§ 16 Πῶς δέ, ἀφοῦ εἶπε ὅτι ἐγεννήθηκαν ἀπό τόν Θεό, δέν εἶπε, ἐπίσης ὅτι ἔγιναν τέκνα Θεοῦ, ἀλλ’ ὅτι ἔλαβαν δύναμι νά γίνουν; Τό ἔκαμε βλέποντας πρός τό τέλος καί πρός ἐκείνη τήν ἀποκατάστασι, τήν τελειότητα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος· διότι ὁ ἴδιος εὐαγγελιστής λέγει σ’ ἐπιστολή, «δέν ἐφανερώθηκε ἀκόμη τί θά εἴμαστε· ὅταν δέ φανερωθῆ, θά εἴμαστε ὅμοιοι μέ αὐτόν». Τότε λοιπόν καί τέκνα τοῦ Θεοῦ θά εἴμαστε, ἀφοῦ ἰδοῦμε καί πάθωμε τήν λαμπρότητα τοῦ Θεοῦ, περιλαμπόμενοι μέ τήν αὐγή τῆς δόξας τοῦ Χριστοῦ καί ἐκλάμποντας μαζί του, ὅπως μᾶς τό παρέστησαν ὁ Μωϋσῆς καί ὁ Ἠλίας πού ἐθεάθηκαν μαζί του μέ δόξα στό θαβώριο ὅρος· διότι, λέγει, «θά λάμψουν οἱ δίκαιοι σάν ὁ ἥλιος στή βασιλεία τοῦ Πατρός των». Τώρα δέ λαμβάνομε πρός τοῦτο δύναμι διά τῆς χάριτος στό θεῖο βάπτισμα. Ὅπως δηλαδή τό γεννημένο βρέφος ἐπῆρε ἀπό τους γονεῖς δύναμι νά γίνη ἄνδρας καί κληρονόμος τῆς οἰκίας καί τῆς περιουσίας των, δέν τήν ἔχει ὅμως ἀκόμη αὐτή τήν κληρονομιά λόγῳ τῆς ἀτέλειας τῆς ἡλικίας, ἀλλ’ οὔτε θά τήν λάβη ἄν προηγηθῆ στό θάνατο, ἔτσι καί ὁ ἀναγεννημένος ἀπό τό Πνεῦμα διά τοῦ κατά Χριστόν βαπτίσματος ἔλαβε δύναμι νά γίνη υἱός καί κληρονόμος Θεοῦ, συγκληρονόμος δέ Χριστοῦ, καί θά λάβη τήν θεία καί ἀθάνατη υἱοθεσία καί κληρονομιά ἀσφαλῶς καί ἀναφαιρέτως κατά τό μέλλοντα αἰῶνα, ἄν δέν ἀποκρουσθῆ ἀπό αὐτήν λόγῳ νοητοῦ θανάτου. Εἶναι δέ νοητός θάνατος ἡ ἁμαρτία. Διότι ὁ μέν αἰσθητός θάνατος λύεται ὅταν φθάση, ὁ μελλοντικός αἰών, ὁ δέ νοητός ἐπικυρώνεται γιά ὅσους τόν μεταφέρουν ἀπό ἐδῶ. ( Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, «Περί τῆς κατά σάρκα γενεαλογίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας πού τόν γέννησε ἐν παρθενίᾳ». Ἡ μετάφραση εἶναι παρμένη ἀπό τόν 11ο τόμο τῶν ἔργων τοῦ Ἁγίου, τῶν ἐκδόσεων Ἐλ.Μερετάκη ΕΠΕ)
