§ 18 Ἀλλά, Χριστέ βασιλεῦ, ποιός θά μπορέση νά ὑμνήση ἐπάξια τό μέγεθος τῆς φιλανθρωπίας σου; Ὅ,τι ἐχρειάσθηκε αὐτός, ὅ,τι δέν ἔκαμε αὐτός, τήν μετάνοια δηλαδή (διότι ἐκεῖνος δέν ἐχρειάσθηκε ποτέ μετάνοια, ἀφοῦ ἦταν ἐκτός ἁμαρτίας), αὐτήν μᾶς προσέφερε ὡς μεσίτρια καί ὅταν ἁμαρτήσωμε μετά τήν χάρι· εἶναι δέ αὐτή ἡ ἀπό μεταμέλεια νέα ἐπιστροφή πρός αὐτόν καί πρός καί πρός τόν κατά τό θέλημά του βίο. Καί ἄν λοιπόν διαπράξη κανείς τή θανατηφόρο ἁμαρτία, τήν ἀποστραφῆ δέ ἀπό ψυχή καί ἀπομακρυνθῆ ἀπό αὐτή, ἐπιστρέψη δέ πρός τόν Κύριο μέ ἔργα καί ἀλήθεια, ἄς ἔχη θάρρος καί μεγάλη ἐλπίδα· διότι, δέν θά ἀστοχήση ἀπό τήν ἀΐδια ζωή καί σωτηρία. Πραγματικά τό μέν τέκνο τῆς σαρκός, ὅταν περιπέση σέ θάνατο, δέν ἀναβιώνεται πάλι ἀπό τόν γεννήσαντα, ὁ δέ γεννηθείς ἀπό τόν Χριστό, καί ἄν περιπέση στίς θανατηφόρες ἁμαρτίες, προστρέξη δέ μέ μετάνοια πρός τόν Πατέρα πού καί νεκρούς ἀνασταίνει, ζωοποιεῖται πάλι καί ἐπιτυγχάνει τή θεία υἱοθεσία καί δέν ἐκβάλλεται ἀπό τή συναυλία τῶν δικαίων.
§ 19 Αὐτήν τήν υἱοθεσία εἴθε νά ἐπιτύχωμε ὅλοι ἐμεῖς σέ δόξα αὐτοῦ καί τοῦ ἀνάρχου Πατρός του καί τοῦ ζωοποιοῦ Πνεύματος, τώρα καί πάντοτε καί στούς ἀτελείωτους αἰῶνες. Γένοιτο. ( Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, «Περί τῆς κατά σάρκα γενεαλογίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας πού τόν γέννησε ἐν παρθενίᾳ». Ἡ μετάφραση εἶναι παρμένη ἀπό τόν 11ο τόμο τῶν ἔργων τοῦ Ἁγίου, τῶν ἐκδόσεων Ἐλ.Μερετάκη ΕΠΕ)
