ΚΕΙΜΕΝΟ
«Κεφάλαιον δὲ ἐπὶ τοῖς λεγομένοις, τοιοῦτον ἔχομεν ἀρχιερέα, ὃς ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς, τῶν Ἁγίων λειτουργὸς καὶ τῆς σκηνῆς τῆς ἀληθινῆς, ἣν ἔπηξεν ὁ Κύριος, καὶ οὐκ ἄνθρωπος.»
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
«Τό σπουδαιότερο λοιπόν ἀπ’ ὅσα εἴπαμε εἶναι αὐτό: ὅτι ἔχουμε τέτοιον ἀρχιερέα, ὁ ὁποῖος κάθισε στά δεξιά τοῦ θρόνου τῆς μεγαλειότητος τοῦ Θεοῦ στούς οὐρανούς καί ἔγινε λειτουργός τῶν Ἁγίων πού βρίσκονται στούς οὐρανούς, καί τῆς ἀληθινῆς σκηνῆς, πού δέν τήν κατασκεύασε κάποιος ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Κύριος» (Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ», ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)
ΣΧΟΛΙΟ Α’
Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ἡ θεία Λειτουργία ἔχει τὴν πλέον κεντρικὴ θέση στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἔχει δὲ αὐτὴ τὴ θέση, διότι κατὰ τὴ διάρκειά της τελεῖται τὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνα ἀπὸ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ τί εἶναι; Εἶναι τὸ μυστήριο τῶν μυστηρίων, ἡ καρδιὰ τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Tὴν κεντρικὴ αὐτὴ θέση τῆς θείας Λειτουργίας τὴν ὑπογραμμίζει περισσότερο ἀκόμη ἡ Ἐκκλησία μας μὲ τὴ βεβαίωσή της ὅτι πραγματικὸς τελετουργὸς τοῦ μυστηρίου εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός.
Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ τὴν ἀναπτύσσει μὲ πολλὴ δύναμη καὶ ἐκπληκτικὸ βάθος ἡ πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ πάρουμε ἀφορμὴ γιά τή σημερινή ἁγιογραφική μας μελέτη
Μὲ βάση αὐτὰ ποὺ μελετήσαμε προηγουμένως, ἂς ἐξετάσουμε τώρα: Τί στὴν πραγματικότητα γίνεται κατὰ τὴ θεία Λειτουργία; Τί σχέση ἔχει ἡ θεία Λειτουργία μὲ τὸν Κύριο καὶ τὴν ἐπίγεια ζωή Του; Καὶ γιατί λέμε ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ πραγματικὸς τελετουργὸς τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας;
α) Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι στὴν πραγματικότητα ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὸ ἱερὸ αὐτὸ μυστήριο οἱ πιστοὶ ἔχουμε τὴ δυνατότητα διὰ τῆς πίστεως νὰ δοῦμε, νὰ ἀκούσουμε, νὰ πλησιάσουμε, νὰ γνωρίσουμε, νὰ ἐγγίσουμε τὸν Χριστὸ καὶ βέβαια κάτι πολὺ θαυμαστότερο ἀκόμα, νὰ ἑνωθοῦμε μαζί Του, λαμβάνοντάς Τον μέσα μας ὡς οὐράνια θεϊκὴ τροφὴ. Κατὰ τρόπο μυστικὸ μεταφερόμαστε σὲ κείνη τὴν ἐποχὴ τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ Κυρίου καὶ μποροῦμε νὰ ζήσουμε πραγματικὰ ὅλα τὰ σωτηριώδη γεγονότα τῆς ζωῆς Του. Ἡ θεία Λειτουργία δηλαδὴ μᾶς κάνει μετόχους ὅλων αὐτῶν ποὺ ἀποτελοῦν τὴν πηγὴ τῆς λυτρώσεώς μας. Μᾶς μεταφέρει πρωτίστως καὶ κατ᾿ ἐξοχὴν στὸ ὑπερῶο τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου. Τὸ γνωστὸ τροπάριο, ποὺ τὸ διαβάζουμε καὶ πρὸ τῆς θείας Κοινωνίας, αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀλήθεια περιγράφει: «Τοῦ δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ σήμερον, Υἱὲ Θεοῦ, κοινωνόν με παράλαβε…». Ὁ δὲ ἱερὸς Χρυσόστομος δὲν κουράζεται νὰ τὸ ἐπαναλαμβάνει πολλὲς φορὲς καὶ μὲ ξεχωριστὴ δύναμη κάθε φορά: «Πόσοι νῦν λέγουσιν, Ἐβουλόμην αὐτοῦ τὴν μορφὴν ἰδεῖν, τὸν τύπον, τὰ ἱμάτια, τὰ ὑποδήματα. Ἰδοὺ αὐτὸν ὁρᾷς, αὐτοῦ ἅπτῃ, αὐτὸν ἐσθίεις. Καὶ σὺ μὲν ἱμάτια ἐπιθυμεῖς ἰδεῖν· αὐτὸς δὲ ἑαυτόν σοι δίδωσιν, οὐκ ἰδεῖν μόνον, ἀλλὰ καὶ ἅψασθαι, καὶ φαγεῖν, καὶ λαβεῖν ἔνδον (P.G. 58, 743)· πόσοι τώρα λένε· θὰ ἤθελα νὰ δῶ τὴ μορφή Του, τὰ ἐνδύματα, τὰ ὑποδήματα. Καὶ ὅμως νά! Τὸν βλέπεις, Τὸν ἐγγίζεις, Τὸν τρώγεις. Καὶ ἐσὺ μὲν ἐπιθυμεῖς νὰ δεῖς τὰ ἐνδύματά Του, Αὐτὸς ὅμως σοῦ προσφέρει τὸν ἑαυτό Του, ὄχι μόνο νὰ Τὸν δεῖς, ἀλλὰ καὶ νὰ Τὸν ἐγγίσεις καὶ νὰ Τὸν φάγεις καὶ νὰ Τὸν πάρεις μέσα σου!
Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος, παραδίδοντας τὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας τὸ βράδυ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, παρήγγειλε νὰ τελεῖται αὐτὸ «εἰς ἀνάμνησιν» τοῦ Ἰδίου: «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν» (Λουκ. κβ΄ 19). «Ἀνάμνησις» δὲν εἶναι ἡ ἁπλὴ ἐνθύμηση, τὸ νὰ θυμηθοῦμε δηλαδὴ τὰ γεγονότα ἐκεῖνα μὲ τὰ ὁποῖα ὁ Κύριος μᾶς ἐξασφάλισε τὴ σωτηρία. Εἶναι κάτι πολὺ σημαντικότερο, εἶναι ἡ συναίσθηση τῆς πραγματικῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου στὴ ζωή μας, στὴ ζωὴ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας.
