ΚΕΙΜΕΝΟ
«Εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου· κάθου ἐκ δεξιῶν μου, ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου. ράβδον δυνάμεως ἐξαποστελεῖ σοι Κύριος ἐκ Σιών, καὶ κατακυρίευε ἐν μέσῳ τῶν ἐχθρῶν σου. μετὰ σοῦ ἡ ἀρχὴ ἐν ἡμέρᾳ τῆς δυνάμεώς σου ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων σου· ἐκ γαστρὸς πρὸ ἑωσφόρου ἐγέννησά σε. ὤμοσε Κύριος καὶ οὐ μεταμεληθήσεται· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ. Κύριος ἐκ δεξιῶν σου συνέθλασεν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς αὐτοῦ βασιλεῖς· κρινεῖ ἐν τοῖς ἔθνεσι, πληρώσει πτώματα, συνθλάσει κεφαλὰς ἐπὶ γῆς πολλῶν. ἐκ χειμάρρου ἐν ὁδῷ πίεται· διὰ τοῦτο ὑψώσει κεφαλήν.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Εἶπεν ὁ Κύριος καί Θεός εἰς τόν Κύριόν μου Μεσσίαν· κάθησε εἰς τά δεξιά μου δοξαζόμενος καί ἀπολαμβάνων ἴσην τιμήν μέ ἐμέ, ἕως ὅτου θέσω τούς ἐχθρούς σου σάν ἄλλο στήριγμα, πού θά πατοῦν ἐπάνω οἱ πόδες σου. Σκῆπτρον καί ράβδον βασιλικήν καί στιβαράν, ἀκαταβλήτου δυνάμεως θά σοῦ ἀποστείλῃ ὁ Κύριος ἀπό τήν Σιών, ὅπου ὁ ἱερός ναός τῆς κατοικίας του, καί κατάβαλλε τούς ἐχθρούς σου, ἀναδεικνυόμενος θριαμβευτής καί κύριος ἐν μέσῳ αὐτῶν. Δέν σοῦ προσδίδεται ἔξωθεν ἀπό ἄλλον, ἀλλ᾽ εἶναι προσόν ἀχώριστον αὐτῆς τῆς φύσεώς σου ἡ ἐξουσία καί ἀρχή, τήν ὁποίαν θά ἀσκήσῃς κατά τήν ἠμέραν τῆς ἐπιφανείας σου, ὅτε θά ἐκδηλώσῃς τήν ἀήττητον δύναμίν σου ἐν μέσῳ τῶν λαμπροτήτων τῶν ἀγγέλων καί λοιπῶν ἁγίων, κρίνων καί τιμωρῶν τούς κακούς καί δοξάζων τούς ἐναρέτους. Ἐκ τῶν κόλπων μου καί ἐξ αὐτῆς τῆς οὐσίας μου πρό τῶν ἄστρων καί τοῦ αὐγερινοῦ σέ ἐγέννησα, πρωτότοκον πάσης τῆς κτίσεως» ( Ἀπό τήν «ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας», τ.10ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ Β´
β) Εἶναι ὅμως καὶ πραγματικὸς ἄνθρωπος. Εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας, βασιλιᾶς καὶ κυρίαρχος τῶν πάντων καὶ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου. Αὐτὰ ἀπὸ ποῦ φαίνονται;
1. ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Φαίνεται ὅτι εἶναι ἄνθρωπος πραγματικὸς πολὺ χαρακτηριστικὰ ἀπὸ τὴν συγκινητικὴ ἐκείνη εἰκόνα στὴν ὁποία παρουσιάζεται νὰ ὁδοιπορῇ στὰ βουνὰ καὶ κατάκοπος νὰ σκύβῃ καὶ νὰ πίνῃ νερὸ ἀπὸ τὰ τρεχούμενα νερά. Τί συγκλονιστικὸ νὰ τὸ σκεφθῇ κανείς! Ὁ Θεὸς νὰ περπατάῃ σὲ δύσβατα μονοπάτια, νὰ κουράζεται καὶ νὰ ξεδιψάῃ σκύβοντας καὶ πίνοντας νερὸ ἀπὸ κάποιον χείμαρρο! Ὁ Θεὸς λοιπὸν ἔγινε καὶ πραγματικὸς ἄνθρωπος, χωρὶς νὰ παύσῃ νὰ εἶναι Θεός. Κατέβηκε πολὺ χαμηλά, γεννήθηκε φτωχικὰ σὲ μιὰ φάτνη καὶ ἔζησε ἁπλᾶ καὶ φτωχικά, «λιτὸν βίον μετιών, καὶ τοιοῦτον ὡς ἐκ χειμάρρου πίνειν» (Χρυσόστομος), συμμεριζόμενος τὴν ταλαιπωρία καὶ τὶς δυστυχίες τοῦ φτωχοῦ λαοῦ.
2. ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνον αὐτὸ ποὺ φαίνεται. Ὁ φαινομενικὰ ἄσημος καὶ ταπεινὸς αὐτὸς ἄνθρωπος εἶναι ταυτοχρόνως καὶ ὁ ἐξουσιαστὴς καὶ βασιλιᾶς τῶν πάντων. Γι’ αὐτὸ καὶ τοῦ λέγει ὁ Θεὸς Πατὴρ «κάθου ἐκ δεξιῶν μου». Ὡς Θεὸς ἦταν πάντοτε σύνθρονος μὲ τὸν Πατέρα. Τώρα γίνεται καὶ ὡς ἄνθρωπος.
3. ΛΥΤΡΩΤΗΣ. Φαίνεται αὐτὸ ἀπὸ τὸ ὅτι βεβαιώνει ὁ Θεὸς Πατὴρ πὼς ὁ Μεσσίας εἶναι καὶ Ἀρχιερεὺς αἰώνιος ποὺ θὰ προσφέρῃ τὴν ὑπέρτατη λυτρωτικὴ θυσία γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ λαοῦ του. Εἶναι Ἀρχιερεύς ὄχι ὅπως οἱ ἄλλοι ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων, ποὺ ἔπαιρναν κληρονομικὰ τὴν ἱερωσύνη «κατὰ τὴν τάξιν Ἀαρὼν» (ἀπὸ τὸν πρῶτο ἀρχιερέα, τὸν ἀδελφὸ τοῦ Μωυσῆ Ἀαρών), ἀλλὰ Ἀρχιερεὺς «κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ». Ὁ Μελχισεδέκ, βασιλιᾶς τῆς Σαλὴμ καὶ ἱερεύς, ἐμφανίζεται ξαφνικὰ σὰν ἀστραπὴ στὴ ζωὴ τοῦ πατριάρχου Ἀβραάμ, τὸν εὐλογεῖ προσφέροντάς του «ἄρτον καὶ οἶνον» καὶ ἐξαφανίζεται τὸ ἴδιο ξαφνικά, χωρὶς νὰ μᾶς δίνῃ ἡ Ἁγία Γραφὴ περισσότερες πληροφορίες γιὰ τὸ πρόσωπό του καὶ γιὰ τοὺς προγόνους καὶ ἀπογόνους του. Ἀποτελεῖ ἔτσι τέλεια προτύπωσι τοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὸ νὰ μὴν παραθέτῃ ἡ Γραφὴ τὸ γενεαλογικό του δένδρο, ἀντίθετα μὲ αὐτὸ ποὺ κάνει σὲ ὅλες τὶς ἄλλες περιπτώσεις, φαίνεται σὰν νὰ μὴν εἶχε ὁ Μελχισεδὲκ προγόνους καὶ ἀπογόνους. Φαίνεται ἁπλῶς. Στὴν πραγματικότητα εἶχε. Σίγουρα εἶχε προγόνους, πιθανὸν καὶ ἀπογόνους. Ἀλλὰ ἐπίτηδες ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν τοὺς ἀνέφερε, γιὰ νὰ φαίνεται ὡς «ἀπάτωρ, ἀμήτωρ, ἀγενεαλόγητος, μήτε ἀρχὴν ἡμερῶν μήτε ζωῆς τέλος ἔχων» (Ἑβρ. ζ΄ 3). Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀπετέλεσε πρωτύπωσι τοῦ Χριστοῦ ὁ Ὁποῖος εἶναι, πραγματικὰ καὶ ὄχι φαινομενικά, ἀπάτωρ ὡς ἄνθρωπος, ἀφοῦ γεννήθηκε ἀπὸ τὴν Παρθένο ἐκ Πνεύματος Ἁγίου· ἀμήτωρ ὡς Θεός, ἀφοῦ γεννήθηκε ἐκ μόνου τοῦ Πατρός· καὶ πραγματικὰ αἰώνιος καὶ ἀτελεύτητος, ὅπως τόσο παραστατικὰ μᾶς τὰ ἐξηγεῖ αὐτὰ ἡ πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ στὸ ἕβδομο κεφάλαιο.
