ΚΕΙΜΕΝΟ
«Εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ, τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς.»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ἄν λοιπόν ἀναστηθήκατε μαζί μέ τόν Χριστό στό βάπτισμα, πρέπει νά ἐπιδιώκετε τά ἄνω, δηλαδή τά ἐπουράνια, τά ὁποῖα βρίσκονται ἐκεῖ πού εἶναι ὁ Χριστός καθισμένος στά δεξιά τοῦ Θεοῦ. στά ἄνω, στά ἐπουράνια νά κατευθύνετε καί νά προσηλώνετε τίς σκέψεις σας· ὄχι στά γήινα» (Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ A´
Μήνυμα σπουδαῖο μᾶς φέρνει τοῦτος ὁ στίχος τῆς πρός Κολασσαεῖς ἐπιστολῆς. Μᾶς καλεῖ νά στρέψουμε τά βλέμματα πρός τά πάνω, πρός τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στά ἀγαθά τοῦ Παραδείσου. Δυστυχία μεγάλη γιά τόν ἄνθρωπο τό νά μή ἔχει στή ζωή του προοπτική αἰωνιότητος.
α) Αὐτό σημαίνει ὅτι θεωρεῖ πὼς ἡ ζωή του σταματάει στὸν τάφο. Ὅλη ἡ τραγωδία τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ὑπογραμμίζει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, βρίσκεται ἀκριβῶς σ᾿ αὐτὸ τὸ σημεῖο, στὸ ὅτι δὲν ἔχει βρεῖ τὴν ἀπάντηση στὸ πρόβλημα τοῦ θανάτου. Παγιδευμένος στὸ ὑλιστικὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς περιορίζει τὴ ζωή του στὰ στενὰ ὅρια τῶν 70, 80, 90 ἢ καὶ 100 ἐτῶν, ποὺ μπορεῖ αὐτὴ νὰ φτάσει. Ἡ τακτικὴ αὐτὴ τὸν παρακινεῖ στὸ νὰ συγκεντρώνει ὅλη τὴν προσοχή του στὴ γῆ καὶ νὰ ἔχει ὡς κύρια καὶ πρώτιστη ἐπιδίωξή του τὸ νὰ περνάει καλὰ ἐδῶ καὶ τώρα, ὅπως συνήθως λένε. Μέσα δὲ στὴν τύφλωσή του νομίζει πὼς θὰ τὸ πετύχει αὐτὸ μὲ τὸ νὰ ἀποκτήσει χρήματα, νὰ κάνει περιουσία, νὰ εὐχαριστηθεῖ τὶς ἀπολαύσεις, νὰ μεθύσει μὲ τὶς ἁμαρτωλὲς ἡδονές, νὰ ἱκανοποιήσει ὅλες τὶς ἐπιθυμίες του.
Tὸ ἀποτέλεσμα εἶναι νὰ μένει τελείως ἀνικανοποίητος, νὰ μένει διψασμένος γιὰ λίγη ἀληθινὴ χαρά, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ βρεῖ σὲ ὅλα ὅσα ἀπολαμβάνει. Καὶ στὸ τέλος ὁδηγεῖται στὴν ἀπογοήτευση, στὴν παραίτηση ἀπὸ τὸν ἀγώνα τῆς ζωῆς, διότι δὲν βρίσκει κανένα νόημα σὲ ἕναν τέτοιο ἀγώνα, ἀφοῦ ἔχει μείνει ἀναπάντητο τὸ βασικότατο πρόβλημα τοῦ τέλους τῆς ἐπίγειας ζωῆς του. Καὶ πλέον ὁ ἄνθρωπος καταλήγει σὲ μιὰ κατάσταση μαρασμοῦ ἢ χειρότερα ἀκόμη καταφεύγει στὴν κόλαση τῶν ναρκωτικῶν καὶ μερικὲς φορὲς καὶ στὴν αὐτοκτονία. Αὐτὸ τὸ δράμα τὸ ζοῦν βέβαια ἐντονότερα τὰ παιδιὰ καὶ οἱ νέοι, ποὺ δὲν βρίσκουν κανένα νόημα σὲ μιὰ τέτοια ζωή, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐπαναστατοῦν ἢ θέτουν πρόωρα τέρμα στὴ ζωή τους. Καὶ εἶναι τόσο τραγικὸ νὰ διαβάζει κανεὶς τὰ ἀπελπισμένα συνθήματά τους στοὺς τοίχους. Ἔγραφαν π.χ. στὸν τοῖχο τοῦ κεντρικοῦ κτιρίου τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν:«Μὲ ποιὰ θὰ βγεῖς ἀπόψε; Μὲ τὴ θλίψη ἢ μὲ τὴ μοναξιά;». Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο:«Καλύτερα ἕνα φρικτὸ τέλος, παρὰ μιὰ φρίκη χωρὶς τέλος»!
β) Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἔχει προοπτικὴ αἰωνιότητος, τότε ὅλα ἀλλάζουν. Τότε ἐλευθερώνεται. Διότι ἀπὸ τὴ φοβερὴ καὶ βασανιστικὴ φυλακὴ τῆς ἀπογοητεύσεως δὲν μπορεῖ καμία ἄλλη δύναμη νὰ τὸν ἐλευθερώσει, παρὰ μόνο ἡ προοπτικὴ τῆς αἰωνιότητος, γιὰ τὴν ὁποία μιλᾶμε. Αὐτὴ δὲ τὴν προοπτική, ποὺ εἶναι καὶ ἡ μόνη ἀπάντηση στὸ πρόβλημα τοῦ θανάτου, τὴ δίνει, ὅπως τονίζει ὁ Μακαριώτατος, μόνο ἡ χριστιανικὴ πίστη.
Πραγματικά, ὅταν σκεφθεῖ ὁ ἄνθρωπος ὅτι μὲ τὸν θάνατό του δὲν τελειώνει ἡ ζωή του, δὲν ἐξαφανίζεται τὸ πᾶν, ἀλλὰ ἡ ψυχή του περνάει στὴν αἰωνιότητα καὶ συνεχίζει νὰ ζεῖ κοντὰ στὸν Θεό, καὶ ἀκόμη ὅτι κάποτε θὰ ἀναστηθεῖ καὶ τὸ θνητὸ σῶμα του, τότε ὅλα ἀλλάζουν γι᾿ αὐτόν. Τότε ἀναζητεῖ τὸν τρόπο καὶ τὸν δρόμο ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήσει στὸ νὰ ἀπολαύσει τὴ χαρὰ αὐτῆς τῆς αἰώνιας ζωῆς καὶ νὰ μὴν τὴν στερηθεῖ μένοντας ἔξω τοῦ νυμφῶνος. Καὶ βέβαια δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος ἀπὸ τὸ νὰ πιστέψει στὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἀγωνιστεῖ νὰ ζήσει σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του. Πολὺ δυνατὰ τὰ διατυπώνει αὐτὰ σὲ ἕνα ὑπέροχο θεολογικὸ κείμενό του ὁ ἀοίδιμος μεγάλος Σέρβος θεολόγος π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Γράφει:«Μόνον ὅταν ὁ ἄνθρωπος κοινωνήσει τῆς χαρᾶς τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τότε ἐπανέρχεται εἰς τὴν ψυχήν του τὸ ἀληθινὸν νόημα καὶ ὁ λόγος, ἡ ἀληθινὴ λογικὴ καὶ λογικότης, καὶ τὸν ὁδηγοῦν εἰς τὴν θαυμαστὴν ἀθανασίαν καὶ ἀπεραντοσύνην τοῦ Χριστοῦ. Ἄνευ τοῦ Γλυκυτάτου Κυρίου Ἰησοῦ εἶναι φοβερὰ καὶ αὐτὴ ἡ βραχυχρόνιος ἐπίγειος ζωή, πολὺ δὲ περισσότερον ἡ ἀπέραντος καὶ ἀτελεύτητος ἀθανασία. Ὅπου εὑρίσκεται ὁ θάνατος, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει πραγματικὴ χαρά. Μὲ ἄλλους λόγους: ὅπου δὲν εἶναι παρὼν ὁ Χριστός, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει ἀληθινὴ χαρά».