Ἅγιος Ἰωάνης ὁ Δαμασκηνός.
«Ἔκδοσις ἀκριβής Ὀρθοδόξου Πίστεως».
Ἡ μετάφραση εἶναι τοῦ Ἀρχ.Δωροθέου Πάπαρη, καί εἶναι παρμένη ἀπό τήν ἰστοσελίδα www.phys.uoa.gr.
Ἡ μετατροπή στό σύστημα πολυτονικῆς γραφῆς εἶναι δική μας.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 51(Α)
Γιά τή μία σύνθετη ὑπόσταση τοῦ Θεοῦ Λόγου.
Ἰσχυριζόμαστε ὅτι ἡ θεία ὑπόσταση τοῦ Θεοῦ Λόγου προϋπῆρχε αἰώνια πρίν ἀπό τό χρόνο, ἁπλή καί ἀσύνθετη, ἄκτιστη, ἀσώματη, ἀόρατη, ἀψηλάφητη, ἀπερίγραπτη, ἔχοντας ὅλα ὅσα ἔχει ὁ Πατέρας, ἐπειδή εἶναι ὁμοούσιά του. Διαφέρει μέ τήν ὑπόσταση τοῦ Πατέρα στόν τρόπο καί τή σχέση τῆς γεννήσεως, πού εἶναι τέλεια, χωρίς ποτέ νά ἔχει βγεῖ ἔξω ἀπό τήν πατρική ὑπόσταση. Τά τελευταία ὅμως χρόνια, ὁ Λόγος, χωρίς καθόλου νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν τόπο τοῦ Πατέρα του, μέ τρόπο ἀπερίγραπτο, κατοίκησε μέσα στήν κοιλιά τῆς ἁγίας Παρθένου, χωρίς σπέρμα καί χωρίς νά ἐγκλειστεῖ, ὅπως αὐτός μόνο γνωρίζει• καί μέσα σ’ αὐτήν ἀπόκτησε σάρκα γιά τόν ἑαυτό του ἀπό τήν ἁγία Παρθένο ἀλλά στήν προαιώνια ὑπόστασή του.
Ὑπῆρχε, λοιπόν, (ὁ Χριστός) μέσα σ’ ὅλα καί πάνω ἀπ’ ὅλα, καί στήν κοιλία τῆς ἁγίας Θεοτόκου καί στό ἐνεργούμενο γεγονός τῆς σαρκώσεως. Σαρκώθηκε ἀπ’ αὐτήν προσλαμβάνοντας τό πιό ἐκλεκτό ἀπό τή δική μας (ἀνθρώπινη) γενιά• προσέλαβε σάρκα πλουτισμένη μέ λογική καί νοερή ψυχή, γιά νά χρησιμεύσει αὐτή ὡς ὑπόσταση τῆς σάρκας, ἡ ὑπόσταση δηλαδή του Θεοῦ Λόγου• ἔτσι συνέβη ὥστε ἡ ὑπόσταση τοῦ Λόγου, ἡ ὁποία πρίν
ἦταν ἁπλή, νά γίνει σύνθετη σύνθετη ἀπό δύο τέλειες φύσεις, τή θεία καί τήν ἀνθρώπινη καί ν’ ἀποκτήσει αὐτή τό χαρακτηριστικό καί διακριτικό γνώρισμα τῆς θείας ἰδιότητας τοῦ Υἱοῦ πού ἔχει ὁ Θεός Λόγος, μέ τό ὁποῖο γνώρισμα διακρίνεται ἀπό τόν Πατέρα καί τό Πνεῦμα• νά ἔχει ἐπίσης καί τά χαρακτηριστικά καί διακριτικά γνωρίσματα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως στά ὁποία διαφέρει μέ τή μητέρα καί τούς λοιπούς ἀνθρώπους. Νά φέρει ὅμως καί τά γνωρίσματα τῆς θείας φύσεως, μέ τά ὁποία συνδέεται μέ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, καθώς καί τά γνωρίσματα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, μέ τά ὁποία εἶναι συνδέεται μέ τή μητέρα καί μας. Διαφέρει βέβαια μέ τόν Πατέρα, τό Πνεῦμα, τή μητέρα καί ἐμᾶς, στό ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος μαζί καί Θεός καί ἄνθρωπος• αὐτό πράγματι εἶναι τό ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμά της ὑποστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Γι’ αὐτό, λοιπόν, ὁμολογοῦμε ὅτι αὐτός εἶναι ὁ ἕνας Υἱός τοῦ Θεοῦ καί μετά τήν ἐνανθρώπησή του, καί ὁ ἴδιος εἶναι Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ἕνας Χριστός, ἕνας Κύριος, ὁ μοναδικός μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰησοῦς, ὁ Κύριός μας. Προσκυνοῦμε τίς δύο γεννήσεις του, μία γέννηση ἀπό τόν Πατέρα, προαιώνια, πέρα ἀπό αἰτία, λογική, χρόνο καί φύση, καί ἄλλη γέννηση τελευταία γιά μας, σύμφωνα μέ τά δικά μας, καί πάνω ἀπό τά δικά μᾶς. «Γιά μας», διότι ἔγινε γιά τή δική μας σωτηρία• «σύμφωνα μέ μας», διότι γεννήθηκε ἀπό γυναῖκα μέ κανονικό τοκετό• καί «πάνω ἀπό μας», διότι δέν γεννήθηκε μέ σπέρμα, ἀλλά ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τήν ἁγία Παρθένο, πέρα ἀπό τή φυσιολογική κύηση.
