§ 2 Ὁ προαιώνιος καί ἀπερίληπτος καί παντοκράτωρ Λόγος γεννᾶται τώρα κατά σάρκα σέ σπήλαιο ὡς ἀνέστιος, ἄστεγος, ἄοικος, εἶναι βαλμένος ὡς βρέφος ἐπάνω στή φάτνη καί βλέπεται μέ ὀφθαλμούς καί ψηλαφίζεται μέ χέρια καί περιτυλίσσεται μέ σειρές σπαργάνων. Δέν πρόκειται γιά νοερά οὐσία πού ἐφέρθηκε σέ κτίσι ἐνῶ πρωτύτερα δέν ὑπῆρχε· δέν πρόκειται γιά σάρκα πού ἦλθε σέ γένεσι καί ἔπειτα ἀπό λίγο θά διαλυθῆ· δέν πρόκειται γιά σάρκα καί νοῦ πού ἑνώθηκαν μεταξύ τους πρός συγκρότησι ἑνός λογικοῦ ζώου· ἀλλά πρόκειται περί Θεοῦ καί σαρκός πού ἐμίχθηκαν διά νοῦ ἀσυγχύτως πρός συγκρότησι μίας θεανδρικῆς ὑποστάσεως, ἡ ὁποία εἰσχώρησε τελευταίως σέ παρθενική κοιλία, στήν ὁποία καί ἀπό τήν ὁποία μ’ εὐδοκία τοῦ Πατρός καί συνεργία τοῦ Πνεύματος ἦλθε σέ οὐσιοποίησι ὁ ὑπερούσιος Λόγος, πού τώρα λύεται ἀπό τήν γαστέρα καί γεννᾶται ὡς βρέφος χωρίς νά λύση τά σύμβολα τῆς παρθενίας ἀλλά τηρώντας τα ἀνέπαφα. Ἐγεννήθηκε ἀπαθῶς, ὅπως συνελήφθηκε ἀπαθῶς, διότι ἡ τεκοῦσα ὅπως ἐφάνηκε ἀνωτέρα ἐμπαθοῦς ἡδονῆς κατά τήν σύλληψι, ἔτσι ἐφάνηκε ἀνωτέρα ὠδίνων καί κατά τή γέννησι· διότι κατά τήν φωνή τοῦ Ἡσαΐου «πρίν νά ἔλθη σ’ αὐτήν ὁ πόνος τῶν ὠδίνων τόν διέφυγε» κι’ ἐγέννησε σαρκικῶς τόν προαιώνιο Λόγο, τοῦ ὁποίου ὄχι μόνο ἡ Θεότης εἶναι ἀνεξιχνίαστη, ἀλλά καί ὁ τρόπος τῆς ἑνώσεως μέ τήν σάρκα εἶναι ἀπερινόητος καί ἡ συγκατάβασις ἀνυπέρβλητη καί τό θεῖο καί ἀπόρρητο ὕψος τοῦ προσλήμματος ὑπε- ροχικό κάθε νοῦ καί κάθε λόγου, ὥστε οὔτε αὐτό νά μή μπορῆ νά δεχθῆ καμμιά σύγκρισι μέ τήν κτίσι. Διότι, κι’ ἄν βλέπης κατά σάρκα τόν γεννηθέντα τώρα ἀπό ἀπείρανδρη κόρη, ἀλλά καί πάλι ὑπερβαίνει τή σύγκρισι· διότι, λέγει, «εἶναι ὡραῖος στήν ὄψι περισσότερο ἀπό τους ἀνθρώπους». Δέν εἶπε ὡραιότερος, ἀλλά ἁπλῶς ὡραῖος, γιά νά μή συγκρίνη τά ἀσύγκριτα, δηλαδή τήν ὁμόθεη φύσι μέ τούς ἁπλούςς ἀνθρώπους. ( Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, «»Ομιλία στήν κατά Σάρκα σωτηριώδη Γέννησι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ἡ μετάφραση εἶναι παρμένη ἀπό τόν 11ο τόμο τῶν ἔργων τοῦ Ἁγίου, τῶν ἐκδόσεων Ἐλ.Μερετάκη ΕΠΕ)
