Tότε καὶ ἡ ψυχὴ ἐξαγνίζεται, ὅταν θλίβεται διὰ τὸν Θεόν· τότε ἀπολαμβάνει με-γαλύτερη βοήθεια, ἐπειδὴ χρειάζεται ἰσχυρότερη συμμαχία καὶ εἶναι ἄξια περισσότερης χάριτος. Καὶ πρὶν ἀπὸ τὸν τελικὸ μισθό, ποὺ εὑρίσκεται στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσεται ἀπὸ τὸν Θεὸν γι’ αὐτήν, φέρει ὡς καρποὺς μεγάλα ἀγαθά, καθὼς γίνεται πιὸ πιστὴ καὶ εὐσεβής. Διότι καὶ τὴν ὑπερηφάνεια ἀφαιρεῖ, καὶ τὴν ραθυμία ἀποκόπτει τελείως ἡ θλῖψις, καὶ τὴν γυμνάζει στὴν ὑπομονή. Φανερώνει τὴν εὐτέλεια τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων καὶ εἰσάγει στὴν ψυχὴ πολλὴ γνῶσι καὶ σπουδή. Διότι στὴν θλῖψι ὑποχωροῦν ὅλα τὰ πάθη, φθόνος, ζήλεια, ἐπιθυμία κακή, ἀρχομανία, ἀγάπη σφοδρὴ χρημάτων καὶ σωμάτων, ἀλαζονεία, ὑπερηφάνεια, θυμός, ὅλο τὸ ὑπόλοιπο πλῆθος τῶν νοσημάτων αὐτῶν. (Ἁγ. Ἰω.Χρυσοστόμου, Εἰς τήν Β´πρός Κορινθίους λόγος ΚΣΤ´§ 4, PG 61,579)
