Ἐκεῖνοι πού παίρνουν νερό καί γεμίζουν τά δοχεῖα τους, δέν τά ἔχουν γεμᾶτα μόνο ὅταν βρίσκονται κοντά στή βρύση καί ἔπειτα, ὅταν πηγαίνουν στό σπίτι τους, τά ἀδειάζουν. Ὄχι! Ἀντίθετα μάλιστα. Πολύ περισσσότερο ἐκεῖ, στά σπίτια τους, τά τοποθετοῦν μέ ἀσφάλεια, ὥστε νά μή ἀνατραποῦν καί χυθεῖ τό νερό καί πάει χαμένος ὁ κόπος, πού ἔκαμαν νά τά γεμίσουν. Αὐτούς τούς ἀνθρώπους νά μιμηθοῦμε κι ἐμεῖς. Καί ὅταν ἐπιστρέφουμε μετά τό κήρυγμα στό σπίτι μας, νά διατηροῦμε στή μνήμη καί νά ἐφαρμόζουμε μέ ἀκρίβεια, ὅσα ἐλέχθησαν καί ἀκούσαμε. Καί ὄχι νά γίνεται τό ἀντίθετο. Ὅταν δηλαδή βρίσκεστε ἐδῶ νά εἶστε γεμάτοι μέ τό θεῖο λόγο, καί στό σπίτι σας νά φεύγετε ἄδειοι, τά ἀγγεῖα τῆς διανοίας σας δηλαδή νά εἶναι ἄδεια ἀπό ὅ,τι ἀκούσατε ἐδῶ. Τότε δέν θά ὑπάρχει καμμιά ὠφέλεια μέ τό ὅτι τά γεμίσατε ἐδῶ. (Ἰω.Χρυσοστόμου, Λόγος ΙΣΤ´πρός Ἀντιοχεῖς).
