Στὸ σύγχρονο Οἰκουμενισμὸ ὅλα βασίζονται στὴν ἀκόλουθη θέση, στὸ ἑξῆς οὑμανιστικὸ ἀξίωμα: Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι μία ἀλλὰ πολλές. Εἶναι σὰν ἡ Ἐκκλησία νὰ κομματιάστηκε. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ διαιρεθεῖ. Ἀπὸ αὐτὴ μπορεῖ κανεὶς μονάχα νὰ ἐκπέσει καὶ ὄχι νὰ ἀποκοπεῖ. Στὴν οὐσία της ἡ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρώπινος ὀργανισμός… καὶ γι᾿ αὐτὸ εἶναι πάντοτε μία, σὲ ὅλους τοὺς κόσμους μία. Σὲ αὐτὸ ἔγκειται ἡ οἰκουμενικότητά της, ἡ καθολικότητα. Ὁ σύγχρονος Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπὸ ψεύτικους χριστούς, ψεύτικους μεσσίες, ψεύτικους προφῆτες, γεμάτος ἀπὸ ποικιλία πίστεων, ὀλιγοπιστίας καὶ τέλος παντελοῦς ἀπιστίας.
Ἄδειασε ὁ οὐρανός (τῆς Εὐρώπης), διότι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι μέσα του, ἄδειασε ἡ γῆ, διότι δὲν ἔχει ἐπάνω της ἀθάνατη ψυχή. Ὁ εὐρωπαϊκὸς πολιτισμὸς ἔκανε τοὺς δούλους του νεκροταφεῖο. Καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος ἔγινε νεκροταφεῖο. «Θέλω νὰ πάω στὴν Εὐρώπη, δηλώνει ὁ Ντοστογιέφσκι, καὶ γνωρίζω ὅτι μεταβαίνω σὲ νεκροταφεῖο…».
