ΚΕΙΜΕΝΟ
«Ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν. Ὅτι δέ ἐστε υἱοί, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὰς καρδίας ὑμῶν, κρᾶζον· ἀββᾶ ὁ πατήρ ὥστε οὐκέτι εἶ δοῦλος, ἀλλ’ υἱός· εἰ δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος Θεοῦ διὰ Χριστοῦ»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Ὅταν ὅμως συμπληρώθηκε ὁ χρόνος πού εἶχε ὁρίσει ἡ πανσοφία τοῦ Θεοῦ, ἀπέστειλε ὁ Θεός στόν κόσμο τόν •‘ἱό του, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος ἀπό γυναίκα καί ὑποτάχθηκε στό Μωσαϊκό νόμο, προκειμένου νά ἐξαγοράσει ἐκείνους πού ἦταν ὑποδουλωμένοι στήν κατάρα τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, γιά νά λάβουμε τήν υἱοθεσία πού ὁ Θεός μᾶς εἶχε ὑποσχεθεῖ. Ναί. Δέν εἶστε πλέον δοῦλοι ἀλλά υἱοί τοῦ Θεοῦ. Κι ἐπειδή εἶστε υἱοί τοῦ ἐπουρανίου Πατρός, γι’ αὐτό ἀπέστειλε ὁ Θεός στίς καρδιές σας τό Πνεῦμα τοῦ υἱοῦ του, τό ὁποῖο σᾶς δίνει τήν πληροφορία καί τήν παρρησία νά ἀπευθύνεσθε στό Θεό μέ τήν κραυγή καί τήν ἐπίκληση: Ἀββά, δηλαδή, Πατέρα. Ἄρα λοιπόν, σύμφωνα μ’ ὅλα αὐτά, ἐσύ πού πίστεψες στό Χριστό δέν εἶσαι πλέον δοῦλος, ἀλλά εἶσαι κατά χάριν υἱός τοῦ Θεοῦ. Ἐάν λοιπόν εἶσαι υἱός, εἶσαι συγχρόνως καί κληρονόμος τοῦ Θεοῦ. Καί γίνεσαι κληρονόμος διαμέσου τοῦ Χριστοῦ.»
ΣΧΟΛΙΟ Β´
Ὁ Θεὸς λοιπὸν ἤθελε νὰ πετύχει τὸ μέγιστο δυνατὸ ἀποτέλεσμα μὲ τὸν μέγιστο σεβασμὸ στὴν ἐλευθερία τῶν πλασμάτων Του. Τὸ μέγιστο ἀποτέλεσμα ὥστε, χωρὶς νὰ παραβιαστεῖ ἡ ἐλευθερία τους, νὰ σωθοῦν ὅσο γίνεται περισσότεροι ἄνθρωποι. Καὶ μὴν ἀμφιβάλλουμε ὅτι θὰ καθυστεροῦσε τὸν ἐρχομό Του καὶ ἄλλες τόσες καὶ πολὺ περισσότερες χιλιάδες χρόνια, ἂν ἐπρόκειτο ἔστω καὶ ἕνας παραπάνω ἄνθρωπος νὰ σωζόταν ἀπὸ τὴν ἀναβολὴ αὐτή.
Γιατί ὅμως, πιὸ συγκεκριμένα, ἦταν ἐκεῖνος ὁ καταλληλότερος καιρός;
β) Ἦταν, διότι εἶχε γίνει ἡ κατάλληλη προετοιμασία. Κατάλληλη γιὰ πολλοὺς λόγους. Πρωτίστως, διότι ὁ ἑβραϊκὸς λαός, ἀπὸ τὸν ὁποῖο θὰ προερχόταν ὁ Μεσσίας, εἶχε παιδαγωγηθεῖ ἐπὶ αἰῶνες μὲ τὸν μωσαϊκὸ νόμο καὶ μὲ τὶς προφητεῖες τῶν Προφητῶν, ὥστε νὰ ἀναμένει τὸν ἐρχομὸ τοῦ Λυτρωτῆ. Δὲν ἔχει σημασία ὅτι στὸ σύνολό Του ὁ λαὸς αὐτὸς ἀρνήθηκε νὰ δεχτεῖ τὸν Κύριο. Σημασία ἔχει ὅτι μπόρεσε νὰ ἀναδείξει μέσα ἀπὸ τὰ σπλάχνα του τὸ ὑπεροχότερο πλάσμα ὅλων τῶν αἰώνων, τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, καθὼς καὶ τοὺς Ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ μας καὶ τὸν πρῶτο βέβαια πυρήνα τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὰ ἀποτελοῦσαν μέγιστη προσφορὰ στὸ γεγονὸς τῆς σωτηρίας.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ἦταν κατάλληλος ὁ καιρός, διότι ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα εἶχε ὁδηγηθεῖ σὲ ἀπογοήτευση ἀπὸ καθετί στὴ ζωή. Ἀφοῦ οἱ ἄνθρωποι στὴ διάρκεια τῶν αἰώνων δοκίμασαν ὅλους τοὺς τρόπους προκειμένου νὰ βροῦν εὐτυχία καὶ χαρά, καὶ δὲν βρῆκαν, ἔμειναν πλέον νὰ προσμένουν κάποιο θαῦμα. Κάποιον ὁ ὁποῖος θὰ τοὺς χάριζε αὐτὸ ποὺ τόσο βαθιὰ ποθοῦσαν καὶ ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ τὸ βροῦν πουθενά. Πουθενά! Οὔτε στὴ φιλοσοφία οὔτε στὴν ἐπιστήμη οὔτε στὶς ψευτοθρησκεῖες οὔτε στὰ γράμματα καὶ τὶς τέχνες οὔτε στὶς ἡδονὲς καὶ τὶς ἀπολαύσεις.
Τέλος, ἀκόμη καὶ μὲ τὰ δικά μας μέτρα καὶ κριτήρια, ἦταν κατάλληλος ὁ καιρός, διότι εἶχαν διαμορφωθεῖ καὶ οἱ ἐξωτερικὲς συνθῆκες ἔτσι ποὺ νὰ διευκολυνθεῖ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος εἶχε διαδόσει τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ καὶ τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα σὲ ὅλο τὸν τότε γνωστὸ κόσμο, καὶ οἱ Ρωμαῖοι εἶχαν ἐγκαταστήσει τὴν πρώτη πραγματικὰ παγκόσμια αὐτοκρατορία, μέσα στὴν ὁποία μποροῦσε νὰ διαδοθεῖ ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ.
