ΚΕΙΜΕΝΟ
“Οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ’ ἠγέρθη· μνήσθητε ὡς ἐλάλησεν ὑμῖν ἔτι ὤν ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ”.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ
“Δέν εἶναι ἐδῶ, ἀλλ’ ἀνεστήθη. Ἐνθυμηθῆτε πῶς σᾶς ὡμίλησε καί τί σᾶς εἶπεν, ὅταν ἀκόμη ἦτο εἰς τήν Γαλιλαίαν” (Ἀπό τήν “Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας” τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”).
ΣΧΟΛΙΟ
“Εἶχε προηγηθῆ ἡ θύελλα. Εἶχε σκοτεινιάσει ὁ οὐρανός, εἶχε κλονισθῆ ἡ γῆ, ὅταν ἐπί τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ εἶδον νά κρέμαται αἱμόφυρτος ὁ Δημιουργός των. Ἀλλά καί τάς ψυχάς τῶν Ἀποστόλων καί τῶν εὐσεβῶν Μυροφόρων συνεκλόνισε τό μοναδικόν ἐκεῖνο εἰς τήν ἱστορίαν τοῦ κόσμου γεγονός καί συνετέλεσεν εἰς τό νά τάς καλύψη ἄλλο σκότος. Σκότος λύπης καί ἀπογοητεύσεως πικρᾶς. Εἶχον ἴδει μέ τά μάτια των τό ἐσπέρας τῆς Παρασκευῆς τόν Ἰωσήφ καί τόν Νικόδημον νά ἀποθέτουν εἰς τό “καινόν μνημεῖον” τό ἄχραντον σῶμα τοῦ Θεανθρώπου. Καί καθώς οἱ δύο ἐκεῖνοι πανευλαβεῖς ἄνδρες ἀπέκλεισαν τήν θύραν τοῦ τάφου μέ τόν μέγαν λίθον, ἐνόμισαν καί Μαθηταί καί Μυροφόροι ὅτι ἐκεῖ εἰς τόν ψυχρόν καί σκοτεινόν τάφον ἐτάφησαν αἱ ἐλπίδες των καί ἐσβέσθησαν αἱ προσδοκίαι των. Τό σκότος τῆς σταυρώσεως ἀντί αὐτούς νά τούς φωτίση μέ τό φῶς τῆς πίστεως εἰς τήν θεότητα τοῦ Ἐσταυρωμένου, βαρύ καί ἐφιαλτικόν ἐπεκάθησε καί εἰς τάς ἰδικάς των ψυχάς……………………………………………………………
Ναί, εἶχε προηγηθῆ ἡ θύελλα τῆς σταυρώσεως. Ἀλλά τί ἀστραπαί εἶναι αὐταί αἱ ὁποῖαι φωτίζουν τώρα τόν σκοτεινόν οὐρανόν τῆς ἁγίας ἐκείνης καί ἐκλεκτῆς ὁμάδος τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Μυροφόρων; Ὤ, αἱ ἀστραπαί αὐταί δέν προμηνύουν ἄλλην δευτέραν καταιγίδα καί θύελλαν, ἀλλά τήν ἀνεκλάλητον τῆς Ἀναστάσεως χαράν. Εἶναι νύκτα ἀκόμη, ὅταν αἱ σεμναί Μυροφόροι πρός μεγάλην ἔκπληξίν των “θεωροῦσιν, ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος” (Μάρκ. ιστ΄4). …….. Δέν προφθάνουν νά συνέλθουν καί ἰδού “ἄνδρες δύο ἐπέστησαν αὐταῖς ἐν ἐσθήσεσιν ἀστραπτούσαις” (Λουκ. κδ΄4). Καί ἐνῶ ἡ ἀπορία των κορυφοῦται, ἀκούουν, χωρίς νά ἀντιλαμβάνωνται καλά-καλά τήν σημασίαν των, τούς λόγους τῶν ἀγγέλων:”Τί ζητεῖτε τόν ζῶντα μετά τῶν νεκρῶν; Οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ’ ἠγέρθη”………………………………………….
Αἱ χαρμόσυνοι τῆς Ἀναστάσεως ἀστραπαί, ὅσον αἱ ὧραι τῆς “μιᾶς Σαββάτων” προχωροῦν, γίνονται ὁλονέν περισσότεραι. “Χαίρετε”, προσφωνεῖ τόν ὅμιλον τῶν εὐλαβῶν Μυροφόρων ὁ ἀναστάς Κύριος, μεταδίδων εἰς αὐτάς τήν ἀναστάσιμον εὐλογίαν του. Καί μετ’ ὀλίγον οἱ κατάπληκτοι Μαθηταί ἀκούουν ἀπό τάς εὐγνώμονας μαθητρίας τήν πρός αὐτάς ἐμφάνισιν τοῦ Ἀναστάντος.
Ἔχουν τώρα ἐπιστράψει ἀπό τούς Ἐμμαούς καί οἱ δύο ἄλλοι μαθηταί καί εὑρίσκονται εἰς τό ὑπερῶον τῆς Ἱερουσαλήμ, ἐκεῖ ὅπου διαμένουν “διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων” οἱ ἕνδεκα. Ἀλλά δέν προλαμβάνουν νά εἴπουν τίποτε ἀπό τά ἰδικά των ὑπερθαύμαστα γεγονότα, διότι ἀκούουν τούς “ἕνδεκα καί τούς σύν αὐτοῖς λέγοντας, ὅτι ἠγέθρη ὁ Κύριος ὄντως καί ὤφθη Σίμωνι”……………………………………………………………………………………..
Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Διδασκάλου των εἶναι τώρα πλέον διά τούς ἐνδόξους τοῦ Σωτῆρος Μαθητάς, δι’ ὅλον τόν χριστιανικόν κόσμον γεγονός ἀναμφισβήτητον. Εἶναι τό μέγιστον καί θεμελιωδέστατον διά τό μέλλον καί τήν αἰωνιότητα τῶν ἀτόμων καί τοῦ κόσμου ὅλου γεγονός. Εἶναι ἡ ἀρχή τῆς νέας περιόδου, τῆς νέας ἐποχῆς, τῆς “καινῆς κτίσεως”, τήν ὁποίαν ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐπραγματοποίησε μέ τόν σταυρικόν θάνατόν Του καί τήν τριήμερον καί πανένδοξον ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασίν Του. Μέ βαθεῖαν χαράν καί ἱεράν ἀγαλλίασιν ἄς ἐπαναλμβάνωμεν τούς λόγους τοῦ ἐμπνευσμένου ὑμνωδοῦ: “Φωτίζου, φωτίζου, ἡ νέα Ἱερουσαλήμ (ἡ Ἐκκλησία), ἡ γάρ δόξα Κυρίου ἐπί σέ ἀνέτειλε. Χόρευε νῦν καί ἀγάλλλου, Σιών. Σύ δέ, ἁγνή, τέρπου Θεοτόκε, ἐν τῇ ἐγέρσει τοῦ τόκου σου” (Ἀπό τό βιβλίο “Χριστός ἀναστάς”, τοῦ Ἀρχ. Χριστοφ. Παπουτσοπούλου, ἔκδοση “Ο ΣΩΤΗΡ”σελ. 19-22).
