Δέν μποροῦμε ποτέ νά περιμένουμε κατορθώματα ἀπό ἕνα ἄνθρωπο πού ἔφυγε ἀπό τή ζωή αὐτή. Ἄν λοιπόν ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά παρουσιάσει κάποιο κατόρθωμα μετά τό θάνατό του, ἕνας Μάρτυρας μπορεῖ νά κάμει πολλά καί μεγάλα κατορθώματα. Ὄχι βέβαια γιά νά γίνει ἐκεῖνος λαμπρότερος. Οὔτε καί τοῦ χρειάζεται ἡ δόξα τῶν πολλῶν ἀνθρώπων, ἀλλά γιά νά πληροφορηθεῖς ἐσύ ὁ ἄπιστος, ὅτι ὁ θάνατος τῶν Μαρτύρων δέν εἶναι στήν οὐσία θάνατος, ἀλλά εἶναι ἀρχή μιᾶς καλύτερης ζωῆς καί προοίμιο πνευματικότερης ζωῆς καί μετάθεση ἀπό τά κατώτερα στά ἀνώτερα. Μή βλέπεις λοιπόν ὅτι τό σῶμα τοῦ Μάρτυρος παρουσιάζεται ἐνώπιόν μας γυμνό, χωρίς νά δρᾶ, στερημένο ἀπό τή δύναμη τῆς ψυχῆς. Ἀλλά πρόσεξε τό ἄλλο· ὅτι καί σ᾽ αὐτό τό ἄψυχο σῶμα συμπαρίσταται ἀντί τῆς ψυχῆς μιά ἄλλη δύναμη ἀνώτερη δύναμη, ἡ χάρις δηλαδή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέ τήν Ὁποία Χάρη αὐτό τό ἄψυχο σῶμα θαυματουργεῖ καί συγχρόνως διακηρύττει σέ ὅλους τήν ἀλήθεια ὑπέρ τῆς άναστάσεως τῶν σωμάτων. Διότι στά νεκρά σώματα τῶν Μαρτύρων, πού διαλύθηκαν καί ἔγιναν σκόνη, ἔδωκεν ὁ Θεός δύναμη μεγαλύτερη ἀπό ὅ,τι ἔδωκε στά σώματα ὅλων τῶν ἀνθρώπων πού βρίσκονται ἀκόμη στή ζωή αὐτή, πολύ περισσότερο θά χαρίσει ζωή ἀνώτερη καί πιό εὐτυχισμένη ἀπό τή ζωή ἐπάνω στή γῆ, ὅταν θά ἔλθει ὁ καιρός τῆς τελικῆς ἀμοιβῆς καί τῶν αἰωνίων στεφάνων τῆς δόξης. (Ἰω.χρυσοστόμου, Εἰς τόν ἅγιον Βαβύλαν).
