Κανείς ἄλλος δέν εἶναι πραγματικά ἐλεύθερος, παρά μόνο αὐτός, πού ζεῖ ἑνωμένος μέ τό Χριστό. Αὐτός ἀποδεικνύεται ἀνώτερος ἀπό ὅλες τίς συμφορές. Καί ἄν δέν θελήσει νά ἀδικήσει ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό του, κανείς ἄλλος δέν θά μπορέσει ποτέ νά τόν βλάψει. Θά παραμένει ἀκυρίευτος, ἐλεύθερος, χωρίς νά ἐνοχλεῖται ἀπό ἀπώλεια χρημάτων καί οἰκονομική ζημία, διότι γνωρίζει ἀπό τήν Ἁγία Γραφή ὅτι δέν φέραμε τίποτε μαζί μας, ὅταν γεννηθήκαμε, καί δέν μποροῦμε νά πάρουμε τίποτε μαζί μας καί ὅταν φεύγουμε ἀπό τόν κόσμο αὐτό. Δέν τόν κυριεύει ἐπίσης ἡ φιλαρχία καί ἡ φιλοδοξία, πού ἐπικρατοῦν στόν κόσμο, διότι ξέρει ὅτι τό πολίτευμά μας καί ἡ θέση ἡ ὁριστική τῶν πιστῶν, ὅπου καί θά δοξαστοῦν ἀληθινά, εἶναι στούς οὐρανούς. Δέν λυπᾶται ἀκόμη καί ὅταν κάποιος τόν ὑβρίζει, οὔτε ἐρεθίζεται καί θυμώνει, ὅταν κάποιος τόν κτυπᾶ. Μία καί μόνη εἶναι ἡ πραγματική συμφορά γιά τόν ἀληθινό χριστιανό: Τό νά προσκρούσει μέ τίς ἁμαρτίες του καί νά λυπήσει τό Θεό. Ὅλα τά ἄλλα, ἡ ἀπώλεια δηλαδή τῶν κτημάτων, ἡ στέρηση τῆς πατρίδας, ὁ κίνδυνος νά χάσει τή ζωή του, δέν τοῦ παρουσιάζονται σάν κάτι τό τρομερό. Κι αὐτό ἀκόμη, πού ὅλοι τό τρέμουν καί φρίττουν στή σκέψη του, ὁ θάνατος δηλαδή καί ἡ μετάβαση ἀπ᾽ αὐτή τή ζωή στήν ἄλλη, γιά τόν πιστό εἶναι γλυκύτερο καί ἀπό τή ζωή. (Ἰω.Χρυσοστόμου, ΕΠΕ, 28,738).
