ΚΕΙΜΕΝΟ
«Καὶ ἤκουσα ἄλλην φωνὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λέγουσαν· ἔξελθε ἐξ αὐτῆς ὁ λαός μου, ἵνα μὴ συγκοινωνήσητε ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῆς, καὶ ἵνα ἐκ τῶν πληγῶν αὐτῆς μὴ λάβητε»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Τότε ἄκουσα κι ἄλλη φωνή ἀπό τόν οὐρανό, τή φωνή τοῦ Θεοῦ, νά λέει: Βγεῖτε ἔξω ἀπ’ τήν πόλη αὐτή ὅσοι ἀνήκετε στό λαό μου· γιά νά μή γίνετε συμμέτοχοι καί συνυπεύθυνοι στίς ἁμαρτίες της καί νά μή δεχθεῖτε καί σεῖς τίς τιμωρίες καί τίς πληγές μέ τίς ὁποῖες θά χτυπηθεῖ.» (Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ Β´
β) Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι καταστρεπτικό. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια δυστυχῶς. Καὶ λέμε «δυστυχῶς», διότι ἡ τηλεόραση θὰ μποροῦσε νὰ ἀποτελεῖ θαυμαστὸ μέσο παιδείας, μορφώσεως, πνευματικῆς καλλιεργείας καὶ προκοπῆς στὸ καλὸ καὶ τὴν ἀρετὴ τῶν ἀνθρώπων, ἰδιαιτέρως τῶν παιδιῶν. Τώρα σὲ ἐλάχιστο βαθμό, κυρίως ἀπὸ τὰ κρατικὰ κανάλια καὶ λιγότερο ἀπὸ λίγα ἰδιωτικά, γίνεται αὐτό. Ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἡ ἐπίδραση εἶναι ἀρνητικὴ καὶ καταστρεπτική.
Καταστρεπτικὴ σὲ τί; Ποιὰ εἶναι τὰ ἀποτελέσματά της; Πρῶτο εἶναι ἡ ἐξάρτηση αὐτὴ ποὺ ἀποχαυνώνει τὸν ἄνθρωπο, τὸν κάνει ἄβουλο, ρηχὸ καὶ ἐπιπόλαιο, ἔτσι ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ σκεφθεῖ κάτι βαθύτερο, οὐσιαστικὸ καὶ ὠφέλιμο, νὰ μὴν ἐνδιαφέρεται γιὰ κάτι ἀνώτερο, νὰ μὴν τὸν ἀπασχολεῖ ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς του. Μένει ἔτσι ὑποταγμένος στὴ γενικὴ νοοτροπία τῶν ἀπολαύσεων, τῆς ἀνέσεως, τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Οὐσιαστικὰ ἀσκεῖ ἀπόλυτο σχεδὸν ἔλεγχο στὸν τρόπο σκέψεώς του. Εἶναι μιὰ ἀνεπαίσθητη δικτατορία, ἕνας ἀσυνειδητοποίητος ὁλοκληρωτισμὸς ποὺ μεταβάλλει τοὺς ἀνθρώπους σὲ ἄβουλα ὄντα, σὲ ρομπὸτ χωρὶς ψυχὴ καὶ χωρὶς προσωπικότητα.
Δεύτερον, ἡ τηλεόραση ἐξοικειώνει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ κακό, τοῦ ἀμβλύνει καὶ τοῦ διαστρέφει τὰ κριτήρια, ὥστε νὰ μὴν ξεχωρίζει εὔκολα τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό. Ἰδιαιτέρως αὐτὸ συμβαίνει στὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους, ποὺ συνηθίζουν τὸ κακὸ καὶ θεωροῦν ὅτι αὐτὸ εἶναι ὁ κανόνας ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθήσουν στὴ ζωή τους γιὰ νὰ προκόψουν καὶ νὰ ἀναδειχθοῦν.
Τρίτο ἐπίσης καταστρεπτικὸ ἀποτέλεσμα τῆς τηλεοράσεως εἶναι ἡ ἀπομόνωση στὴν ὁποία ὁδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους καὶ μάλιστα τὰ μέλη τῆς οἰκογενείας. Δὲν μιλοῦν μεταξύ τους, ἁπλῶς κάθονται κλεισμένοι στὸν ἑαυτό τους καὶ χαζεύουν μπροστὰ στὸ «χαζοκούτι», ὅπως ἐπιτυχημένα ἔχουν ὀνομάσει τὴν τηλεόραση.
