεν ὁ λυτρωτής σου μὲ τὴν φοβερὰν ταύτην μαστίγωσιν δι’ ἐκείνας τὰς ἡδονὰς ὅπου ἐσὺ ἠθέλησες νὰ ἀπολαύσῃς ἐναντίον τοῦ θείου του θελήματος, ὅθεν σὲ βαστᾷ πλέον ἡ καρδία σου νὰ προσθέσῃς ἀκόμη πληγὰς ἐπάνω εἰς τὰς πληγὰς τοῦ Ἰησοῦ, μὲ τὸ νὰ γυρίσῃς πάλιν νὰ τὸν βλάψῃς μὲ τὰς ἁμαρτίας σου; Σὲ βαστᾷ πλέον ἡ καρδία σου, ἐμπρὸς εἰς τόσας πληγάς· ἐμπρὸς εἰς τόσον αἷμα· ἐμπρὸς εἰς τόσους πόνους τοῦ Κυρίου σου νὰ γυρεύσῃς πάλιν ἀπ’ ἐδῶ καὶ εἰς τὸ ἑξῆς τὰς ἐμποδισμένας ἡδονὰς καὶ ἀπολαύσεις τῆς σαρκὸς καὶ τῶν αἰσθήσεών σου, καθὼς τὰς ἐγύρευες ἕως τώρα; Μὴ παρακαλῶ, ἀδελφέ, μή, διὰ ἀγάπην αὐτοῦ τοῦ τόσον πολλὰ μαστιγωθέντος γλυκυτάτου Ἰησοῦ, μὴ ἔλθῃς εἰς τόσην ἀναισθησίαν καὶ καταφρόνησιν τῆς σωτηρίας σου· ὅτι ὁ Κύριος διὰ τοῦτο ἐκαταδέχθη νὰ λάβῃ τόσους πόνους καὶ ὀδύνας εἰς τὸ ἀναμάρτητον σῶμά του μὲ τὸ μέσον τῆς μαστιγώσεως, διὰ νὰ ἰατρεύσῃ τὰς ἡδονὰς τῆς σαρκὸς ὅπου ἀπήλαυσεν ὁ Ἀδὰμ καὶ οἱ τούτου ἀπόγονοι. (Ἁ.Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Πνευματικά Γυμνάσματα, Μελέτη κθ´, εἰς τήν μαστίγωσιν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ)
