Θέλεις μέ κάθε συντομία νά σοῦ ἀποδείξω ὅτι δέν εἶναι ὁ τόπος, πού σώζει τόν ἄνθρωπο, ἀλλά ὁ τρόπος τῆς ζωῆς καί ἡ διάθεση; Ὁ Ἀδάμ μέσα στόν Παράδεισο, πού ἔμοιαζε μέ λιμάνι, ὑπέστη ναυάγιο. Ὁ δέ Λώτ στά Σόδομα, σάν νά ἦταν στό πέλαγος, μπόρεσε καί σώθηκε. Ὁ Ἰώβ, ἄν καί ἦταν ἄρρωστος καί παραπεταμένος πάνω στήν κοπριά, δικαιώθηκε. Ἐνῶ ὁ Σαούλ, πού ἔμενε στά πολυτελῆ βασιλικά ἀνάκτορα, ἐξέπεσε ἀπό τό βασιλικό ἀξίωμα, τόσο τό ἐπίγειο, ὅσο καί ἀπό τόν οὐρανό. Ἔχασε δηλαδή καί τόν Παράδεισο. Δέν εἶναι λοιπόν δικαιολογία νά λέει κάποιος ὅτι, ἐπειδή βρίσκομαι στόν κόσμο ἀνάμεσα σέ βιοτικές ὑποθέσεις, πού μέ ἀποσποῦν, γι᾽ αὐτό δέν σώζομαι. (Ἰω.Χρυσοστόμου, Λόγος Θ´περί μετανοίας).
