Μήπως, ἄνθρωπε, εἶσαι στή γῆ πολίτης, δηλαδή μόνιμος κάτοικός της; Ὄχι, ὁδοιπόρος εἶσαι. Καταλαβαίνετε τί εἶπα; Δέν εἶσαι πολίτης. Εἶσαι ὁδίτης, δηλαδή διαβάτης καί περαστικός. Μή πεῖς ὅτι ἔχω πατρίδα αὐτή τήν πόλη ἤ τήν ἄλλη. Δέν ἔχει κανείς δική του πόλη. Ἡ πόλη μας εἶναι ἐπάνω, στόν οὐρανό. Ὅλα τά προσόντα τῆς ζωῆς αὐτῆς εἶναι ὁδός. Ὁδοιποροῦμε λοιπόν, κάθε μέρα, ὅσο ἡ ἀνθρώπινη φύση μας ἀντέχει νά τρέχει. Ὑπάρχει ἄνθρωπος, πού στό δρόμο πού περπατεῖ, ἀποθηκεύει χρήματα; Ὑπάρχει ἄνθρωπος, πού περπατώντας σκάβει καί παραχώνει στή γῆ χρυσάφι; Πές μου, ὅταν μπεῖς σ᾽ ἕνα πανδοχεῖο, φροντίζει νά ἐξωραΐσεις τό πανδοχεῖο; Βεβαίως ὄχι! Ἀλλά τρῶς, πίνεις καί βιάζεσαι νά φύγεις. Ἡ παρούσα ζωή λοιπόν μοιάζει μέ πανδοχεῖο. Μπήκαμε σ᾽ αὐτό καί παραμένουμε ὅσο κρατεῖ ἡ ζωή μας στόν κόσμο αὐτό. Ἄς προσέξουμε λοιπόν νά βγοῦμε ἀπό τή ζωή αὐτή μέ καλές ἐλπίδες. Μή ἀφήσουμε τίποτε ἐδῶ, γιά νά μή χάσουμε τά ἐκεῖ ἀγαθά τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. (Ἰω.Χρυσοστόμου, Λόγος Β´εἰς Εὐτρόπιον).
