ΚΕΙΜΕΝΟ
«Αἴνει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον· αἰνέσω Κύριον ἐν τῇ ζωῇ μου, ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω. μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἐπαίνους καί ὕμνους ἀνάπεμπε, ὦ ψυχή μου, πρός τόν Κύριον. Θά αἰνῶ τόν Κύριον καθ᾽ ὅλην τήν ζωήν μου, θά ψάλλω ὕμνους είς τόν Θεόν μου, ὅσον θά ὑπάρχω καί θά εἶμαι ζωντανός. Μή στηρίζετε τήν ἐλπίδα σας εἰς κοσμικούς ἄρχοντας, εἰς υἱούς καί ἀπογόνους τῶν ἐφημέρων καί ἀδυνάτων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν δύναμιν νά σᾶς σώσουν» ( «Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗμετά συντόμου ἑρμηνείας, τ.10ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ Β´ (συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)
Αὐτὸ δὲν μαρτυρεῖ ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία; Παρουσιάσθηκαν ἄρχοντες καὶ ἡγεμόνες, μὲ μεγάλα προσόντα καὶ ἱκανότητες, μὲ ἐπιτυχίες καὶ κατακτήσεις, ποὺ σκόρπιζαν γύρω τους ὑποσχέσεις νὰ ἀλλάξουν τὸν κόσμο, νὰ λυτρώσουν τὸν ἄνθρωπο, νὰ δημιουργήσουν νέα κατάσταση ὑπερανθρώπινη. Ἡ ἱστορία μᾶς ὁμιλεῖ γιὰ τὸν Ναβουχοδονόσορα μὲ τὶς κατακτήσεις του καὶ τὰ πολιτιστικά του ἐπιτεύγματα. Μᾶς ὁμιλεῖ γιὰ στρατηγοὺς ἀνίκητους. Γιὰ ἀνθρώπους ποὺ φαίνονταν ὅτι ἀλλάζουν τὴν ἀνθρώπινη ἱστορία καί τὴ μοίρα τῶν ἀνθρώπων. Ἂς θυμηθοῦμε μόνο τὰ ὀνόματα τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου καὶ τοῦ Μ. Ναπολέοντα. Ἂν θέλετε, αὐτοῦ τοῦ Χίτλερ, ὁ ὁποῖος εἶχε τολμήσει νὰ διακηρύξει: «Θὰ ἀλλάξουμε τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου γιὰ χίλια ἔτη». Ἂς θυμηθοῦμε τὴν κομμουνιστικὴ ἡγεσία τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως ἡ ὁποία μὲ στόμφο εἶχε διακηρύξει ὅτι θὰ διορθώσει τὰ λάθη τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ θὰ ἐξαφανίσει τοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς. Ἂς θυμηθοῦμε ὅμως ἀκόμη σοφοὺς καὶ φιλοσόφους καὶ ἐπιστήμονες μεγάλους καὶ ἐφευρέτες, οἱ ὁποῖοι ἔδιναν ὑπόσχεση ὅτι μὲ τὴ σοφία, τὴ φιλοσοφία καὶ τὴν ἐπιστήμη θὰ ἀναδείξουν ἄλλον Θεὸ παντοδύναμο, τὸν ἄνθρωπο. Τί ἔγιναν αὐτοί; Τὸ λέει ὁ Ψαλμός μας: «Ἑκάστου ἐκ τούτων συντόμως θὰ ἐξέλθῃ τὸ πνεῦμα του καὶ θὰ ἐπιστρέψῃ οὗτος εἰς τὴν γῆν ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἐλήφθη· κατ’ ἐκείνην τὴν ἡμέραν τοῦ θανάτου του θὰ χαθοῦν ὅλα τὰ σχέδια καὶ οἱ διαλογισμοί του».
Ἕνας εἶναι ὁ ὄντως δυνατός, ἀμετακίνητος, αἰώνιος, ἀγαθός, βοηθὸς τοῦ ἀνθρώπου, σωτὴρ τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτὸ εἶναι μακάριος, εὐτυχὴς «οὗ ὁ Θεὸς Ἰακὼβ βοηθὸς αὐτοῦ, ἡ ἐλπὶς αὐτοῦ ἐπὶ Κύριον τὸν Θεὸν αὐτοῦ» (στίχ. 5). «Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος τοῦ ὁποίου ὁ Θεὸς τοῦ Ἰακὼβ εἶναι βοηθός του, ὁ ὁποῖος τὴν ἐλπίδα του ἐστήριξεν ἐπὶ τοῦ Κυρίου, ἐπὶ τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ αὐτοῦ».
Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα, τὴν ὁποία ὁ πιστὸς καὶ τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης τὴν ἀποδέχεται καὶ σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία κανονίζει τὴ ζωή του. Πιστεύει μὲ ἀκλόνητη πίστη στὸν ἕνα ὄντως ὄντα Θεό, Τὸν δέχεται δημιουργὸ τοῦ σύμπαντος κόσμου καὶ κυβερνήτη τοῦ σύμπαντος κόσμου καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἱστορία διαπιστώνει ὅτι ἀγαπᾶ μὲ γνήσια καὶ ἀληθινὴ ἀγάπη τὸν ἄνθρωπο. Ὅτι θέλει τὴ σωτηρία του, τὴν ἱκανοποίηση δηλαδὴ τῶν βαθύτερών του πόθων καὶ ἐπιθυμιῶν, τὴν αἰώνια του λύτρωση, τὴ μεταποίησή του σὲ ἄλλον κατὰ χάριν Θεό. Καὶ ἡ ἱστορία καὶ ἡ πραγματικότητα μᾶς πείθουν ὅτι ὅσοι αὐτὴ τὴν πίστη τὴν ἀποδέχθηκαν, τὴν καλλιέργησαν καὶ μὲ αὐτὴ πορεύθηκαν, ἔζησαν ἐδῶ στὴ γῆ μὲ εἰρήνη καὶ ἀγάπη καὶ ἦταν εὐεργετικοὶ μεταξὺ τῶν συνανθρώπων τους, μετὰ θάνατον δὲ τιμήθηκαν καὶ τιμῶνται καὶ δοξάζονται ἀπὸ τὸν βασιλέα Τριαδικὸ Θεό.
Μὲ τὴν πίστη αὐτὴ προφυλασσόμαστε ἀπὸ τὶς προπαγάνδες καὶ τὰ φληναφήματα τῶν ἀποτυχημένων ἀνθρώπων καὶ ζοῦμε μέσα στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ μποροῦμε μὲ τὸν κάθε πιστὸ Χριστιανὸ νὰ διακηρύττουμε «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Ζωὴ δόξας καὶ εἰρήνης καὶ μακαριότητος. Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ποὺ χαρίζει στοὺς δικούς του τὴ σώτειρα αὐτὴ εὐλογημένη πίστη. (Ἀπό τό περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ» τ.2009, σ.15-16)
