Ποιὸ εἶναι τὸ κάλλος τῆς ψυχῆς; Ἡ σωφροσύνη, ἡ ἐπιείκεια, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ ἀγάπη, ἡ φιλαδελφία, ἡ φιλοστοργία, ἡ ὑπακοὴ στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ θείου θελήματος, ἡ ἀρετὴ στὸ σύνολό της, ἡ συντριβὴ καὶ ταπείνωση τοῦ νοῦ. Αὐτὰ εἶναι τὰ κάλλη τῆς ψυχῆς. Αὐτὰ ὅμως δὲν ἀνήκουν στὴ φύση ἀλλὰ στὴν προαίρεση. Καὶ αὐτὸς ποὺ δὲν τὰ ἔχει, μπορεῖ νὰ τὰ λάβει, κι ἐκεῖνος ποὺ τὰ ἔχει, ἂν ἀδιαφορήσει, τὰ χάνει. Γιατί, ὅπως ἔλεγα γιὰ τὸ σῶμα ὅτι τὸ ἄσχημο δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ὄμορφο, ἔτσι καὶ γιὰ τὴν ψυχὴ τὸ ἀντίθετο λέω: ὅτι ἡ ἄσχημη ψυχὴ μπορεῖ νὰ γίνει ὄμορφη. Λόγου χάριν, τί ὑπῆρχε πιὸ ἄσχημο ἀπὸ τὴν ψυχὴ τοῦ Παύλου, ὅταν ἦταν βλάσφημος καὶ ὑβριστής, καὶ τί ὡραιότερο ἀπὸ αὐτὸν ὅταν ἔλεγε: Τὸν ἀγώνα τὸν καλὸ τὸν ἀγωνίστηκα, τὸν δρόμο τὸν τελείωσα, τὴν πίστη τὴν τήρησα; Τί πιὸ ἄσχημο ἀπὸ τὴν ψυχὴ τοῦ ληστῆ (στὸν προηγούμενο βίο του) καὶ τί ὡραιότερο ἀπὸ αὐτόν, ὅταν ἄκουσε τὸν Χριστὸ νὰ τοῦ λέει: «Ἀλήθεια σοῦ λέω, ἀπὸ σήμερα θὰ εἶσαι μαζί μου στὸν Παράδεισο»; Τί πιὸ ἄσχημο ἀπὸ τὸν τελώνη, ὅταν ἔκλεβε, καὶ τί ὡραιότερο, ὅταν ἔδειξε τὴν καλή του διάθεση καὶ μετανόησε; ( Ἁγ.Ἰω.Χρυσοστόμου, Ὅτε ἔξω τῆς θύρας εὑρεθείς Εὐτρόπιος ἀπεσπάσθη, ΕΠΕ 33,162)
