Διατί ἆρά γε αἱ θλίψεις ἡμῶν νὰ ὦσιν οὕτω συχναὶ καὶ ἀλλεπάλληλοι; Τὴν ἀπορίαν ἡμῶν ταύτην λύει ἡ Ἁγία Γραφή. Αὕτη ἱστορεῖ (=ἀναφέρει) τὸν λόγον τῶν παθημάτων ἡμῶν, ὃν ἀνάγει (=ἀποδίδει) εἰς τὴν προπατορικὴν ἁμαρτίαν, λέγουσα· «Δι’ ἑνὸς ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον εἰσῆλθε, καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καὶ οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν, ἐφ’ ᾧ πάντες ἥμαρτον»1. Ἡ κληρονομηθεῖσα ἄρα ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατός εἰσι τὰ πρῶτα αἴτια τῶν δεινοπαθημάτων ἡμῶν, διότι ἡ μὲν ἁμαρτία τεθεῖσα ὡς μεσότοιχον ἔχθρας μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων ἠλλοτρίωσεν (=ἀποξένωσε) αὐτὸν ἀπὸ τοῦ Θεοῦ· συνέπεια δὲ ταύτης ὑπῆρξεν ἡ σκότωσις (=ὁ σκοτισμός) τοῦ πνεύματος καὶ ἡ ἀμβλύτης τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς, ἤτοι τοῦ γνωστικοῦ, τοῦ βουλητικοῦ καὶ τοῦ συναισθητικοῦ, αἵτινες ἀμβλυνθεῖσαι σφαλερῶς ἐξυπηρετοῦσι τὸν ἄνθρωπον καὶ γίνονται πρόξενοι αὐτῷ μυρίων θλίψεων καὶ ἀλγηδόνων (=πόνων). Ὁ δὲ κληρονομηθεὶς θάνατος ἐγκατέσπειρεν ἐν ἡμῖν τὴν φθοράν, ἥτις συμφύεται (=γεννιέται μαζί μας) καὶ συναναπτύσσεται μὲ ἡμᾶς καὶ δείκνυσι κατὰ τὴν πρόοδον τοῦ χρόνου τὰ προϊόντα τῆς ἀναπτύξεως αὐτῆς, ἅτινα ὡς ἀπειλοῦντα τὴν ὕπαρξιν ἡμῶν εἰσιν ἀλγεινὰ καὶ δυσφόρητα…
Ὁ χριστιανὸς δὲν εἶνε πρέπον νὰ ἀσχάλλῃ (=νὰ στενοχωρεῖται) διὰ τὰς θλίψεις αὐτοῦ, διότι ὁ Χριστὸς μυστικῶς ἀνακουφίζει αὐτόν, ναὶ ἀνακουφίζει καὶ παρηγορεῖ αὐτόν. Ὁ Χριστὸς διὰ μυστικῆς ἐνεργείας ἐξανατέλλει εἰς τὴν καρδίαν τοῦ χριστιανοῦ τὴν σταθερὰν πεποίθησιν τῆς ἀπολυτρωτικῆς αὐτοῦ χάριτος καὶ ἐνισχύει αὐτὸν εἰς τὸν ἀγῶνα τῶν θλίψεων, ὅπως μετ’ ἀπαθείας ὑπομείνῃ τὰς πικρίας τοῦ βίου καὶ τὰς ἀλγηδόνας τῶν παθημάτων αὐτοῦ. Ὁ Χριστὸς ἐνσταλάζει εἰς τὴν πάσχουσαν αὐτοῦ καρδίαν τὸ θεῖον βάλσαμον τὸ κατακαῖον τὰς ἀλγηδόνας. Ὁ χριστιανὸς δὲν ὀφείλει νὰ ἀπελπίζηται εἰς τὰς θλίψεις του, διότι ἡ εἰς τὸν Χριστὸν ἐλπὶς εἶνε μία τῶν τριῶν ὀφειλῶν τοῦ χριστιανοῦ. Ὀφείλει δὲ νὰ ὑπομένῃ, διότι ἀντὶ ὀλίγων θλίψεων θέλει κληρονομήσει τὴν οὐράνιον βασιλείαν, ἔνθα οὐκ ἔστι λύπη ἢ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος καὶ οὐρανία μακαριότης. (Ἁγ.Νεκταρίου, Ἅπαντα, τ. Α´, σ.110-111,112)
