«Θά εὐαρεστῶ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου στή χώρα τῶν ζώντνων», λέγει ὁ Δαβίδ (Ψαλμ. νε´14). Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Καί ἐμεῖς θά ἁρπαχθοῦμε μέ σύννεφα γιά νά ἀπαντήσουμε τόν Κύριο στό διάστημα μεταξύ γῆς καί οὐρανοῦ καί ἔτσι, ἀφοῦ ἀνεβοῦμε μαζί του στόν οὐρανό, θά εἴμαστε πάντοτε μαζί μέ τόν Κύριο» (Α´Θεσ. δ´17). Καί πολύ καλά τό εἶπεν ὁ Δαβίδ· «ἐν χώρᾳ ζώντων». Διότι ἐκείνη ἡ ζωή, ἡ ζωή στόν οὐρανό, εἶναι ἡ πραγματική ζωή, ζωή πού θά εἶναι ἀπαλλαγμένη ἀπό τό θάνατο, πού ἔχει γνήσια καί ἀνόθευτα ἀγαθά. Ὅταν ὁ Χριστός θά καταργήσει, λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, κάθε ἀρχή καί κάθε ἐξουσία καί δύναμη, τότε τελευταῖος ἐχθρός θά καταργηθεῖ ὁ θάνατος. Ὅταν ὅλα αὐτά τά θλιβερά θά ἔχουν καταργηθεῖ, δέν θά μείνει τίποτε τό λυπηρό. Οὔτε ἀγωνία καί μέριμνα οὔτε πόνος. Ὥστε ὅλα θά εἶναι χαρά, ὅλα εἰρήνη, ὅλα ἀγάπη, ὅλα εὐχάριστα καί ὅλα εὐφρόσυνα. Ὅλα ἀληθινά, εἰλικρινῆ καί σταθερά. (Ἰω.Χρυσοστόμου, Ὁμιλία στόν 114ο Ψαλμό).
