§ 4 Διότι αὐτός πού παρήγαγε τά πάντα ἐκ μή ὄντων, ἐπίγεια καί ἐπουράνια, ὅταν εἶδε τά λογικά κτίσματά του ν’ ἀχρειώνωνται ἀπό πόθο τῶν μεγαλυτέρων, τούς χαρίζει τόν ἑαυτό του, τοῦ ὁποίου τίποτε μεγαλύτερο οὔτε ἴσο οὔτε πλησίον δέν ὑπαρχει καί προβάλλεται γιά μέθεξι ἀπό τούς ἐπιθυμοῦντας· γιά νά μποροῦμε στό ἑξῆς νά χρησιμοποιοῦμε ἀκινδύνως τήν ἄφεσι τοῦ κρείττονος, ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας στήν ἀρχή καταντήσαμε στόν ἔσχατο κίνδυνο, καί, ποθώντας ὁ καθένας μας νά γίνη Θεός, νά μή εἴμαστε μόνο ἀκατάκριτοι, ἀλλά καί νά ἐπιτυγχάνωμε τήν ἐπιθυμία. Λύει δέ παραδόξως τήν πρόφασι τῆς ἀρχικῆς πτώσεως, πού ἦταν ἡ παρατηρουμένη στά ὄντα διαφοροποίησις, δηλαδή ἡ ὑπεροχή καί ἡ ἐλάττωσις, καί ὁ ἀπό αὐτά φθόνος καί δόλος, καθώς καί οἱ φανερές καί ἀφανεῖς ἔριδες, θέλοντας δηλαδή ὁ ἄρχεκακος νά μή εἶναι κανενός ἀγγέλου κατώτερος, ἀλλά νά ἐξομοιωθῆ σ’ ἐξοχότητα καί μέ τόν ἴδιο τόν κτίστη, ὑπέστη πρῶτος τή φοβερή πτῶσι, χωρίς νά ἔχη προηγηθῆ ἄλλος. Ἔπειτα, ἀφοῦ ἐβλήθηκε ἀπό φθόνο κι’ ἔβαλε μέ δόλο, ἔσυρε καί τόν Ἀδάμ πρός τόν πυθμένα τοῦ ἅδη, μέ τήν ἴδια ἔφεσι, ὁπότε κατέστησε τήν πτῶσι γι’ αὐτόν μέν δυσθεράπευτη καί χρειαζόμενη τήν ἐξαισία παρουσία τοῦ Θεοῦ, πού τώρα ἐπραγματοιποιήθηκε, γιά ν’ ἀνακληθῆ, γιά τόν ἑαυτό του δέ τελείως ἀθεράπευτη, διότι εἶχε ἀποκτήσει τήν ἔπαρσι ὄχι ἀπό μέθεξι, ἀλλά ἀπό αὐτοκακία, καί εἶχε γίνει πλήρωμα κακίας καί προεβαλλόταν γιά μέθεξι τοῦ κακοῦ ἀπό τους θέλοντας. ( Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, «»Ομιλία στήν κατά Σάρκα σωτηριώδη Γέννησι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ἡ μετάφραση εἶναι παρμένη ἀπό τόν 11ο τόμο τῶν ἔργων τοῦ Ἁγίου, τῶν ἐκδόσεων Ἐλ.Μερετάκη ΕΠΕ)
