Ἄς φύγουμε μακριά ἀπό τό ἀφόρητο κακό τοῦ φθόνου. Ὁ φθόνος εἶναι δίδαγμα τοῦ φιδιοῦ, εἶναι διαβολική ἐφεύρεση, πρόσθετη σπορά τοῦ ἐχθροῦ, ἀρραβώνας τῆς κολάσεως, ἐμπόδιο στήν εὐσέβεια, δρόμος γιά τήν κόλαση, στέρηση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Οἱ φθονεροί ἄνθρωποι γίνονται φανεροί ἀπό τήν ἴδια τήν ἐμφάνισή τους. Τό βλέμμα τους εἶναι σκληρό καό σκοτεινό, τό πρόσωπο σκυθρωπό, ἡ ψυχή τους διάχυτη ἀπό τό πάθος, δέν διαθέτει τό κριτήριο τῆς ἀλήθειας γιά τά πράγματα. Γιά τούς ἀνθρώπους πού κυριαρχοῦνται ἀπό τό πάθος τοῦ φθόνου δέν ὑπάρχει πράξη ἄξια νά ἐπαινεθεῖ• δέν ὑπάρχει ἰκανότητα λόγου, στολισμένη μέ τή σεμνότητα καί τή χάρη, οὔτε τίποτε ἄλλο ἀπό τά ἀξιοζήλευτα καί ἀξιοπρόσεκτα… (Μ.Βασιλείου περί φθόνου, ΕΠΕ 6, 146).
