Ἅγιος Ἰωάνης ὁ Δαμασκηνός.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 42
Γι’ αὐτά πού δέν ἐξαρτῶνται ἀπό μας.
Ἀπ’ ὅσα δέν ἐξαρτῶνται ἀπό μας, ἄλλα ἔχουν τίς ἀρχές, δηλαδή τήν αἰτία τούς, σέ μας, ὅπως οἱ ἀμοιβές τῶν πράξεών μας στήν παροῦσα καί μέλλουσα ζωή, ἐνῷ τά ὑπόλοιπα ἐξαρτῶνται ἀπό τή βουλή τοῦ Θεοῦ. Ἡ δημιουργία, δηλαδή, ὅλων ἀνήκει στό Θεό, ἐνῷ ἡ φθορά τούς εἰσάχθηκε ἀπό τή δική μας κακία, γιά νά τιμωρηθοῦμε καί ὠφεληθοῦμε. «Διότι ὁ Θεός δέ δημιούρησε τό θάνατο οὔτε εὐχαριστιέται ἀπό τήν ἀπώλεια τῶν ζωντανῶν». Ὁ θάνατος μᾶλλον προῆλθε ἀπό τόν ἄνθρωπο, καί συγκεκριμένα ἀπό τήν παράβαση τοῦ Ἀδάμ• τό ἴδιο καί οἱ ὑπόλοιπες τιμωρίες. Ὅλα ὅμως τά ὑπόλοιπα πρέπει νά τά ἀποδώσουμε στό Θεό• διότι ἡ δημιουργία μᾶς εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς δημιουργικῆς του δυνάμεως• ἡ διατήρησή μας ἀνήκει στήν συντηρητική του δύναμη• ἡ διακυβέρνηση καί ἡ σωτηρία μᾶς ἀνήκει στήν πρόνοιά του• καί ἡ ἀπόλαυση τῶν αἰώνιων ἀγαθῶν στήν ἀγαθότητά του, γιά ἐκείνους πού διατηροῦν τό «κατά φύσιν», γιά τό ὁποῖο καί μᾶς ἔπλασε. Ἐπειδή ὅμως ὁρισμένοι ἀρνοῦνται τή θεία πρόνοια, ἄς πούμε, λοιπόν, λίγα καί γιά τήν πρόνοιά του.
