§17 Ἑπομένως ὅποιος ἐβαπτίσθηκε, ἄν πρόκειται νά ἐπιτύχη τήν ἐλπιζομένη ἀΐδια μακαριότητα καί σωτηρία, πρέπει νά ζήση ἐκτός ἁμαρτίας. Καί τοῦτο ἤθελαν νά δηλώσουν ὁ Πέτρος καί ὁ Παῦλος, οἱ κορυφαῖοι τοῦ κορυφαίου χοροῦ τῶν ἱερῶν Ἀποστόλων. Ὁ ἕνας ἀφοῦ εἶπε περί τοῦ Χριστοῦ, ὅτι «ὅ,τι ἀπέθανε λόγω ἁμαρτίας ἀπέθανε μιά φορά καί ὅ,τι ζῆ, ζῆ διαπαντός γιά τόν Θεό», πρόσθεσε, «ἔτσι κι ἐμεῖς ὀφείλομε νά εἴμαστε νεκροί γιά τήν ἁμαρτία, νά ζοῦμε δέ γιά τόν Θεό»· ὁ δέ Πέτρος εἶπε, ἀφοῦ λοιπόν ὁ Χριστός ἀπέθανε γιά χάρι μας κατά σάρκα, μέ τόν ἴδιο τρόπο κι᾽ ἐσεῖς ὁπλισθῆτε, ὥστε στό ἐξῆς νά μή ζῆτε μέ τίς ἐπιθυμίες ἀνθρώπων πλέον, ἀλλά μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ». Ἄν δέ ὁ Κύριος ἔζησε γιά μᾶς τόν βίο πού ἔζησε ἐπί γῆς, ἀφήνοντάς μας ὑπογραμμό, ἀναμαρτήτως δέ ἔζησε ἐκεῖνος, εἶναι ἀνάγκη κι ἐμεῖς νά ζήσωμε ἀναμαρτήτως κατά μίμησι ἐκείνου. Ἐπειδή δέ αὐτός ἔλεγε καί στά κατά σάρκα τέκνα τοῦ Ἀβραάμ, «ἄν ἤσασθε τέκνα τοῦ Ἀβραάμ, θά ἐπράττετε τά ἔργα τοῦ Ἀβραάμ, πόσο μᾶλλον θά εἰπῆ πρός ἐμᾶς, πού οὔτε κατά σάρκα δέν ἔχομε συγγένεια πρός αὐτόν, ὅτι, «ἄν ἤσασθε παιδιά μου, θά ἐκάματε τά ἔργα μου»; Ἔτσι λοιπόν εἶναι συνεπές καί δίκαιο, αὐτός πού μετά τό θεῖο βάπτισμα, μετά τίς συμφωνίες πρός τόν Θεό κατ᾽ αὐτό, μετά τή θειοτάτη χάρι ἀπό ἐκεῖνο, δέν ἀκολουθεῖ κατά πόδας τήν πολιτεία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά παραβναίνει καί προσκρούει στόν εὐεργέτη, νά γίνη στό τέλος ἔκπτωτος τῆς θείας υἱοθεσίας καί αἰωνίας κληρονομίας. ( Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, «Περί τῆς κατά σάρκα γενεαλογίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας πού τόν γέννησε ἐν παρθενίᾳ». Ἡ μετάφραση εἶναι παρμένη ἀπό τόν 11ο τόμο τῶν ἔργων τοῦ Ἁγίου, τῶν ἐκδόσεων Ἐλ.Μερετάκη ΕΠΕ)
