ΚΕΙΜΕΝΟ
«Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Μακάριοι καί τρισευτυχισμένοι εἶναι ἐκεῖνοι πού συναισθάνονται ταπεινά τήν πνευματική τους φτώχεια καί τήν ἐξάρτηση ὁλόκληρου τοῦ ἑαυτοῦ τους ἀπό τόν Θεό, διότι εἶναι δική τους ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»
ΣΧΟΛΙΟ Α´
Πόθος βαθὺς καὶ ἐπιδίωξη συνεχὴς ὅλων τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ εὐτυχία. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σὲ ὅλο τὸν κόσμο αὐτὴν τὴν εὐτυχία ἐπιδιώκουμε μὲ κάθε τρόπο νὰ ἀποκτήσουμε. Αὐτὴν ὅμως τὴν εὐτυχία λίγοι δυστυχῶς τὴν κατακτοῦν, διότι οἱ περισσότεροι τὴν ἀναζητοῦν σὲ λάθος δρόμους: Ἄλλοι στὰ χρήματα, ἄλλοι στὶς ἡδονές, ἄλλοι στὰ ναρκωτικά, ἄλλοι στὴ δόξα καὶ τὴν ἐξουσία, ἄλλοι στὰ δαιμονικὰ συστήματα τῶν γκουροῦ τῆς Ἰνδίας καὶ ἄλλοι σὲ ἄλλες ἐπίσης λανθασμένες κατευθύνσεις.
Καὶ ὅμως ἡ ἀπόκτηση τῆς εὐτυχίας εἶναι τελικὰ ἁπλή, ὅπως μᾶς τὸ φανερώνει ὁ Κύριος στοὺς Μακαρισμούς του. Ἂς προσπαθήσουμε λοιπὸν νὰ τὸ δοῦμε αὐτὸ ἀναλυτικότερα σήμερα μελετώντας τὸν πρῶτο ἀπ’ αὐτούς.
Νά δοῦμε πρῶτα ποιοὶ εἶναι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι καὶ πῶς ἀποκτᾶται αὐτὴ ἡ πτωχεία;
α) Οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι εἶναι οἱ ταπεινόφρονες, αὐτοὶ ποὺ συναισθάνονται τὴν πνευματική τους πτωχεία. Πολλοὶ ἄνθρωποι, ἐπιπόλαια σκεπτόμενοι, νομίζουν καὶ λένε ὅτι πτωχοὺς τῷ πνεύματι ὀνόμασε ὁ Κύριος τοὺς κουτοὺς καὶ ὀλιγόμυαλους. Πόσο λάθος κάνουν! Πτωχούς τῷ πνεύματι ὀνομάζει ὁ Κύριος τοὺς ταπεινοὺς ἀνθρώπους, αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἔρθει σὲ συναίσθηση τῆς πνευματικῆς τους καταστάσεως καὶ ἔχουν καταλάβει καλὰ ὅτι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἶναι ἁμαρτωλοί, ἄδειοι ἀπὸ ἀρετὴ καὶ καλοσύνη. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν ζοῦν μὲ ψευδαισθήσεις. Ἀναγνωρίζουν πὼς ὅ,τι καλὸ ἔχουν, αὐτὸ εἶναι δῶρο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι δικό τους εἶναι μόνο τὸ κακὸ ποὺ ἔχουν μέσα τους.
Αὐτὴ εἶναι μιὰ πολὺ μεγάλη ἀλήθεια. Εἶναι ἡ πρώτη καὶ βασικὴ ἀλήθεια ποὺ πρέπει νὰ μάθει καλὰ κάθε ἀγωνιζόμενος πιστὸς Χριστιανός – ὅλοι μας!
Νὰ συνειδητοποιήσουμε δηλαδὴ ὅτι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἴμαστε πτωχοὶ πνευματικῶς, ἔρημοι ἀπὸ κάθε καλὸ καὶ ἀρετή, γεμάτοι ἁμαρτίες, κακίες καὶ πάθη, καὶ ἑπομένως ἀνάξιοι τῶν δωρεῶν του καὶ τῆς Βασιλείας του. Τὸ πῶς πραγματικὰ σκέφτεται ἕνας ταπεινὸς ἄνθρωπος μᾶς τὸ φανερώνει ἕνα περιστατικὸ ἀπὸ τοὺς βίους τῶν ἁγίων ἀσκητῶν. Διαβάζουμε ἐκεῖ ὅτι ἦταν ἕνας ἅγιος μοναχὸς ποὺ ἀσκήτευε μὲ πολὺ ζῆλο στὴν ἔρημο. Βλέποντάς τον ἔτσι ὁ διάβολος θέλησε νὰ τὸν παραπλανήσει, γιὰ νὰ τὸν σπρώξει στὴν ὑπερηφάνεια. Τοῦ ἐμφανίστηκε λοιπὸν μιὰ μέρα ὡς ἄγγελος καὶ τοῦ εἶπε: Ἐγὼ εἶμαι ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ καὶ μὲ ἔστειλε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ σοῦ μεταφέρω τὴν εὐχαρίστησή του ἀπὸ τοὺς μεγάλους ἀσκητικοὺς ἀγῶνες σου. Καὶ ὁ πραγματικὰ ταπεινὸς μοναχὸς τοῦ ἀποκρίθηκε: Κάποιο λάθος ἔκανες, σὲ κάποιον ἄλλον θὰ σὲ ἔστειλε ὁ Θεὸς καὶ κατὰ λάθος ἦρθες σὲ μένα. Ἐγὼ εἶμαι πολὺ ἁμαρτωλὸς καὶ εἶμαι ἀνάξιος νὰ μοῦ στείλει ὁ Θεὸς ἀγγέλους. Ἔσκασε τότε ἀπὸ τὸ κακό του ὁ διάβολος καὶ ἐξαφανίστηκε.
Νά ποιὸς εἶναι ὁ πτωχὸς τῇ καρδίᾳ, ὁ πραγματικὰ ταπεινὸς ἄνθρωπος.
