Ἑπομένως ἡ παιδαγωγία εἶναι γιά τό συμφέρον μας. Ἡ παιδαγωγία εἶναι μετάληψη τῆς ἁγιότητας τοῦ Θεοῦ. Καί πολύ μάλιστα. Διότι ὅταν διώχνει ἡ θλίψη τή ραθυμία ἀπό τή ψυχή, ὅταν ἀπομακρύνει ἀπό μέσα μας κάθε πονηρή ἐπιθυμία, ὅταν σβήνει τόν παράφορο πόθο τῶν βιοτικῶν κοσμικῶν πραγμάτων καί μεγαλείων, ὅταν κάνει τή ψυχή νά στρέφεται στόν ἑαυτό της μέ ταπείνωση καί συντριβή, δέν ἀποδεικνύεται ἅγια ἡ παιδαγωγία αὐτή τῶν θλίψεων; … Ἄς σκεφτοῦμε ἐπίσης ἀπό τήν ἀρχή μέσα στούς αἰῶνες τούς δίκαιους καί εὐσεβεῖς ἀνθρώπους καί ἄς δοῦμε ἀπό ποῦ καί πῶς ἔλαμψαν καί δοξάστηκαν ὅλοι αὐτοί. Ἆραγε δέν ἔγιναν ἔνδοξοι καί ἅγιοι λόγῳ τῆς θλίψεως; Νά ἀναφέρω μήπως τόν Ἀβραάμ καί ὅσα ἔπαθε στή ζωή του; Νά ἀναφέρω τόν Ἰωσήφ, τό Μωϋσῆ, τόν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, τόν Δαβίδ; Ἄν ἐξετάσεις τή ζωή ὅλων αὐτῶν, θά διαπιστώσεις ὅτι ἔγιναν λαμπροί καί ἔνδοξοι ἕνεκα τῆς θλίψεως.
Ἔπειτα ἀπό αὐτά πές μου ἐσύ, θέλεις ἀλήθεια νά γίνεις ἔνδοξος καί λαμπρός στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ζώντας μέσα σέ ἀνέσεις καί ἀπολαύσεις; Σοῦ λέω λοιπόν ὅτι δέν θά τό μπορέσεις ποτέ! Ἐδῶ ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος τοῦ δρόμου, πού ὁδηγεῖ στήν εὐτυχία τοῦ Παραδείσου, μᾶς εἶπε ὅτι ὁ δρόμος αὐτός εἶναι στενός καί δύσβατος, καί σύ ἐπιδιώκεις τήν ἄνετη ζωή; Πῶς λοιπόν δέν εἶναι ἄτοπο καί παράλογο κάτι τέτοιο; ( Ἰω.Χρυσοστόμου ΕΠΕ 25, 276-284)
