Αὐτόν πού ἀγαπᾶ ὁ Κύριος, τόν παιδεύει, κτυπᾶ δέ καί μαστιγώνει κάθε παιδί, πού τό παραδέχεται ὡς δικό του. Δέν μπορεῖς, λέει, νά ἰσχυρισθεῖς ὅτι ὑπάρχει κάποιος ἐνάρετος ἄνθρωπος, πού δέν ἐγνώρισε θλίψη. Διότι κι ἄν ἀκόμη φαίνεται ἐξωτερικά ὅτι ἔτσι εἶναι τά πράγματα, ὅμως ἡ ἀλήθεια εἶναι διαφορετική, διότι δέν γνωρίζουμε πόσων εἰδῶν θλίψεις ἀντιμετωπίζει καθένας. Ὥστε κάθε εὐσεβής ἄνθρωπος εἶναι ἀνάγκη νά περάσει ἀπό θλίψη. Τό διακήρυξεν ἐξ ἄλλου ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅτι ἡ πλατιά καί εὐρύχωρη ὁδός, ἡ ζωή δηλαδή ἡ ξένοιαστη, ὁδηγεῖ στήν καταστροφή, ἐνῶ ἡ στενή καί τεθλιμμένη ὀδός ὁδηγεῖ στή ζωή τῆς εὐτυχίας κοντά στό Θεό. Ἐάν ἑπομένως ἀπό αὐτόν καί μόνο τό δρόμο, τό δύσβατο, φθάνουμε στή ζωή τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καί εἶναι ἀδύνατο νά φθάσουμε ἀπό κάπου ἀλλοῦ, εἶναι λογικό νά ποῦμε καί νά ὑποστηρίξουμε ὅτι, καί ὅσοι ἔφυγαν ἀπό τόν κόσμο καί βρίσκονται στούς οὐρανούς κοντά στό Θεό, πέρασαν καί εἰσῆλθαν στήν εὐτυχία ἀπό τό στενό καί ἀνηφορικό δρόμο. Ἐάν ὑπομένετε τήν παιδαγωγία τῶν θλίψεων, λέγει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, νά ξέρετε ὅτι ὁ Θεός συμπεριφέρεται ἀπέναντί σας σάν νά εἶστε παιδιά Του. Διότι ὑπάρχει τάχα παιδί, πού δέν τό παιδαγωγεῖ ὁ πατέρας του; Ὅταν ὅμως παιδαγωγεῖ ὁ πατέρας, τό κάνει γιά τήν διόρθωση τοῦ παιδιοῦ του καί ὄχι γιά νά τό βασανίσει ἤ νά τό τιμωρήσει, οὔτε καί γιά νά τό κάνει νά ὑποφέρει. (Ἰω.Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 25, 276-284) (Ἡ συνέχεια αὔριο)
