§ 10 Γι’ αὐτό καί ὁ Λάμεχ πού ἔδωσε τό ὄνομα στό Νῶε, καθώς ἔβλεπε σ’ αὐτόν τόν Χριστό πού ἐπρόκειτο νά προέλθη ὕστερα ἀπό τό γένος, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἀνάπαυσις τῶν ἀνά τούς αἰῶνες θεοσεβῶν, διά τοῦ ὀνόματος τούτου προφητεύει σαφῶς περί τοῦ Χριστοῦ. Διότι λέγει, «ὠνόμασε τό παιδί Νῶε, λέγοντας ὅτι αὐτός θά μᾶς ἀναπαύση ἀπό ὅλα τά ἔργα μας καί ἀπό τίς λύπες τῶν χεριῶν μας καί ἀπό τή γῆ, τήν ὁποία καταράσθηκε Κύριος ὁ Θεός μας». Αὐτός ὁ λόγος δέν εἶναι γιά τόν κατακλυσμό πού θά ἐγινόταν, διότι ὁ θάνατος τοῦ Λάμεχ λέγει ὅτι «θά μᾶς ἀναπαύση», παρουσιάζοντας καί τόν ἑαυτό του συμμέτοχο τῆς προφητευομένης ἀπό αὐτόν ἀναπαύσεως. Τότε μάλιστα δέν «ἐσκεπτόταν κάθε ἄνθρωπος στήν καρδιά του ἐπιμελῶς ὅλες τίς ἡμέρες» της ζωῆς του, πρᾶγμα γιά τό ὁποῖο ἔγινε ἀπό τόν Θεό γενική καταστροφή ὅλων τῶν ἐπί τῆς γῆς. Πρός ποιόν λοιπόν ἀπευθυνόταν ὁ λόγος πού ἔλεγε «θά μᾶς ἀναπαύση»; Ἀλλά, λέγει, καί «θά ἀναπαύση ἀπό τήν γῆ πού καταράσθηκε ὁ Θεός»· Ποιός ἦταν λοιπόν πού μᾶς ἀνέπαυσε ἀπό αὐτήν τή γῆ, ἄν ὄχι αὐτός πού ἄνοιξε τόν οὐρανό κι’ ἀνέβασε ἐκεῖ τή φύσι μας, πού ὑπέδειξε τήν ἄνοδο πρός τόν οὐρανό μέ λόγια καί ἔργα καί μᾶς προσκάλεσε πρός αὐτήν; Ἄν δέ καί ὁ κατακλυσμός ἦταν τύπος αὐτῆς της ἀναπαύσεως, ἦταν ἔτσι ὡς ἀποκοπήῆ καί κατάπαυσις τῆς ἁμαρτίας, ὄχι ὡς ἄνεσις καί ἀνάπαυσις τῶν ἁμαρτωλῶν. ( Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, «Περί τῆς κατά σάρκα γενεαλογίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας πού τόν γέννησε ἐν παρθενίᾳ». Ἡ μετάφραση εἶναι παρμένη ἀπό τόν 11ο τόμο τῶν ἔργων τοῦ Ἁγίου, τῶν ἐκδόσεων Ἐλ.Μερετάκη ΕΠΕ)
