ΚΕΙΜΕΝΟ
«Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυῒδ υἱοῦ Ἀβραάμ. Ἀβραὰμ ἐγέννησε τὸν Ἰσαάκ, Ἰσαὰκ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰακώβ, Ἰακὼβ δὲ ἐγέν-νησε τὸν Ἰούδαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ, Ἰούδας δὲ ἐγέννησε Φαρές καὶ τὸν Ζαρὰ ἐκ τῆς Θάμαρ, Φαρὲς δὲ ἐγέννη-σε τὸν Ἐσρώμ, Ἐσρὼμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀράμ, Ἀρὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀμιναδάβ, Ἀμιναδὰβ δὲ ἐγέν-
νησε τὸν Ναασσών, Ναασ-σὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Σαλμών, Σαλμὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Βοὸζ ἐκ τῆς Ραχάβ, Βοὸζ δὲ ἐγέννησε τὸν Ὠβὴδ ἐκ τῆς Ρούθ, Ὠβὴδ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰεσσαί, Ἰεσσαὶ δὲ ἐγέννησε τὸν Δαυῒδ τὸν βασιλέα. Δαυῒδ δὲ ὁ βασιλεὺς ἐγέννησε τὸν Σολομῶνα ἐκ τῆς τοῦ Οὐ-ρίου, Σολομὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Ροβοάμ, Ροβοὰμ δὲ ἐ-γέννησε τὸν Ἀβιά, Ἀβιὰ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀσά, Ἀσὰ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰω-σαφάτ, Ἰωσαφὰτ δὲ ἐγέν-νησε τὸν Ἰωράμ, Ἰωρὰμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ὀζίαν, Ὀζίας δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωάθαμ, Ἰωάθαμ δὲ ἐγέν-νησε τὸν Ἄχαζ, Ἄχαζ δὲ ἐ-γέννησε τὸν Ἐζεκίαν, Ἐζεκίας δὲ ἐγέννησε τὸν Μανασσῆ, Μανασσῆς δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀμών, Ἀμὼν δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωσίαν, Ἰωσίας δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰεχονίαν καὶ τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ ἐπὶ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος. Μετὰ δὲ τὴν μετοικεσίαν Βαβυλῶνος Ἰεχονίας ἐγέννησε τὸν Μαλαθιήλ, Μαλαθιὴλ δὲ ἐγέννησε τὸν Ζοροβάβελ, Ζοροβάβελ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀβιούδ, Ἀβιοὺδ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐλιακείμ, Ἐλιακεὶμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀζώρ, Ἀζὼρ δὲ ἐγέννησε τὸν Σαδώκ, Σαδὼκ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἀχείμ, Ἀχεὶμ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐλιούδ, Ἐλιοὺδ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἐλεάζαρ, Ἐλεάζαρ δὲ ἐγέννησε τὸν Ματθάν, Ματθὰν δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰακώβ, Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωσὴφ τὸν ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἧς ἐγεννήθη Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός.Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ ἀπὸ Ἀβραὰμ ἕως Δαυῒδ γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ Δαυῒδ ἕως τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος ἕως τοῦ Χριστοῦ γενεαὶ δεκατέσσαρες.»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
(‘Η ἐρμηνεία παραλείπεται γιά λόγους συντομίας, κυρίως ὅμως δύο τό κείμενο εἶναι κατανοητό)
ΣΧΟΛΙΟ Α´
• Τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ ἐξετάσουμε τώρα εἶναι νὰ δοῦμε: Ποιὸς εἶναι Αὐτὸς ποὺ γενεαλογεῖται καὶ γιατί;
Γενεαλογεῖται ὁ ἀγενεαλόγητος, ὁ Θεός, τὸ δεύτερο Πρόσωπο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας, ὁ Υἱός. Καὶ δὲν ὑπάρχει πιὸ παράδοξο πράγμα ἀπὸ αὐτό. Γενεαλογεῖται βέβαια ὡς ἄνθρωπος, διότι ἔγινε πραγματικὰ ἄνθρωπος, ἀλλὰ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ πιὸ παράδοξο· ὅτι ὁ ὑπεράπειρος Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος. Γι᾿ αὐτὸ καὶ στοὺς στίχους τοῦ συναξαρίου τῆς Γεννήσεως ὁ συναξαριστὴς ἔκθαμβος ρωτάει: «Θεὸς τὸ τεχθέν, ἡ δὲ Μήτηρ Παρθένος· τί μεῖζον ἄλλο καινὸν εἶδεν ἡ κτίσις;»· Αὐτὸ ποὺ γεννήθηκε εἶναι Θεός, καὶ ἡ Μητέρα Του εἶναι Παρθένος. Τί πιὸ μεγάλο καὶ πιὸ παράδοξο εἶδε ἡ κτίση;
Εἶναι πραγματικὰ τὸ πιὸ παράδοξο γεγονός, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός· «ἐπιτελεῖται τὸ πάντων καινῶν καινότατον, τὸ μόνον καινὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον»· πραγματοποιεῖται ἀπὸ ὅλα τὰ νέα τὸ πιὸ νέο, τὸ μόνο ποὺ εἶναι πραγματικὰ νέο μέσα στὸν κόσμο αὐτὸ ποὺ φωτίζεται ἀπὸ τὸν ἥλιο!
Μέσα σ’ αὐτὸν τὸν κατάλογο παρατηροῦμε ὅτι ὑπάρχουν ὀνόματα ἁγίων ἀνθρώπων ἀλλὰ καὶ ἀσεβῶν καὶ ἁμαρτωλῶν· πῶς ἐξηγεῖται αὐτὸ τὸ πράγμα;
Δείχνει τὴν ἄπειρη συγκατάβαση τοῦ Χριστοῦ μας. Πραγματικά, μέσα στὸν κατάλογο ἐμφανίζονται ὀνόματα ἁγίων, ὅπως ὁ Ἀβραάμ, ὁ Ἰσαάκ, ὁ Ἰακώβ, ὁ Δαβίδ, ἀλλὰ καὶ ἁμαρτωλῶν καὶ ἀσεβῶν, ὅπως ὁ βασιλιὰς Ἄχαζ. Μάλιστα στὸν κατάλογο ἀναφέρονται διευκρινιστικὰ καὶ 4 γυναῖκες ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἡ μὲν μία, ἡ Ρούθ, δὲν ἦταν Ἑβραία, οἱ δὲ ἄλλες 3 βαρύνονται μὲ βαριὰ ἁμαρτήματα. Ὅλα αὐτὰ δείχνουν τὴ μεγάλη συγκατάβαση τοῦ Κυρίου. Δὲν θέλησε νὰ ἔρθει μέσα ἀπὸ μιὰ γενιὰ ἁγίων μόνον προγόνων, ἀλλὰ ἦρθε ὅπως ἐρχόμαστε ὅλοι μας, ἔχοντας καὶ δίκαιους καὶ ἀσεβεῖς προγόνους. «Οὐδὲν ἐπαισχύνεται τῶν ἡμετέρων»· τίποτε ἀπὸ τὰ δικά μας δὲν ντρέπεται, τονίζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Διότι δὲν ἦρθε γιὰ νὰ ἀποφύγει τὴν κακία μας ἀλλὰ γιὰ νὰ τὴν ἀφανίσει: «Διὰ γὰρ τοῦτο ἦλθεν, οὐχ ἵνα φύγῃ τὰ ἡμέτερα, ἀλλ᾿ ἵνα αὐτὰ ἀνέλῃ» (P.G. 57, 33), «Ὡς γὰρ ἰατρός, οὐχ ὡς δικαστὴς παραγέγονεν»· ἦρθε ὄχι ὡς δικαστὴς γιὰ νὰ μᾶς καταδικάσει, ἀλλὰ ὡς γιατρὸς γιὰ νὰ μᾶς θεραπεύσει (P.G. 57, 35).
