§ 5 Ἀφοῦ λοιπόν ὁ Θεός τώρα εὐδόκησε νά λύση τήν πρόφασι τῆς ὑπερηφάνειας πού κατέρριπτε τά λογικά πλάσματά του, ἐξομοιώνει τό πᾶν μέ τόν ἑαυτό του· καί ἐπειδή αὐτός εἶναι ἴσος μέ τόν ἑαυτό του κατά φύσι καί ὁμότιμος, καθιστᾶ καί τή φύσι κατά χάρι ἴση μέ ἑαυτήν καί ὁμότιμη. Κι’ αὐτό πῶς; Ὁ ἴδιος ὁ ἀπό τόν Θεό Θεός Λόγος, πού ἐκένωσε ἑαυτόν ἀπορρήτως καί κατέβηκε ἀπό ἄνω στήν ἀνθρώπινη ἐσχατιά, καί τήν συνέδεσε μέ τόν ἑαυτό του ἄλυτα, πού ἐταπεινώθηκε κι’ ἐπτώχευσε σάν ἐμᾶς, ἔκαμε ἐπάνω τά κάτω ἤ μᾶλλον συνήγαγε τά δύο σέ ἕνα, ἀναμιγνύοντας τήν ἀνθρωπότητα μέ τήν Θεότητα, κι’ ἔτσι ὑπέδειξε σέ ὅλους τήν ταπείνωσι ὡς ὁδό πού φέρει πρός τά ἄνω, παρουσιάζοντας σήμερα τόν ἑαυτό του γιά παράδειγμα σέ ἀνθρώπους καί σέ ἁγίους ἀγγέλους. ( Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, «»Ομιλία στήν κατά Σάρκα σωτηριώδη Γέννησι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ἡ μετάφραση εἶναι παρμένη ἀπό τόν 11ο τόμο τῶν ἔργων τοῦ Ἁγίου, τῶν ἐκδόσεων Ἐλ.Μερετάκη ΕΠΕ)
