§ 7 Γι’ αὐτό ὁ Θεός, πού κάθεται ἐπάνω στά Χερουβίμ, εὑρίσκεται σήμερα ὡς βρέφος ἐπάνω στή γῆ· αὐτός πού εἶναι ἀθέατος ἀπό τά ἑξαπτέρυγα Σεραφίμ, πού δέν μποροῦν νά ἰδοῦν ἀτενῶς ὄχι μόνο τή φύσι τοῦ ἄλλ’ οὔτε τήν αἴγλη τῆς δόξης του, γι’ αὐτό καί ἐπισκιάζουν τά μάτια μέ τίς πτέρυγες, βλέπεται αἰσθητῶς καί ὑποπίπτει στούς σαρκικούς ὀφθαλμούς, ἀφοῦ ἔγινε σάρκα· αὐτός πού ὁρίζει τά πάντα καί δέν ὁρίζεται ἀπό κανένα περιλαμβάνεται σέ μία πρόχειρη καί μικρή φάτνη· αὐτός πού κατέχει καί συσφίγγει τό πᾶν μέ τήν χεριά του περιτυλίσσεται σέ μικρά σπάργανα καί σφίγγεται μέ ἁπλά δέματα· αὐτός πού ἔχει τόν πλοῦτο τῶν ἀκένωτων θησαυρῶν τέτοια πτωχεία ὑφίσταται ἑκουσίως, ὥστε οὔτε τόπο νά μή εὑρίσκη στό κατάλυμα· γι’ αὐτό καί εἰσέρχεται σέ σπήλαιο, καί μάλιστα τήν ὥρα πού τίκτεται, ὁ γεννηθείς ἀπό τόν Θεό ἀχρόνως καί ἀπαθῶς καί ἀνάρχως. Καί (τί θαῦμα!) δέν ἐνδύεαι μόνο τήν κάτω εὑρισκομένη φύσι διά γεννήσεως αὐτός πού εἶναι συμφυής μέ τόν ὕψιστο Πατέρα, οὔτε ὑφίσταται αὐτήν τήν ἄκρα πτωχεία μόνο γεννώμενος σέ πενιχρό σπήλαιο, ἀλλά καταδέχεται εὐθύς ἐξ ἀρχῆς μέ τήν κυοφορία του ἀκόμη τήν ἔσχατη καταδίκη τῆς φύσεώς μας καί τοποθετεῖται καί ἀπογράφεται μαζί μέ τούς δούλους ὁ φύσει δεσπότης τοῦ παντός, ὁπωσδήποτε κάμοντας τή δουλεία νά μή εἶναι κατά τίποτε ἀτιμότερη τῆς δεσποτείας, μᾶλλον δέ ἀναδεικνύοντας καί τιμιωτέρους ἀπό δεσπότη τούς κάτω τότε δούλους, ἄν βέβαια θά ἀντιλαμβάνονταν καί θά ὑπήκουαν στό μεγαλεῖο της χάριτος· διότι ὁ φαινόμενος νά εἶναι τότε δεσπότης τῆς γῆς δέν εἶχε συναριθμηθῆ μέ τόν βασιλέα τῶν οὐρανῶν, ἀλλά μόνο ὅλοι οἱ ὑπόδουλοι, καί δέν συγκατελέγη μέ αὐτούς ὁ τότε κυρίαρχος τῆς γῆς, ἀλλά ὁ οὐράνιος. ( Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, «»Ομιλία στήν κατά Σάρκα σωτηριώδη Γέννησι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ἡ μετάφραση εἶναι παρμένη ἀπό τόν 11ο τόμο τῶν ἔργων τοῦ Ἁγίου, τῶν ἐκδόσεων Ἐλ.Μερετάκη ΕΠΕ)
