ΚΕΙΜΕΝΟ
«Εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου· κάθου ἐκ δεξιῶν μου, ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου. ράβδον δυνάμεως ἐξαποστελεῖ σοι Κύριος ἐκ Σιών, καὶ κατακυρίευε ἐν μέσῳ τῶν ἐχθρῶν σου. μετὰ σοῦ ἡ ἀρχὴ ἐν ἡμέρᾳ τῆς δυνάμεώς σου ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων σου· ἐκ γαστρὸς πρὸ ἑωσφόρου ἐγέννησά σε. ὤμοσε Κύριος καὶ οὐ μεταμεληθήσεται· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ. Κύριος ἐκ δεξιῶν σου συνέθλασεν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς αὐτοῦ βασιλεῖς· κρινεῖ ἐν τοῖς ἔθνεσι, πληρώσει πτώματα, συνθλάσει κεφαλὰς ἐπὶ γῆς πολλῶν. ἐκ χειμάρρου ἐν ὁδῷ πίεται· διὰ τοῦτο ὑψώσει κεφαλήν.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Εἶπεν ὁ Κύριος καί Θεός εἰς τόν Κύριόν μου Μεσσίαν· κάθησε εἰς τά δεξιά μου δοξαζόμενος καί ἀπολαμβάνων ἴσην τιμήν μέ ἐμέ, ἕως ὅτου θέσω τούς ἐχθρούς σου σάν ἄλλο στήριγμα, πού θά πατοῦν ἐπάνω οἱ πόδες σου. Σκῆπτρον καί ράβδον βασιλικήν καί στιβαράν, ἀκαταβλήτου δυνάμεως θά σοῦ ἀποστείλῃ ὁ Κύριος ἀπό τήν Σιών, ὅπου ὁ ἱερός ναός τῆς κατοικίας του, καί κατάβαλλε τούς ἐχθρούς σου, ἀναδεικνυόμενος θριαμβευτής καί κύριος ἐν μέσῳ αὐτῶν. Δέν σοῦ προσδίδεται ἔξωθεν ἀπό ἄλλον, ἀλλ᾽ εἶναι προσόν ἀχώριστον αὐτῆς τῆς φύσεώς σου ἡ ἐξουσία καί ἀρχή, τήν ὁποίαν θά ἀσκήσῃς κατά τήν ἠμέραν τῆς ἐπιφανείας σου, ὅτε θά ἐκδηλώσῃς τήν ἀήττητον δύναμίν σου ἐν μέσῳ τῶν λαμπροτήτων τῶν ἀγγέλων καί λοιπῶν ἁγίων, κρίνων καί τιμωρῶν τούς κακούς καί δοξάζων τούς ἐναρέτους. Ἐκ τῶν κόλπων μου καί ἐξ αὐτῆς τῆς οὐσίας μου πρό τῶν ἄστρων καί τοῦ αὐγερινοῦ σέ ἐγέννησα, πρωτότοκον πάσης τῆς κτίσεως.» ( Ἀπό τήν «ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας», τ.10ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ Α´
Πλησιάζουμε στά Χριστούγεννα Σὴν ἑορτὴ ποὺ συγκινεῖ βαθιὰ τὶς ψυχὲς ὅλων μας κάθε χρόνο. Μᾶς συγκινεῖ ἡ θέα τοῦ Νηπίου αὐτοῦ ποὺ γεννιέται σὲ μιὰ φάτνη. Καὶ εἶναι φυσικό, καθὼς τὸ ἀντικρύζουμε στὸ φτωχικὸ σπήλαιο, νὰ ἀναρωτιώμαστε ξανὰ καὶ ξανά: Ποιὸ εἶναι αὐτὸ τὸ Βρέφος, ποὺ τὸ περίμενε ὁ κόσμος ἐπὶ αἰῶνες, καὶ τί ἦρθε νὰ κάνῃ ἐδῶ στὴ γῆ;
Τὰ ἐρωτήματα αὐτὰ θὰ μᾶς ἀπασχολήσουν στὸ σημερινό ἀλλά καί στά ἑπόμενα ἁγιογραφικά μας ἀναγνώσματα.
Ἂς δοῦμε λοιπὸν πρῶτα: Ποιός, σύμφωνα μὲ τὸν Ψαλμό, εἶναι ὁ Μεσσίας;
α) Εἶναι ὁ σαρκωθεὶς Θεός, Θεὸς ἀληθινός, ὁμοούσιος καὶ ὁμόδοξος μὲ τὸν Θεὸν Πατέρα. Ἀπὸ ποῦ φαίνεται αὐτό; Φαίνεται ἀπὸ τὸ ὅτι τὸν ὀνομάζει Κύριο, ὅπως Κύριο ὀνομάζει καὶ τὸν Θεὸ Πατέρα («εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου»). Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας χρησιμοποίησε αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Ψαλμοῦ γιὰ νὰ ἀποδείξῃ στοὺς Γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους τὴν θεϊκή του καταγωγή, τὴν ὁποία ἐκεῖνοι ἀμφισβητοῦσαν. Καὶ ἀκόμη λέγει ὁ ψαλμωδὸς ὅτι τὴν ἐξουσία του ὁ Μεσσίας δὲν τὴν ἔλαβε μετὰ τὴν γέννησί του ὡς ἀνθρώπου, ἀλλὰ τὴν εἶχε πάντοτε, προαιωνίως, γι’ αὐτὸ καὶ λέγει «μετὰ σοῦ ἡ ἀρχή», ποὺ σημαίνει «ἐν σοὶ ἡ ἀρχή, οὐχ ὕστερον ἐπιγενομένη, ἀλλ’ ἐν σοὶ οὖσα διαπαντός» (Χρυσόστομος).
Φαίνεται ἀκόμη ἀπὸ τὰ λόγια ποὺ ἐμφανίζεται νὰ λέγῃ ὁ Θεὸς Πατὴρ ἀπευθυνόμενος στὸν Μεσσία. Τί λέγει; Βεβαιώνει ὅτι τὸν ἐγέννησε ὁ Ἴδιος «ἐκ γαστρὸς πρὸ ἑωσφόρου». Τὸ «ἐκ γαστρὸς» σημαίνει ὅτι δὲν εἶναι υἱοθετημένος, ὅπως ἐμεῖς, ἀλλὰ κατὰ φύσιν υἱός του. Τὸ «πρὸ ἑωσφόρου» σημαίνει πρὶν ἀπὸ τὴ δημιουργία τοῦ ἄστρου τῆς αὐγῆς, ἑπομένως πρὶν ἀπὸ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου, δηλαδὴ προαιωνίως. Εἶναι λοιπὸν Θεὸς ἀληθινὸς ὁ Μεσσίας.
