Ἡ παρούσα ζωή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι γυμναστήριο. Εἶναι ἕνα μεγάλο καί συνεχές γύμνασμα καί ἀγώνισμα. Εἶναι χυτήριο, ὅπου λειώνουν τά μέταλλα, καί βαφεῖο ἀρετῆς… Αὐτό κάνει ὁ Θεός στή ζωή αὐτή γιά τή ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπειδή δηλαδή ἐπιθυμεῖ νά μεταβάλει τή ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί νά τήν κάμει ἐνάρετη, γι᾽ αὐτό καί τήν πιέζει καί τήν περνᾶ ἀπό τό χωνευτήρι τῶν θλίψεων καί ἐπιτρέπει νά παραδίδεται στή δοκιμασία τῶν πειρασμῶν. Μέ σκοπό τούς μέν ἀδιάφορους καί χαλαρούς νά τούς διεγείρει καί νά τούς νευρώσει τούς δέ ἐκλεκτούς νά τούς κάμει νά γίνουν ἐκλεκτότεροι καί ἀκατάβλητοι ἀπό τίς ἐπιβουλές καί τίς παγίδες τοῦ διαβόλου. Καί ὅλους αὐτούς νά τούς κάμει κατά πάντα ἄξιους νά δεχτοῦν καί ὑποδεχτοῦν τά μέλλοντα ἀγαθά στούς οὐρανούς. Διότι λέει ἡ Ἁγία Γραφή: ἀπείραστος ἄνθρωπος (ἄθρωπος πού δέ δοκιμάστηκε μέ πόνους καί θλίψεις) εἶναι ἀδόκιμος (ἀπόβλητος καί ἀπορρίψιμος) ( Ἰω.Χρυσοστόμου, Λόγος εἰς τούς σκανδαλιζομένους).
